Om nou te zeggen dat ik in een vuilnisbelt woon, nee, maar ik hanteer het principe van 'optisch schoonmaken'. Ik werk voor 70% vanuit huis en kan niet tegen rommel om me heen, dus het líjkt misschien wel opgeruimd, maar ik kan het je niet bepaald aanraden om een operatie op mijn eettafel uit te voeren.

‘Lies, waarom neem je geen schoonmaker als je zo’n hekel hebt aan poetsen?’ sprak een vriendin toen ze een half beschimmelde tomaat uit m’n groentela viste. Maar kom nou, ik ben 27, mijn armen werken prima en bovendien werk ik zoals gezegd hoofdzakelijk vanuit huis, dan kan ik tussen het werken door wel even een lap over het aanrecht trekken toch? En ja, in theorie is dat ook zo, maar in de praktijk blijkt het toch niet zo te zijn. Ik maak pas schoon als ik zíe dat iets vies is, maar dan is het eigenlijk al te laat.

Een schoonmaakster dus. Als ik een keer minder buiten de deur lunch, zou ik het kunnen betalen, maar iets in mij vindt het een belachelijk idee. Ik woon alleen, heb geen kinderen die alles goor maken (wel een kat trouwens, telt dat ook?) en mijn huis is helemaal niet zo heel groot. Ik voel me er ook een beetje opgelaten bij, iemand voor me te hebben werken. Is dat niet vrij decadent? En blijf ik dan thuis? Of moet ik dan in een café om de hoek wachten?


'Ik al moet kokhalzen van het afwassen van een bord'

Maar vorige week was het genoeg. Ik zat tegen een stapel deadlines aan te hikken en de stress brak me uit want ik MOEST schoonmaken (het vuil kwam in kleine doch sterke legertjes op me afgemarcheerd) maar had er echt helemaal geen tijd voor. Wat de paradoxale situatie opleverde dat ik niet aan die deadlines toekwam omdat ik niet kan werken in de troep, maar mezelf ook niet tot poetsen kon zetten omdat ik het te druk had met andere zaken. Ik smste een mevrouw die twee jaar geleden een keertje bij me heeft gepoetst na een feestje of ze toevallig weer eens tijd had. En goddank, dat had ze.

Ze kwam, ze zag, ze poetste. Ze poetste zoals ik het nooit gekund zou hebben, en wat mij een hele dag gekost zou hebben, wist zij binnen een paar uur op te lossen.
‘Het is een cadeautje aan jezelf,' sprak een collega hier bij ELLE.
'En als je samenwoont ook ontzettend goed voor je relatie, hoef je daar in ieder geval geen ruzie om te maken,’ sprak een ander.

Als ik op Facebook aan mijn vrienden vraag wie een schoonmaakster heeft, zijn de antwoorden hoofdzakelijk bevestigend.
‘Voornamelijk omdat ik er geen tijd voor heb en daarnaast omdat ik al moet kokhalzen van het afwassen van een bord.’
Of ‘het kost mijn huisgenoot en ik ieder 20 euro per maand, daar ga ik toch niet zelf voor boenen?’
En tot slot is het volgens weer een ander ‘een stok achter de deur om eens in de twee weken echt goed op te ruimen, want zo vaak komt ze.’

Ze hebben allemaal gelijk, en nu kan ik ook zeggen dat er écht niets fijners is dan thuiskomen in een prachtig mooi schoon huis. En dat decadente? Ach, ik geef haar werk zodat ik het mijne kan doen, en doordat ik mijn werk kan doen kan ik haar betalen haar werk te doen. Helpen we elkáár dan niet gewoon?

Over twee weken komt ze weer. Ik kan niet wachten.

//

Liesbeth had nog een appeltje te schillen met Waylon.