Veel mensen hebben een gezonde interesse in het weer. Die volgen zo nu en dan het weerbericht, en raadplegen het internet als ze iets in het vooruitzicht hebben waarbij weersomstandigheden een factor kunnen zijn. Heel gewoon.

Maar je hebt ook mensen die de grip op hun weergerelateerde gedrag volledig kwijt zijn. Die hebben de Buienradar de hele dag openstaan op hun computer ook al gaat het écht niet regenen en hoeven ze trouwens ook helemaal niet naar buiten. Als ze een vakantie in de planning hebben beginnen ze weken van te voren met het checken van het weer ter plekke op lokale weersites (die ze ook van elk land uit hun hoofd weten) en beginnen zodra het kan op accuweather.com de lange termijnvoorspelling te volgen, al dan niet onder het verbitterd verzuchten van 'zie je wel, het is ook nóóóit mooi weer als ik op vakantie ga'.

'Het weer is de laatste jaren een dagtaak voor mij geworden'

Uit deze laatste zorgelijke groep ken ik er eigenlijk maar een. En dat ben ik zelf. Het weer is de laatste jaren een dagtaak voor mij geworden. Om maar te illustreren hoe erg het precies is gesteld: ik blijf het weer op vakantiebestemmingen ook ná mijn vakantie altijd nog een tijdje volgen. Ik weet in elk land waar ik ben meteen op welke zenders en op welke tijdstippen het weerbericht wordt uitgezonden en ga daar meerdere keren per dag voor zitten.

Soms check ik het weer op verschillende zenders want je weet nooit of er ineens iets heel anders uit komt rollen. Ik heb favoriete buitenlandse weermensen (Sebastien Folin in Frankrijk, Carol Kirkwood in Engeland, Laura di Salvo in Duitsland). Ik heb zelfs wel eens een uitbaatster van een pension in een wintersportoord ter verantwoording geroepen toen het maar bleef regenen terwijl het toch strakblauw zou moeten zijn als ik er kom skiën.

'Het zijn de weermensen die mij tot het randje van de waanzin hebben gebracht'

Dit zal allemaal vast te maken hebben met mijn eigen vatbaarheid voor gekte, met die mogelijkheid houd ik rekening. Maar toch neem ik niet de hele schuld van deze stoornis op me. Nee, het zijn de eerdergenoemde weermensen die mij tot het randje van de waanzin hebben gebracht. Weermannen en -vrouwen die altijd allerlei waardeoordelen hangen aan het weer ('heerlijk Hollands weer', 'prachtig barbecueweer' enz.).

Jullie maken me gek met je schreeuwende berichten over record brekende sneeuwval, de koudste januari van de afgelopen honderd jaar en de droogste maart sinds mensenheugenis. Met het verpersoonlijken van het weer geven jullie mij het idee dat het weer iemand ís, iemand die het voorzien heeft op ons (de hardwerkende Nederlanders).

'Het weer is de baas'

Dat we een relatie met het weer hebben en dat deze relatie overduidelijk toxic is; het weer wil ons fucken, dissen, in verwarring brengen. Als er een ramp gebeurt van het kaliber bloedbad in Alphen aan de Rijn of 9/11 is een van de eerste dingen dat altijd wordt gezegd: 'en dat op zo'n schitterende dag'. Had het weer zich niet even kunnen inhouden met zijn bovengemiddelde temperaturen en uitbundige zonneschijn, lijkt de onderliggende vraag te zijn. Het weer is de baas en wij hebben niets in te brengen en kunnen nergens verhaal halen. We kunnen ons slechts vastklampen aan jullie, de weermensen, om zijn moodswings nog enigszins te kunnen volgen.

Weermannen en -vrouwen, ik zie niet in hoe we dit ingeslagen pad nog kunnen verlaten. De weerberichten worden al maar langer, de voorspellingen kunnen op steeds langere termijn worden gedaan, weersites kunnen tot op hyper plaatselijk niveau de exacte omstandigheden aangeven. En als je ergens bent waar geen televisie is, dan kun je via een weer-app toch aan je obsessie werken. Maar het weer zelf, dat blijft beyond our control.

Ook al ben ik geen meteoroloog, ik durf te voorspellen dat er de onafzienbare tijd sprake zal zijn van weer. En dus ook van een weer-obsessie, in ieder geval bij mij. Help, ik zit in een hogedrukgebied en ik wil eruit!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE.