DROOGTE

Het cadeau lag op tafel. Mijn vader zat ernaast en wachtte af. Hij was op stap geweest met de maten van de harmonie, had zoals gewoonlijk weer te diep in het glaasje gekeken, maar…hij had een cadeau! De gelukkige ontvanger van het cadeau maakte echter weinig haast om het uit te pakken. Ze liep in gestrekte draf door haar keuken en had, naar het leek, van alles te doen. Ik was razend benieuwd en doodsbang tegelijkertijd, want het papier was wel érg opzichtig en naar ik wist werd de smaak van mijn vader er bij het zoveelste borreltje niet beter op.

Het had daar tot de dag van vandaag kunnen blijven liggen als mijn vader niet was opgestaan uit zijn stoel en mijn moeder tot staan had gebracht door het pak stralend  in haar handen te duwen. Mijn moeder trok aan het papier, dat scheurde. Dáár lagen alle bezienswaardigheden van Antwerpen in schelle kleuren op mijn moeders arm, gevangen in een grote glimmende sjaal. De haven. Het standbeeld van Brabo met die enge losse hand. De Grote Markt. De kathedraal.

Mijn moeder droeg nooit sjaals. Geen van haar vriendinnen droegen sjaals. Ze zei niets. Mijn vader kroop terug in zijn stoel, er was iets met zijn ogen.  

Ik heb je dat verhaal over mijn ouders waarschijnlijk vaker verteld, liefste.  Neem me  niet kwalijk dat ik je er in deze brief nog eens mee lastig val. Voor mij is het een belangrijk verhaal. Wat ik toen voelde: ik verdraag het niet, liefste. Ik verdraag niet dat mensen teleurgesteld worden. Dat hun verwachtingen de grond in geboord worden. Een stralend gezicht en het krimpen daarna…het trekt aan mijn hart, het doet me in al mijn poriën zeer.   

Het moet je opgevallen zijn. Ik heb er mijn levenswerk van gemaakt. Sommige mensen zeggen dat je al vroeg in je leven een thema kiest – onbewust dan. Nou, dit is het mijne: tranen drogen, liefst voor die tranen opkomen, verwachtingen inlossen, slim opereren om de werkelijkheid mooier te laten zijn dan ze is. Zo heb ik verschillende vriendinnen gehad uitsluitend omdat ze míj kozen. Ik redde ze tot het mijn neus uit kwam. Zo sukkelde ik ook de hulpverlening in.

Maar dan jij. Jij was mijn levenswerk. Ik zie je nog binnenkomen in mijn werkkamer – nauwelijks jonger dan ik, maar óp van de zenuwen. Nooit eerder ontmoette ik iemand met  zo weinig zelfvertrouwen en zoveel dromen. We kregen een relatie. Je leunde op me en zei dat je een heel ander leven wilde, een groot leven. Niemand, werkelijk niemand zag het in je. Ik wel. In ieder geval deed ik alsof. Ik overdreef jouw genie, ik vergrootte jouw daden. Ik maakte mezelf zo klein dat jij erbij vergeleken enorm leek. En nu: je bent een succes. Iedereen kent je. Je spreekt op alle congressen. Ik ben immens trots op jou. Je bent zo’n mooie man geworden dat mijn ogen tranen als ik naar je kijk.

Toen kwam de dag dat ik was volgezogen met voldoening. De grond waarop mijn liefde tierde was dor en droog geworden. Ik weet nu eenmaal niet hoe je zou moeten houden van mensen die genoeg aan zichzelf hebben. Er viel niets meer te redden voor mij. Liefste, wij moeten uit elkaar gaan, wilde ik je zeggen. Maar je was me voor. Je afscheid was beleefd en hygiënisch: geen scènes, een ruim dankjewel.

In het droge midden van Australië leeft een paddensoort die zich volzuigt met water en dan onder de grond verdwijnt om de lange droogteperiode te overleven. Zoiets gaat het worden. Een lange tijd voor mij om over liefde na te denken. Misschien verander ik. En kom jij terug. Kom alsjeblieft terug.

WINNAAR SCHRIJFWEDSTRIJD
Het was een behoorlijk lastige klus om uit al die brieven een winnaar te kiezen. Uiteindelijk is de keuze gevallen op de inzending van Carine Davelaar. Volgens de jury ‘een liefdesbrief die vlot, beeldend en ritmisch is geschreven, van een schrijfster met gevoel voor taal.’ Carine wint een cursus bij Editio – De Online Schrijversacademie. Haar winnende brief lees je nu in ELLE juni.

Nog een liefdesbrief: Onze toekomst is even rooskleurig als je sneakers, lieve ik >