Deze week verscheen er bij onze Amerikaanse zusters een verhaal van Anna Hecker, voormalig Anna Schumacher, over waarom ze zo’n spijt had van het aannemen van de achternaam van haar kersverse echtgenoot, Tim Schumacher (lees het stuk hier). Inmiddels is ze dus weer ‘gewoon’ Hecker, nog steeds getrouwd met Tim, en dat bevalt haar opperbest. Nu is het zo dat ik het altijd moeilijk te begrijpen heb gevonden dat (veel) vrouwen de achternaam van hun man aannemen. Zelf ben ik niet zo bijzonder trouwlustig maar stél ik zou ooit in het huwelijksbootje stappen, dan is er geen haar op m’n hoofd die erover denkt zijn naam aan te nemen.

Zeg dat ik zou trouwen op mijn dertigste, dan ben ik dus al dértig jaren lang Liesbeth Rasker. DERTIG jaar een Rasker. Mensen die dingen roepen over dat je naam toch niets wezenlijks zegt over je persoonlijkheid zijn af. Want nee, de feitelijke verzameling letters misschien niet, maar wel alles waar het voor staat. Je familie heet zo, je stelt je er al dertig jaar mee voor, het staat in je paspoort, in je mailadres, Facebook, abonnementen, bankrekeningen, verzekeringen, creditcards – gewoon overal.


'Door te trouwen is het toch al pretty obvious dat je pretty veel van hem houdt?'

Om te beginnen moet het een helse rompslomp zijn om dat allemaal te veranderen. Maar bovenal geef je een stuk van je eigen identiteit op omwille van een ander. Dat begrijp ik niet. ‘Ik vind het een soort extra commitment’, sprak een extreem trouwlustige vriendin die zich nu al verheugt op zijn naam. Maar, door te trouwen is het toch al pretty obvious dat je pretty veel van hem houdt? Je gaat je hele leven samen blijven (althans, dat is de bedoeling), is dat niet voldoende commitment? Moet die naam er ook echt nog bij? En je wil er misschien niet aan denken als je scheel van geluk belooft tot de kist bij elkaar te blijven, maar 1 op de 3 huwelijken strandt in een scheiding. Dan moet je de hele mieterse bende dus weer terúg veranderen en dat lijkt me allemaal enorm pijnlijk.

Een argument waar ik maar weinig tegen kan beginnen, is Het Kinder Argument. Want zodra jullie kinderen krijgen, krijgen zij (in heterorelaties) automatisch zijn naam. Dus dan ben je op papier niet verbonden met je kinderen en dat is voor velen een brug te ver. En ja, tja, God ja, dat snap ik misschien ook wel weer. Of in ieder geval kan ik daar bij gebrek aan eigen kinderen niet al te veel over zeggen. Maar, je kúnt er ook voor kiezen om de meisjesnaam van de moeder aan de kinderen te geven. Dat moet je dan wel speciaal aangeven bij de burgerlijke stand maar hé, het kan.

Een collega hier op de redactie heeft officieel de naam van haar man aangenomen, maar die gebruikt ze alleen in situaties waarbij ze met de kinderen te maken heeft, denk aan; de school. Een ex-collega behield haar eigen naam, maar doet tijdens familievakanties alsof ze de naam van haar man heeft, ‘denken ze in ieder geval niet dat ik de stiefmoeder ben.’ Misschien ben ik ook gewoon veel te koppig. Misschien wil ik me te graag verzetten tegen al dat riekt naar ouderwetse praktijken waarbij de vrouw aan het kortste eind trekt. Maar om geen Anna Hecker-achtige toestanden te hoeven doorstaan zal ik tot de dood ons scheidt mijn eigen achternaam aanhouden.

Of gewoon helemaal niet trouwen, ben je overal vanaf.