Doordat onze levens op Facebook en Instagram allemaal steevast groots en meeslepend zijn, is er sinds enige jaren een geheel nieuw fenomeen ontstaan: FOMO, en dat staat voor Fear Of Missing Out. In het kort: je verkeert in een constante staat van angst en vrees om al het leuks in de wereld te missen, want je bent je er pijnlijk van bewust dat er zoveel leuks ís. Vrijdagavond en je staat gezellig met vrienden in de kroeg? Er zijn altijd leukere vrienden in een nog leukere kroeg. Je denkt dat jouw vakantieadres absoluut paradijs op aard is? Not anymore wanneer je geconfronteerd wordt met dat loeistrakke bikinimodel dat je op Instagram volgt en het voor elkaar weet te krijgen ALLEEN MAAR op hagelwitte stranden te flaneren. Een avond thuis op de bank is social suicide en wie als eerste naar huis gaat van een feestje kan er vergif op innemen dat je de komende tijd alleen maar woest wilde verhalen gaat horen over de geweeeeldige dingen die er allemaal gebeurden vlak ná jouw vertrek.

Nu is het zo dat ik een broertje dood heb aan FOMO. Ik zou zeggen, fuck fomo, want FOMO is een sukkel en wie zich laat leiden door anderen al helemaal. Zelf pendel ik tussen twee uitersten: of ik ga als laatste naar huis, of ik blijf gewoon de hele avond thuis. Er zijn weinig dingen die me zo gelukkig maken als een vrijdag- of zaterdagavond in joggingpak op de bank, goede serie op Netflix voor m’n neus, dekentje over me heen en knorrende poes op schoot. Ik wil zelfs nog wel een stap verder gaan en zeggen dat wanneer een afspraak wordt afgezegd, ik vrijwel altijd stiekem een klein vreugdedansje doe. Van tevoren bedenken dat je gaat bankhangen is fijn, maar wanneer het je onverwachts in de schoot wordt geworpen is nóg fijner.

Wel nu, ik ben niet (meer) alleen in dit gevoel. Sterker nog, er is langzaam maar zeker een heel nieuw fenomeen aan het ontstaan. Enter: de POMO, Pleasure Of Missing Out. De Amerikaanse site Eat 24 voerde in samenwerking met Yelp een onderzoek uit onder 2000 respondenten, en de uitkomsten waren een flinke opsteker voor Team POMO. Acht op de tien mensen liegt wel eens om niet de deur uit te hoeven en zo onder een sociale afspraak uit te kunnen komen. De redenen die hiervoor vooral worden aangewend zijn ‘ik heb geen zin in andere mensen,’ ‘ik ben te moe’ en ‘ik wil niet te veel geld uitgeven.’ Niet dat ze dan iets nuttigs gaan doen overigens, ze besteden hun vrijgekomen tijd aan slapen, eten en tv kijken.

Ongezellig, niet goed voor je sociale contacten, je kunt beter het leven zelf ervaren dan er via een scherm alleen maar naar kijken – allemaal prima argumenten maar als je het niet heel erg vindt leg ik ze toch even naast me neer. Want na een tijd waarin we constant ons eigen leven vergelijken met dat van anderen lijkt het me een uitstekende ontwikkeling dat we nu gewoon weer voor ons eigen geluk en plezier kiezen, en ons blijkbaar weer zélf kunnen vermaken. Lang leve POMO, nooit meer de deur uit!

Liesbeth Rasker: 'Waarom elk lichaam een bikinilichaam is' >