Vandaag is het 48 jaar geleden dat ze zwangere actrice Sharon Tate, vrouw van regisseur Roman Polanski, werd vermoord in hun huis in Bel Air, samen met vier anderen. Ook haar baby overleefde de bloederige moordpartij niet.
Schuldig aan deze walgelijke gebeurtenis was The Manson Family: een groep jongeren, eigenlijk een sekte, rondom Charles Manson. De moord op Sharon Tate en haar vrienden wordt ook wel gezien als het einde van de Summer of Love, zoals de liefdevolle, magische zomer van 1969 wordt genoemd.
Bejubeld debuut
Waarom ik dit verschrikkelijke verhaal vertel onder een kop die je de ultieme leestip voor de zomer belooft? Nou, omdat The Girls van Emma Cline over deze Manson Family gaat. The Girls kwam vorige zomer al uit en was meteen een hit. Het boek werd een internationale bestseller en de jonge schrijfster Emma Cline (1989) werd alom bejubeld voor haar debuut. En terecht.
Ik las The Girls vorige week pas (geen tijd, geen zin, geen early adapter, je kent het wel) maar raad hem sindsdien als een malle aan iedereen aan. Waarom? Ik las het boek in de bloedhitte van Griekenland, maar Emma Cline kreeg het met haar beeldende omschrijvingen voor elkaar dat ik me afwisselend ijskoud en benauwd voelde. Even bevond ik me niet in de Griekse bergen, maar in broeierig Californië in 1969.
Misselijkmakend
Eigenlijk wil ik niet te veel van het verhaal verklappen, want ook al is het duidelijk gebaseerd op The Manson Family, toch is de insteek heel anders (en de namen van enkele personen waarop het boek gebaseerd is trouwens ook, waardoor Cline zichzelf artistieke vrijheid geeft).
The Girls neemt je mee in de wereld van Evie Boyd, een 14-jarig meisje dat gewoon graag aandacht wil. Van haar ouders, van vrienden, van jongens, van iemand. Uiteindelijk voelt ze zich gehoord door en geliefd bij een groep jonge vrouwen, 'the girls', die deel uit blijken te maken van een woongroep, of eigenlijk een sekte dus.
Gezien de eerste alinea van dit artikel snap je waar het verhaal uiteindelijk op af stevent, als een misselijkmakende achtbaan waar je uit wilt, maar niet uit kan. Ondanks dat je dat weet is het einde alsnog verschrikkelijk en blijft het verhaal dagen, zo niet weken, door je hoofd spoken.
Maar het boek gaat ook over puber zijn, het ontdekken van je seksualiteit, (vrouwelijke) onzekerheid en familieproblemen. Die thema's zijn universeel en tijdloos, waardoor The Girls ook heus geschikt is voor mensen die niet van waargebeurde verhalen of historische thrillers houden. En geloof me, daarna laat het verhaal je niet meer los.
En zo zullen ook die arme Sharon Tate en haar vrienden, evenals de andere slachtoffers van The Manson Family, door onze generatie (of in ieder geval door de lezers van dit boek) niet vergeten worden. Het wachten is nu op de verfilming van dit boek (de rechten schijnen al verkocht te zijn): art imitates life, imitates art.
7 manieren waarop The Girl on the Train-film verschilt van het boek >
