1. Dombo

youtubeView full post on Youtube

De scène waarin Dombo dronken wordt van de champagne en een parade creepy olifanten bij elkaar hallucineert is verontrustend. Niet alleen omdat je het idee hebt dat je een totale mental breakdown ervaart in slechts twee minuten, óók omdat je denkt: hoe heeft dit in een kinderfilm terecht kunnen komen?

We weten allemaal hoe het is om dronken te zijn en this is not it. Dombo is onder invloed van heel ander soort middelen. Los van de Trainspotting-esthetiek en de horrorstem ('Look out! Look out!'), zijn de olifanten op zichzelf al creepy genoeg om je voor het leven te tekenen. Kijk. Naar. Die. Ogen. Of beter gezegd: de donkere gaten waar ogen hadden moeten zitten.

2. Bambi

De lijst zou niet compleet zijn zonder Bambi. Sinds 1942 herinnert Bambi kinderen eraan dat hun ouders op een dag overlijden, soms plotseling en soms door geweld. Dat is een goed iets, maar de trauma's die Bambi je bezorgt zijn onnodig buiten proportie. Ik bedoel: die fazant die in paniek probeerde weg te vliegen en bruut uit de lucht werd geschoten. Was dat echt nodig?

3. Frank en Frey

Niemand gaat dood in Frank en Frey, en toch is de film doorspekt met hartverscheurende momenten. Een weesvosje en een puppy'tje vrienden zien worden is op zich al tearjerking, maar dat ze dan uiteindelijk uit elkaar groeien als BFF's... gebroken kinderhart, check. Zo mogelijk nog hartverscheurender: bovenstaande scène, waarin de adoptievrouw Widow Tweed weesvosje moet opgeven. Als je ooit een huisdier, een beste vriend of een ziel hebt gehad: veel succes met het droog doorkomen van deze scène, hè.

4. Sneeuwwitje

De Boze Koningin doet er alles aan om haar naam waar te maken - ze is niet alleen onaardig, ze is een sadist. Haar gemene lach alleen al is genoeg om je nog jaren nachtmerries te bezorgen, maar wat nog enger is, is het feit dat ze immuun lijkt voor pijn. De scène waarin ze haar zwarte magie gebruikt om te transformeren is zo mental dat het doet denken aan American Werewolf in London.

5. The Lion King

Goed, The Lion King heeft qua traumawaarde een behoorlijke overlap met Bambi, gezien het gezamenlijke 'stervende ouders'-thema. The Lion King is verder vrij upbeat (er wordt gezongen, en Timon en Pumba!), maar het is ook een beetje Hamlet met leeuwen. Mufasa's dood is als je er wat langer over nadenkt super bruut en zelfs Hamlet hoefde niet het dode lichaam van zijn eigen vader te vinden, dus in die zin is The Lion King nog tragischer dan Hamlet.

Bron: Cosmopolitan