In Gent woont een ober die verantwoordelijk is voor de geboorte van mijn kind. Hij was lang, en dun, en had een doordringende uitdrukking op zijn benige gezicht. En natuurlijk, die heeft hij nog steeds.

Hij moest werken toen wij een jaar en twee maanden geleden een weekend weg wilden en in plaats van Antwerpen op het laatst toch maar voor Gent kozen. Hij begon aan zijn dienst toen wij in ons boekje lazen dat de oudste wijk van Gent het Patershol heette en wij daar als twee opgeschoten kinderen om moesten grinniken.
Patershol.


De ober, zonder wie mijn kind niet was geboren, verontschuldigde zich

Het was twee uur ’s middags toen wij op zijn terras gingen zitten en allebei de boerderijkip bestelden. Dat doen wij altijd, schaamteloze veelvraten die wij zijn. ’s Middags warm eten zodat we dan ’s avonds iets kleins kunnen pakken. En dan ’s avonds natuurlijk ook gewoon warm eten.

Het duurde twintig minuten voordat ik het te lang vond duren, en twee-en-twintig minuten voordat Sarah vroeg waar ons eten misschien bleef. De ober, zonder wie mijn kind niet was geboren, verontschuldigde zich in haast verstaanbaar Vlaams en beloofde spoedig resultaat. Vijf minuten laten kwam hij haastig terug om te vertellen dat de boerderijkip op was en dat we wel twee rib-eyes konden krijgen, maar dat die opnieuw een kwartier zouden duren. In ruil voor het wachten mocht hij ons ieder twee glazen wijn aanbieden, wat ik een ongewoon aantal glazen wijn vond voor een kwartier extra wachten.

Wij hadden nog geen kind en weinig motivatie nodig om te middagdrinken, dus dat aanbod namen we aan. Nog voordat de rib-eye arriveerde waren we dronken, dronkener dan ik vooraf geanticipeerd had om twee uur te zijn.


Die avond hadden we onveilige seks, en nu ben ik vader van een bijna zes maanden oude zoon.

Ik bekende Sarah dat ik wel eens dacht aan kinderen krijgen, zij verstond denk ik dat ik ‘vaak dacht aan kinderen krijgen'. Een uur later was de ribeye koud en de wijn op, en belden we met betraande ogen van de kou en de drank onze ouders met het goede nieuws. Sarah’s moeder was in tranen.

Mijn vader zwoer dat hij geen betere schoondochter had kunnen wensen. Nu konden we niet echt meer terug. Die avond hadden we onveilige seks, en nu ben ik vader van een bijna zes maanden oude zoon.

Ik ben ervan overtuigd dat zonder die ober in Gent mijn zoon niet was geboren. Natuurlijk was er wel één zoon geboren, of een dochter, misschien een half jaar later, misschien een jaar later, misschien wel een week erna. Maar deze is van hem, die kinderverwekker van Gent met zijn vier wijn en zijn lange hoofd.

En als we een week later per ongeluk dronken waren geworden had ik nu een ander kind. Een kind dat niet zo’n kogelrond hoofd zou hebben, maar juist een raar lang hoofd. Eén die niet zo hees zou lachen om mijn vreemde stemmetjes maar juist loepzuiver als een koekoeksklok. Mijn kind van een week of wat later zou misschien nu al zelf zijn fles kunnen vasthouden, maar zou niet schreeuwen van plezier als ik hem op zijn kop hield, of met zijn mond half open de wereld bekijken alsof die van hem was.

Het allerergste is dat mijn kind van een week of later misschien wel óók Ezra zou heten. Maar het zou deze Ezra niet zijn, en ik had dat nooit geweten, want ik had hem nooit gekend. En dat is een belachelijke hypothese, maar ik word woedend van het idee.

Ik ga hem niet opzoeken natuurlijk, die verdomde ober. Misschien werkt hij ergens anders. Misschien heeft hij ander haar. Ik weet alleen nog zijn lange magere gestalte, en een vriendelijke blik die argeloze toeristen in z’n fuik lokt.

Ik zal nog wel eens naar Gent gaan, met mijn vriendin en mijn zoon of met mijn zoon alleen, maar hooguit voor een schop tegen het Belfort en een middagpilsje in de oudste wijk van de stad.

Patershol. Wel echt mooi is dat.

Willem Bosch is scenarioschrijver van oa Van God Los en Penoza. Sarah Sluimer schrijft aan haar eerste roman bij Atlas/Contact en maakt programma's voor Paradiso. Ze zijn trotse ouders van een prachtige zoon. Ezra. In Amsterdam. En delen, om-en-om, hun ervaringen als kersverse ouders.

//

Over het IKEA-familiebed. 'Ik vraag me af wanneer die ouders seks hebben. Nooit meer? Is dat het idee?'

Lees verder >