Gisteren vierden we Ezra's eerste verjaardag. We keken daar al heel lang naar uit: geen baby meer, de eerste mijlpaal. Sarah had het er al weken over dat ze een gigantische taart voor Ezra ging bestellen. En vorige week zat ze meer dan een middag haar tijd te verdoen met het uitzoeken van de enige juiste taart. Er waren voetbaltaarten, Frozen-taarten en ruimtevaarttaarten. Sarah vroeg me: waar houdt Ezra nou écht van? En dat wist ik niet meteen. Hij houdt van scheetgeluiden en van onze buurman op Curaçao, Etien. Hij houdt er ook van als ik een beker op mijn mond zet en met een zware stem roep: Ezra, ik ben je vader. Waar hij ook erg van houdt is als Sarah een bord vast heeft, en dat ze dan doet alsof ze die laat vallen. Erg moeilijk uit te leggen en vaak ook fysieke situaties, zeker voor een taart.

'Peppa Pig,' zei ik.

Dat is een beetje een stretch. Ezra houdt heel erg van Peppa Pig, maar hij weet misschien niet precies wat Peppa Pig eigenlijk is. Het is een programma op Netflix, en het is briljant. Het gaat over een klein roze varkentje, Peppa, die met al haar andere dierenvrienden idiote babyavonturen beleeft. Maar het mooie is: het is vreselijk Engels. Black-pudding/Harry Potter Engels. Heel vaak gebeurt het dat Ezra om vijf uur 's ochtends wakker wordt en ik hem in zijn Stokke Triptrap voor de laptop zet, en hem een stukje Peppa Pig laat kijken. Dan zet ik zelf koffie, maar zit ik na vijf minuten toch mee te kijken en moet ik soms proesten van het lachen. Ik hou heel erg van Peppa Pig. Miss Rabbit is mijn favoriet.

Het was een prachtige taart, en dus technisch gesproken een Peppa Pig-taart, maar als je er een marsepeinen Patrick Kluivert op had gezet was het een Patrick Kluivert-taart.

Ezra, die kijkt vooral naar de kleuren en de schelle geluiden. Volgens mij begrijpt hij er niets van. Volgens mij begrijpt hij ook niet dat Peppa een dier is, laat staan een varkentje.

We hebben dus een Peppa Pig-taart besteld.

Dat was ook een beetje een stretch. Het ding bestond uit twee lagen, met daarop krullen en ballonnen en bovenop een marsepeinen varkentje in Peppa-vorm. Het was een prachtige taart, en dus technisch gesproken een Peppa Pig-taart, maar als je er een marsepeinen Patrick Kluivert op had gezet was het een Patrick Kluivert-taart.

Al onze vrienden die op het feestje waren afgekomen vonden het prachtig dat we die taart besteld hadden, en iedereen wist waarom. Wat je namelijk doet op een eerste kinderfeestje, is zo'n kind een heel groot stuk taart geven, zonder vorkje, en dan kijken wat er gebeurt. Dan valt de jarige job aan met beide handje, taart in de haren en op het achterhoofd, papa en oma filmen het allemaal, en een uurtje later staat het op Facebook, de door taart besmeurde baby met daaronder: Best. Birthday. Ever.

Ka-shing.

Dus toen we Ezra uit bed haalden op zijn verjaardagsfeestje, en dat stuk taart voor z'n neus zette, dacht iedereen: nu gaat het komen. Maar het kwam dus niet. Hij vond het wel een lékkere taart, dat wel, maar hij pakt een stukje marsepein tussen zijn twee vingertjes en at het heel keurig op. Daarna een piepklein stukje cake, mjam mjam, en daarna nog een stukje marsepein. En dat ging minutenlang zo door.

En dat vond ik ineens zo verdomd rebels van 'm. Een kleine babymiddelvinger naar mij en m'n iPhone: hou toch op met die quircky onzin, mensen alsjeblieft.

En het allermooiste was, want dat is wat grote mensen dan doen, was dat iedereen maar gewoon ging doen alsof hij heel onstuimig aan het eten was. Mensen moesten gieren van het lachen, iedereen maakte filmpjes en foto's, ze roepen: nou dat vliegt er wel in! Terwijl het er helemaal niet in vloog. Hij zat gewoon taart te eten als een volstrekt normaal mens. Wat een nep-baby.

Ik stuurde één van die foto's naar een vriend die er niet bij kon zijn, een foto van Ezra met een heel bescheiden beetje slagroom om zijn mond, en een bijna-niet opgegeten stuk taart voor zijn neus, en die vriend stuurde terug: the face of pure joy.

Maar het was geen face of pure joy. Het was gewoon een baby die heel beschaafd een stuk taart zat te eten. Een volwassene had het niet netter gekund, als die geen vorkje had gekregen.

En dat vond ik ineens zo verdomd rebels van 'm. Een kleine babymiddelvinger naar mij en m'n iPhone: hou toch op met die quirky onzin, mensen alsjeblieft. Jullie zijn volwassen mannen en vrouwen. Ik ga toch geen stuk taart in mijn haar smeren, alleen omdat jullie knurftige middelbare schoolvrienden op Facebook dat eventueel leuk zouden kunnen vinden?

Dat kun je dus mooi vergeten pap, imbeciel.

Toen was ik erg trots op hem.

Een uur later, toen iedereen al weg was, had Ezra de overgebleven borrelplank van tafel getrokken en zichzelf onder gesmeerd met de huisgemaakte Baba Ganoush. Één jaar oud, en nu al zo'n onuitstaanbare snob. Walgelijk.

De columns van Willem en Sarah zijn gebundeld in een boek! Ontaarde Ouders is bíjna te koop >