Echt gebeurd: 'Ik raakte bevriend met de minnares van mijn man'

Dit is het verhaal van de Amerikaanse Erin Silver. Over hoe ze erachter kwam dat haar man vreemdging en over de manier waarop zijn minnares een prominente rol kreeg in haar leven.

'Mijn hart ging als een gek tekeer in mijn borstkas. Wat best logisch is, gezien wat ik ging doen. Het kon niet lang meer duren voor ze door de deur zou lopen en ik eindelijk oog in oog zou komen te staan met de vrouw die een toekomst tegemoet ging met mijn man en van mij een alleenstaande moeder met twee jonge zoontjes maakte.

Twee jaar eerder ontdekte ik haar bestaan, in een verslag van een privédetective. Ik weet nog dat ik naar de zwart-wit foto staarde, te geschrokken om te kunnen huilen. Ze was gefotografeerd op weg naar de deur van mijn man zijn hotelkamer met een weekendtas in haar hand en een kussen onder haar arm.

"Weet je niet dat hotels gewoon kussens hebben?" wilde ik schreeuwen, maar het was zinloos. Ik moest mijn trots doorslikken en verdergaan.

Mijn man maakte het me niet gemakkelijk. Een paar dagen nadat ik het verslag had gezien, bekende hij zijn jaar lange affaire en vroeg hij me om ons huwelijk een tweede kans te geven. "Ik heb een fout gemaakt," zei hij. "Ik beloof dat ik vanaf nu vroeg thuis kom, dat we samen kunnen eten, een gezin kunnen zijn."

Mijn onderbuikgevoel zei me dat dit helemaal niet oké was; dat als hij echt van me hield, hij die affaire in eerste instantie niet eens zou hebben gehad. Ik voelde me verslagen en verraden, onbemind en onaantrekkelijk, maar ik wist dat ik beter verdiende. Een scheiding was onze enige optie.

'Ik was vastbesloten om sterker te worden, om het roer om te gooien.'

De twee jaar die daarop volgden ging ik door verschillende fases – rouw, wanhoop, boosheid en verdriet. Maar ik was vastbesloten om sterker te worden, om het roer om te gooien. Mijn zoontjes waren nog maar twee en drie in de tijd dat we uit elkaar gingen; om ze de negatieve gevolgen van de scheiding zoveel mogelijk te kunnen besparen, hadden ze een blije moeder nodig. Ik besloot naar een psycholoog te gaan, te gaan sporten en mooiere kleding te dragen. Ik ging op reis met m’n jongens, zocht mijn financiën uit, vond een advocaat, datete en toen ontmoette ik iemand waarvan ik wist dat-ie nooit tegen me zou liegen, die me nooit slecht zou behandelen.

Op dit moment woonden mijn ex en zijn minnares (die inmiddels zijn vriendin was geworden) samen, en mijn kinderen brachten tijd met haar door. Ze kocht speelgoed en kleding voor ze en ze ging met ze op vakantie. Ze kwamen thuis met verhalen over de manier waarop ze booger uitsprak met een lange "ooo" in plaats van de zachte korte "uh". "Dat is zó grappig!" reageerde ik dan. Maar van binnen haatte ik haar. Ik haatte haar omdat ze in eerste instantie voor mijn man was gevallen; dat het haar geen zak uitmaakte dat hij getrouwd was en kinderen had; dat ze hem tot 6 uur in de ochtend bezighield terwijl ik thuis was, hopeloos en hysterisch; omdat ze me een alleenstaande moeder had gemaakt; omdat ze de loop van mijn zoons leven had veranderd en ons gezin had gebroken.

'Was ik sterk genoeg om haar de hand te schudden? Zou ik tegen haar schreeuwen? Haar slaan?'

Ik bleef achter met vragen… Was ze dunner dan ik? Knapper? Wat heeft zij wel, of niet, wat ik niet heb? Ik vertikte het om haar te ontmoeten, om ontzettend veel redenen. Hoe zou het voelen als ik haar in haar ogen zou kijken? Was ik sterk genoeg om haar de hand te schudden? Zou ik tegen haar schreeuwen? Haar slaan? Haar bedanken omdat ze me mijn vreemdgaande man had ontnomen?

Het enige wat ik wist was dat ik op een bepaalde manier op zoek was naar een afsluiting. Op een dag, ik zat destijds middenin een 40daagse persoonlijke groei-cursus in mijn yogastudio (wat eigenlijk gewoon één grote groepstherapie was), moest iedereen vertellen wat we tijdens de cursus wilden bereiken. Gewichtsverlies, zelfacceptatie, aardiger doen tegen echtgenoten etc. Ik wist wat ik wilde zeggen. Ik heb het al die tijd kunnen ontkennen maar de tijd was daar. Om echt vooruit te kunnen in mijn leven, om mijn verleden van me af te schudden – op een manier waarop een hond zijn vacht uitschudt na een regenbui – moest ik de vrouw ontmoeten die de kern van dit alles was.

Iedereen klapte voor me nadat ik het had verteld en ik voelde me een enorme loser, maar ik had hoe dan ook geen keus. Ze hielden me verantwoordelijk. Ik moest haar ontmoeten en het is écht het allermoeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan.

Op het moment dat ik op haar zat te wachten in de Starbucks ging mijn hart tekeer in mijn borst. Ik was bang. Ze was ouder dan ik, dat klopt, maar ze had geen kinderen, wat hoogstwaarschijnlijk betekende dat ze geen hangborsten zou hebben zonder bh. Haar buik was waarschijnlijk plat en zonder littekens, niet zoals de mijne. Na twee keizersneden was de grillige lijn van mijn ene naar mijn andere heup een beetje weggevaagd, maar zeker niet verdwenen. Ik durfde te wedden dat ze er van hield om de hele dag hoge hakken te dragen. Ik keek naar beneden, naar mijn sneakers en mijn gedachten raakten compleet de weg kwijt. Ik werd teruggebracht naar de keren dat mijn ex-man voor wekenlange werktripjes verdween of dat hij naar etentjes voor zijn werk moest, meerdere avonden in de week. De gevoelens die ik zo lang had geprobeerd te laten gaan drongen terug. Het gevoel van ongewenst zijn, onbemind en onaantrekkelijk.

Ik veegde mijn handpalmen langs de zijkanten van mijn sportbroek. Omhoog, omlaag, omhoog en omlaag. "Adem in, Erin, adem in," coachte ik mezelf. "In en uit. In en uit. Dat is het enige wat je hoeft te doen."

Ik hoorde mijn bloed pulseren. Ik voelde het bonken van mijn hart. Ik duwde mijn tong tegen mijn gehemelte, een trucje dat ik kort geleden had geleerd tijdens een assertiviteitstraining. Ik duwde zo hard dat mijn keel er pijn van deed.

"Je kunt dit," zei ik tegen mezelf. "Angstig zijn is prima. Het is oké. Het is oké. Het is oké. Het is oké."

'Na twee onstuimige jaren van een uitputtende echtscheiding, stond ik oog in oog met mijn aardsrivaal.'

Ik haalde het plastic dekseltje van mijn chai en snoof de zoete en kruidige geur van kaneel en kardemom op. Ik voelde mijn hartslag stabieler worden. Toen ik opkeek, stond ze een tafellengte bij me vandaan. Ik wist instinctief dat zij het was. Ik keek recht in haar groene ogen, stak mijn hand naar haar uit en glimlachte. In een oogwenk had ik alle details in me opgenomen; haar grote glimlach, haar glanzende donkere haren en haar perfecte witte manicurenagels. Ze droeg een hoed, omslagdoek en skinny jeans in haar motorlaarzen. Na twee onstuimige jaren van een uitputtende echtscheiding; met enorme rekeningen aan advocaten, ontelbare therapiesessies en de druk om geforceerd een nieuw leven te beginnen als datende-werkende-alleenstaande moeder van twee, stond ik oog in oog met mijn aartsrivaal.

Op dat moment verraste ik mezelf:

"Bedankt dat je zo goed voor mijn kinderen hebt gezorgd als ze bij hun vader zijn," zei ik vriendelijk. "Ik weet dat m’n jongens niet altijd de makkelijkste zijn en ik ben blij dat jij er bent om te helpen."

Deze woorden kwamen onverwachts mijn mond uit en ik besefte dat ik ze meende. Zou het niet beter zijn als vier, in plaats van twee, ogen op de kids konden letten? Vier handen om te zorgen dat ze veilig zijn? Ik had een beeld van haar gecreëerd in mijn hoofd. Ik gaf haar de schuld voor het afbreken van mijn eigenwaarde, maar wat loste boos zijn op? Of continu met mijn vinger wijzen? Ik wilde het laten gaan. De boosheid van me afschudden.

Op dat moment besefte ik me ook dat zij een veel betere match waren samen. Het leven van mij en mijn huidige vriend draait om onze families en kinderen; we houden van etentjes thuis en onze weekenden en vakanties samen doorbrengen. Mijn ex en zijn vriendin genieten liever van fancy vakanties en dure kleding. We hebben gewoon een totaal verschillende manier van leven, verschillende prioriteiten. Ik besloot haar te vergeven en eindelijk vrede te hebben met mezelf. De haat barstte kapot, net als een ballon, in het niets. Ik kon eindelijk vrede vinden in m’n scheiding.

'Sinds die dag in de Starbucks, besloot ik bevriend met haar te worden.'

De volgende dag reed ik naar het stadsdeelkantoor en vulde de formulieren in om mijn naam aan te laten passen. Ik wachtte tot mijn nummertje werd omgeroepen, ik rommelde een beetje met m’n pen en m’n handen trilden toen ik voor het eerst in tien jaar m’n oude handtekening zette. Toen bracht ik mijn trouwringen, twee prachtige met diamanten, naar een juwelier en ruilde ze om voor een paar diamantenoorbellen zonder er ook maar een tweede keer over na te denken.

Sinds die dag in de Starbucks, besloot ik soort van bevriend met haar te worden. Ik betrek haar altijd bij de verjaardag van mijn kinderen; ik heb haar uitgenodigd in mijn huis en ik ben in het hare geweest. We zijn vriendelijk als we met elkaar praten – we praten over Lululemon yogakleding, de kinderen, sporten enzovoorts. Ze hielp mijn zoontjes met het uitzoeken van een gegrafeerde Tiffany’s ketting die ik kreeg op Valentijnsdag afgelopen jaar. En ze hielp mijn jongste met het maken van een tekening. Afgelopen zomer kocht ik een puppy voor de jongens, maar toen de verantwoordelijkheid te groot voor ze werd, gaven we hem aan haar ouders, met alle speeltjes, eten en vaccinaties erbij. Zij zorgt ervoor dat mijn kinderen hun geliefde hond nog steeds te zien krijgen.

Het is niet zo dat we nu één grote, blije familie zijn, we doen zeker niet aan dubbeldates en we zijn op elkaars pad gekomen door eigenaardige en ongelukkige omstandigheden. Maar wat ik nu wel besef, is dat we in ieder geval allemaal onderdeel uitmaken van hetzelfde team.'