Was het wat, dit jaar? ELLE's Dido Mani, vermaard Lowlands-ganger, ging dit jaar na een kleine Lowlands-hiaat weer richting Biddinghuizen. Dit vond ze ervan.
'Verjaardag
Dit jaar is Lowlands 25e verjaardag en dat wordt met een nieuw jasje gevierd. De karakteristieke vijf schoorstenen vormen niet langer meer de ingang van het terrein, maar maken nu deel van het 24-uursterrein oftewel ArmadilLLOW. Ook de Alpha en Bravo zijn in het nieuw gestoken en lijkt het terrein door verschillende aanpassingen veel weidser en overzichtelijker dan de voorgaande jaren. Hiernaast zijn er voor het eerst twéé ingangen om op het festivalterrein te komen, waardoor alles lekker doorloopt en de stroom mensen beter wordt verdeeld. Deze ingangen werden overigens al donderdagmiddag geopend, zodat je bijna het gevoel had er een hele dag extra bij te hebben. En da's mooi!
Headliners
Opvallend dit jaar was dat er niet echt hoofdacts waren waar iedereen het van tevoren over had, maar meer de wat verrassende acts er toe deden. Bovendien waren een aantal grote namen een soort déjà vu naar vorige jaren, zoals de sing-a-long-meesters van Mumford & Sons, Elbow en Editors. Andere acts die ik al eerder heb gezien, zoals Flume, Alt-J en Skepta, heb ik daarom ook overgeslagen om nieuwe dingen te ontdekken. Een nieuwe soort diversiteit aan muziek was vooral te zien in het aantal rap-, trap-, r&b- en hiphop acts dat op de agenda stond, genres die vooral geliefd zijn bij een wat jonger publiek. Zo bestond het publiek van Migos en SMIB vooral uit bouncende pubers met petjes en een jonkobagga. In de genres R&B en hiphop had ik ABRA en Vince Staples heel graag willen zien, maar soms gaat een vette hamburger met friet gewoon voor.
Hoogtepunten
Ik keek heel erg uit naar Solange, maar die maakte helaas de buzz niet waar. Het geluid was matig en haar trage opbouw en choreografie kwamen niet over op het publiek, met een leegloop tot gevolg.
Twee vrouwelijke artiesten die dat gat voor mij opvulden waren de Zweedse Léon en Australische Tash Sultana. Vooral als die laatste zou ik in mijn volgende leven terug willen komen, one woman band, gitaarsolo's, beatboxing; wat een gruwelijke chick. Verdere hoogtepunten: sound wizzard Nicolas Jaar, het betoverende en ontroerende London Grammar en de schud je bil-show van Sean Paul. Die laatste had net zo goed een cd'tje op kunnen zetten, want niemand keurde het podium een blik waardig, te busy met schuren en zo hard mogelijk mee biddy-bang-bang'en. Voor wie in de late uurtjes nog op pad wilde, maar niet weggebeukt wenste te worden door snoeiharde techno, kon terecht bij mini-gaybar Adonis, de tropische Hacienda en Helga's House of Pain. Helga's heb ik helaas niet meer gehaald, maar als het even rock-'n-roll was als haar voorganger de Titty Twister, dan zorg ik dat ik volgend jaar weer voorin die rij sta.
Weerbericht
Na de voorafgaande week paniekerig door 10 verschillende weer apps te hebben gescrold, was de conclusie dat het een hele grote dikke vette meevaller was. Ja, er zijn wat fikse buien gevallen en ja, ik heb hele zielige tentjes in greppels zien staan, maar ik ben er ook achter gekomen dat een human poncho-pede heel gezellig is en ik heb welgeteld alle 4 de dagen met blote benen rond gebanjerd.
Vroegah
Met het schaamrood op de kaken moet ik toegeven dat ook ik een jaartje ouder ben geworden. Ten eerste, we stonden op camping 6, inderdaad, die vóór de brug. Ter illustratie: er stond een stel tegenover ons dat elke middag onder hun luifeltje een goed boek zat te lezen. Toen ze er rond middennacht nóg zo bij zaten begon ik me af te vragen of Lowlands ons geen loer draaide en een stel performance-artiesten had ingehuurd. Verder heb ik de HEMA-trommel-zo-hard-mogelijk-op-een-kliko-feestjes en pleeraves dit jaar gemist en ook de rock/punk/indiebands waar ik 'vroegah' (klink ik al als je moeder?) vooraan in de pit zou hebben gestaan, heb ik dit keer links laten liggen. De perstent was mijn rots in de hectische festivalbranding: schone wc's, snel je telefoon opladen en geen rij voor koffie en bier. Valsspelen, ik weet het, maar hee, ik zat niet in een bungalow. Inmiddels is de rokerige roes weer aan het optrekken en kom ik langzaam uit m'n Lowlands-bubbel gekropen. Morgen zit ik weer achter mijn bureau, met piepende oren en zonder stem, maar Lowlands 2018 staat alweer met uitroeptekens in mijn agenda omcirkeld. Op naar de volgende 25 jaar.'
