Amerikaanse ELLE-collega Jacqueline Raposo deelt haar verhaal: ze kan geen kinderen krijgen, maar heeft ze ook nooit gewild.

'Ik weet niet wat eerder kwam: het besef dat ik geen kinderen wil, of de boodschap dat ik ze waarschijnlijk nooit zal kunnen krijgen. Ik kreeg de ziekte van Lyme toen ik twaalf was. Tijdens mijn studententijd werd ik er weer voor behandeld en worstelde ik met wat meer medische problemen. Ik kreeg te horen dat een volledige zwangerschap uitzitten weleens goed fout kon gaan of dat mijn lichaam daarna volledig gesloopt zou zijn. Daarnaast is er een felle discussie gaande over het wel of niet kunnen overdragen van Lyme aan het (ongeboren) kind. Tot slot zou mijn leven drastisch veranderen wetend dat ik nu al zoveel moeite moet doen mijn lichaam rustig, gelukkig en in zo min mogelijk pijn te houden. Op een bepaalde manier is mijn lichaam het kind dat ik moet verzorgen.

Maar dat is niet het punt.

Mijn gezondheid terzijde gelaten, ik heb nooit een gezin gewild. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik er tijdens mijn kindertijd over fantaseerde dat ik misschien een kind zou adopteren. Na mijn studententijd heb ik heel wat tijd besteed aan oppassen. Als ik een dollar kreeg voor alle keren dat ik te horen kreeg dat ik een goede moeder zou zijn, dan had ik nu heel wat mooiere schoenen in mijn kast gehad. Ik kan niet wachten op nichtjes en neefjes spelend aan mijn voeten, en als er een kleine in mijn buurt een knuffel of schone luier nodig heeft, doe ik dat graag. Maar mijn eigen kinderen? Als ik uit het raam kijk en dagdroom over mijn toekomst, zitten ze er niet in.

Ik zie een partner. Ik zie een veilige omgeving, een huis waarin we kunnen groeien en waar ik kan schrijven. Misschien nog een extra hond en vertekken richting New York, als een opdracht mij daar brengt. Ik zie de vrijheid dat ik mijn broers en zussen kan bezoeken, dat ik er kan zijn voor een ouder, of vriend in nood of zelfs dat ik op een doodnormale dinsdag naar een verre locatie kan gaan met mijn toekomstige man, gewoon omdat we daar zin in hebben.

Verder houd ik van het leven wat ik nu heb. Ik hoef alleen voor mezelf te zorgen en verder heb ik weinig nodig. Als ik freelance schrijver kan ik minder werken dan andere mensen en me toch een appartement, auto, hond en metrokaart veroorloven én nog geld over houden voor etentjes, concerten en museumbezoekjes. Ik kan het werk doen wat ik echt leuk vind om te doen zonder de druk om iemand te hoeven onderhouden. Mijn huis is een rustige plek voor mij om te schrijven, koken, lezen of voor een feestje met lekkere cocktails. Mijn keuzes zijn onbeperkt.

Ik ben 34 en 100 procent zeker dat ik geen kinderen wil. Ik heb het er met mijn gynaecoloog over gehad om dit permanent te maken, maar heb nog geen waterdichte, veilige en betaalbare manier gevonden. Maar ik ben geduldig. Als ik date ben ik hier eerlijk en direct over tegen mannen en mannen die zichzelf hebben laten steraliseren zijn extra aantrekkelijk in mijn ogen. Want hier is het probleem: ik ben doodsbang om zwanger te raken. Veranderingen van mijn lichaam maken me bang, omdat het nu al zo moeizaam gaat. Als ik seksueel actief ben, blijf ik mezelf afvragen hoe veilig de seks was, tot mijn menstruatie komt. Een zwangerschap zou het leven eindigen waar ik zo van houd, in ziekte en gezondheid.

Ik omring me nu met vrienden die ook geen kinderen willen en we houden ons vast aan onze levenskeuze, vrij om praten zonder veroordelingen. We zijn geen egoïstische mensen, zoals we vaak worden genoemd. Zijn er mooie voordelen die ik mis? Natuurlijk! Maar ik kies ervoor om ze te missen. Ik kies ervoor om een kindloze vrouw te zijn, met een hond, nippend aan mijn thee, genietend van mijn stille huis, dagdromend over de vrije dagen en mogelijkheden voor mij.'