LIEVE IK,

Ik heb je vaak gehaat. Ik kan je gezicht niet zien bij het lezen van deze brief, maar ik weet dat mijn woorden nauwelijks als een verrassing komen. De littekens op je armen zijn een pijnlijke herinnering aan onze woelige relatie, om maar te zwijgen over de rimpel die zich langzaam in je voorhoofd nestelt.

Leg deze brief nog niet weg, verfrommel hem nog niet tussen je venijnige vingers. Ik heb deze woorden, dit hart, niet op papier uitgestort om je te breken, integendeel. Ik schrijf deze brief naar aanleiding van vanmorgen. Vanmorgen toen je, na vijftig keer op snooze te hebben gedrukt, de warme lakens van je afgooide en op kousenvoeten naar het koffie-apparaat schuifelde. Ik kan je bijna horen fronsen, maar ik denk dat ik toen van je ben beginnen houden. Ik vond je zo dapper, lieve ik, want het leek nog niet zo lang geleden dat je natte tranen liet op het kussen tot ver na de middag. Vanmorgen, echter, toen je na de koffie zorgvuldig je kleren koos -hoewel ik al lang wist dat je van top tot teen in zwart gehuld zou zijn- en je ze voor de spiegel paste, kon ik niet anders dan van je houden. ‘Kijk dan naar jezelf’, zuchtte ik. Je blauw-grijze ogen, die eens zo dof stonden, waren nu alert, ze schitterden in de bleke ochtendzon die door de gordijnen piepte. Je slaperige gezicht, eens gezwollen en trekkerig van de tranen, vertoonde amper een spoor van verdriet. In plaats van een ingezakte pudding, een hoopje jankende ellende, zag ik een jonge vrouw. Ik was zo trots op je, ik kon je wel zoenen. Ik bewonderde je rechte rug en je lange vingers die ieder sprietje haar zorgvuldig op z’n plek legden. Voor het eerst in jaren zag ik een toekomst voor ons.

Na tweeëntwintig jaar weet je me nog steeds te verbazen, want toen je je zwarte laarzen verruilde voor roze sneakers kon ik niet anders dan lachen. Wat m’n hart pas echt deed smelten was die snelle blik die je me toewierp in de spiegel. Ik zag de twijfel rond je mond en de knikjes in je knieën, maar je ogen spraken boekdelen. Genoeg gejankt, genoeg pijn. Tijd voor roze schoenen. Je zal deze liefdesbrief vast een tikkeltje over the top vinden, maar ik wil dat je hem bijhoudt. Herinner je deze ochtend wanneer het monster van de weemoed weer de kop op steekt en je verlamd met angst. Gooi de lakens van je af en schuifel op kousenvoeten naar het koffie-apparaat. Ik sta aan jouw kant. Onze toekomst is even rooskleurig als je sneakers, lieve ik. Deze brief is daar het bewijs van.

Liefs, mij.

@EliseMans

WINNAAR SCHRIJFWEDSTRIJD
Het was een behoorlijk lastige klus om uit al die brieven een winnaar te kiezen. Uiteindelijk is de keuze gevallen op de inzending van Carine Davelaar. Volgens de jury ‘een liefdesbrief die vlot, beeldend en ritmisch is geschreven, van een schrijfster met gevoel voor taal.’ Carine wint een cursus bij Editio – De Online Schrijversacademie. Haar winnende brief lees je nu in ELLE juni.