Alleen al het idee dat je ooit betrokken raakt bij een vliegtuigongeluk kan zorgen voor kippenvel. Vliegangst wordt vaak gekoppeld aan het gevoel dat er iets mis kan gaan en dat je vervolgens niets kan doen op 10 kilometer hoogte.

giphyView full post on Giphy

Ook al lijkt het dat een vliegtuigongeluk leidt tot een onvermijdelijke dood, toch is dit niet altijd het geval. Op Reddit en Quora hebben mensen hun overlevingsverhalen gedeeld waarin ze vertellen over hun angstaanjagende ervaringen.

'Ik deed mijn gordel los zonder speciale reden en dat heeft mijn leven gered'

'Mijn vliegtuig crashte 10 kilometer voor de landingsbaan in New Delhi. Maar 17 van de 65 passagiers overleefden de crash. Het was 's nachts en we waren bijna op bestemming dus niemand had ook maar een vermoeden dat we zouden crashen. Het gekke is dat ik 30 seconden voordat het gebeurde mijn veiligheidsgordel los had gemaakt, zonder reden. Ik denk dat dit mijn leven heeft gered.

In plaats van opgaan in de ravage van de crash, stuiterde ik er een soort van omheen, maar dat betekent niet dat ik ongedeerd was. Ik brak mijn bekken (omdat ik op de stoel voor mij knalde), brak mijn rechterarm en ik had naast eerstegraads brandwonden ook meerdere interne verwondingen.

De enige persoon die ongedeerd bleef, was een jongetje van elf die zijn moeder en twee zussen kwijtraakte. De rest was het best te vergelijken met ratten op een zinkend schip. Ik was toen 18 jaar, maar ben tot op de dag van vandaag gek op vliegen en heb zelfs mijn vliegbrevet gehaald toen ik 21 jaar was.'

(Reddit)

Airplane, Aircraft, Cloud, Landscape, Horizon, Plain, Ecoregion, Cumulus, Air travel, Propeller-driven aircraft, pinterest

'Ik was verbaasd over hoe stil het was in de cabine'

'Ik zat in een vliegtuig dat bijna crashte, een vlucht van Newark naar Istanbul. Er voelde iets niet goed toen we boarden: de vlucht voor ons was al gecanceld en volgens mij was het hopen op een goede afloop. Na anderhalf uur gevlogen te hebben over de Atlantische Oceaan was er iets niet goed. De piloot vertelde de passagiers dat er een technisch probleem was en dat ze niet precies wisten wat er aan de hand was, maar dat ze planden om een landing op het water te maken. Iedereen was in de war en het was doodstil in de cabine (het was ook 's nachts dus er sliepen ook mensen). Er liepen steeds vaker stewardessen door het gangpad waardoor iedereen zich meer zorgen begon te maken. Niemand had ook maar een idee wat er aan de hand was en we hoorden niets meer van de piloot. Een paar minuten later vertelde de piloot dat er een probleem was met een van de motoren en dat ze zouden omkeren en proberen land te bereiken.

Intussen liepen stewardessen gehaast heen en weer om mensen te wijzen op de veiligheidsinstructies. Iedereen was wakker (zover ik weet). Iemand vertelde mij achteraf dat er een stewardess was die ging zitten en haar handen voor haar gezicht sloeg. Een andere stewardess had iemand verteld dat "mensen over het algemeen landingen op het water niet overleven.'

Ik zat daar samen met mijn moeder en dacht de hele tijd aan mijn zusje, hoe ze zou moeten opgroeien zonder haar moeder. Het was angstaanjagend, maar het zal je verbazen dat het zo stil was in de cabine. Na de ergste turbulentie en de langste stilte van mijn leven, maakten we een noodlanding in Newfoundland. En dat is het verhaal van de eerste en voorlopig ook laatste keer dat ik in Canada was."

(Reddit)

'We hadden de hele vlucht niet gesproken, maar we hielden elkaars handen vast toen ons vliegtuig naar beneden stortte'

'Ik zat in een vliegtuig dat kilometers naar beneden stortte. Het was een klein vliegtuig van een vliegtuigmaatschappij die nu niet meer bestaat. We waren net begonnen met de daling toen het vliegtuig omklapte en uit de lucht viel, met de neus recht naar beneden. Ik zat aan het gangpad. Mensen gilden en schreeuwden van alles, maar ik weet niet meer wat ze zeiden. Allemaal rotzooi vloog door de cabine en er was nergens een stewardess te zien. Mijn broer en mijn vader zaten in de stoelen achter mij. Ik kan me nog herinneren dat ik aan mijn moeder dacht en hoe verdrietig ze zou zijn.

Na enige tijd, wat voelde als een eeuwigheid, kreeg de piloot weer controle over het vliegtuig en we vlogen weer recht... voor ongeveer 15-30 seconden, voordat er een nieuwe vrije val plaatsvond. De tweede keer was nog enger dan de eerste keer, want we kwamen steeds dichter bij de grond. Ik wist zeker dat ik doodging en keek naar de vrouw die naast me zat. We hadden de hele vlucht niet met elkaar gesproken, maar als een soort natuurlijk verlangen naar menselijk contact pakte ik haar hand vast terwijl het vliegtuig naar beneden stortte. Ik kan me herinneren dat ik haar kort heb aangekeken en dat ze huilde.

Toen de grond zo dichtbij kwam dat je bomen en huizen kon onderscheiden, voelde ik een soort kalmte. De dood leek zeker te zijn maar dat kon me niets schelen. Het leek alsof het kort en pijnloos zou eindigen.

Op dat moment voelden we dat de piloot weer meer controle kreeg en deze tweede keer lukte het hem om het vliegtuig uit de duikvlucht te halen. Alles schudde nog steeds verschrikkelijk erg en mensen waren aan het huilen en aan het schreeuwen bij iedere golf van turbulentie – iedereen wachtte op de volgende en laatste duik naar beneden. Toen we uiteindelijk landden, hielden de vrouw en ik nog steeds elkaars hand vast. Iedereen was doodstil.

Het was vooral zo apart dat op het volgende moment de stewardess ons door de microfoon vertelde dat we de gate hadden bereikt en ze bedankte ons voor het vliegen met die dramatische luchtvaartmaatschappij en "hoopte dat we weer met ze zouden vliegen." Ze stuurden een bus en een van de piloten kwam met ons mee. Hij zei geen woord, maar zijn knie schudde ongecontroleerd.'

(Reddit)

Airplane, Sky, Aircraft, Flight, Atmosphere, Aviation, Air travel, Wing, Jet aircraft, Aerospace engineering, pinterest

'We hebben het overleefd omdat we op de goede plek zaten'

'Ik zat in een vliegtuig dat crashte bij Phuket international airport in Thailand. Ik realiseerde me pas dat we gingen crashen toen het vliegtuig de grond raakte.

Ongeveer 10 seconden voordat we crashten dacht ik dat ze nog een rondje vlogen omdat de motoren bromden en het vliegtuig een scherpe draai naar rechts maakte. Op een gegeven moment voelde het alsof er bakstenen op mijn schouders werden gezet en ik werd in mijn stoel gedrukt. Ik denk dat ik ook even buiten bewustzijn ben geweest. Daarna zag ik het interieur van de cabine ineenstorten en op dat moment realiseerde ik me dat dit helemaal niet goed was. Dus ik klampte me vast aan mijn stoel en dacht alleen maar "dit is geen crash en ik blijf leven, ik weiger het om dood te gaan".

Je verliest je gevoel voor tijd bij dit soort dingen en ik denk dat het vliegtuig na 20-30 seconden stil stond. Ik ben blij dat ik een gordel om had (ook al bloedde de plek waar de gordel gezeten had). Ik kon mensen horen schreeuwen maar ik kon me alleen focussen op het verlaten van het vliegtuig. Gelukkig zaten mijn vriendin en ik bij de nooduitgang zodat het niet lang duurde voordat we de deur open hadden en weg konden.

De cabine was gevuld met oranje rook, ik denk dat het stof was. We stonden al snel op de vleugel, maar de motoren stonden nog aan en het regende heel hard. We sprongen beiden van de vleugel af, bang dat we in de motoren gezogen werden. Het lukte en we renden zo snel mogelijk weg van het vliegtuig, omdat we bang waren dat het zou exploderen. Na ongeveer 100 meter stopten we, omhelsden we elkaar en checkten of we gewond waren. We hadden beiden maar kleine verwondingen. We hebben zoveel geluk gehad.'

(Reddit)

Van: Cosmopolitan UK