Afijn, ik stond dus op de boeklancering van Ontaarde Ouders. En ik won dit. Dit wat jij nu leest. Volgens het Parool cool genoeg om er een verslaggever op af te sturen. Schuimjournalist Gijs vroeg waarom ELLE en mijn gastcolumns anders zijn dan 'al die andere ouderfora en zeurverhalen' (zijn woorden, niet de mijne).

Goeie vraag, Gijs. Waarom eigenlijk?

Ben ik anders dan andere moeders? Zijn wij anders dan andere ouders?

Ik moest denken aan iemand die man C en mij steevast beticht van het leven volgens de blueprint. Verkering, samenwonen, trouwen, huis kopen, kinderen. Saai, voorspelbaar en braaf. Nooit meer een spontane uitspatting, geen grootse (ondernemers-)avonturen meer en met oud en nieuw liever thuis dan naar een partij met afgekochte drank. Zo hardop klinkt het inderdaad vrij ernstig, dat ouderschap.

En dus vraag ik me af: kun je als ouders die gevreesde blueprint omzeilen? Ik denk het niet. Sterker nog: ik weet zeker van niet. Althans, niet helemaal. We hebben het namelijk écht geprobeerd, C en ik. Om niet te vervallen in clichés, om geen standaard ouders te worden, en om vooral niet ineens vast te gaan houden aan burgerlijke regelmaat. Niet om zes uur aan tafel, bijvoorbeeld. Niet zeuren over slaapjes, verantwoorde hapjes en veilig speelgoed. Zeker niet. Nee, we zouden blijven reizen, ongeacht jetlags, huilende kinderen in het vliegtuig en het slepen met honderd koffers. We gingen minstens één keer per week met het hele gezin uit eten, gezellig met flessen wijn op tafel en eindeloze gesprekken. En we nemen ze overal mee naartoe, onze kinderen, want daar moet je niet moeilijk over doen, vonden we stellig.

Van onafhankelijke vrouw-met-goede-baan ben ik nu de zoveelste huismoeder die schrijft, ik zeur over de was en betaal alles met de pinpas van manlief.

Van die dappere en stoere voornemens is na drie jaar weinig over, helaas. Regelmaat blijkt belangrijker dan gehoopt, slaapjes en eten zijn dagelijks terugkerende onderwerpen en dat 'overal mee naartoe' hebben we al heel snel laten varen. Op en top blueprint, dus…

Feit is: het ouderschap verandert je. Het veranderde ons en onze leefstijl, onze verwachtingen en prioriteiten. En dat is eng, onbekend terrein en lastig te aanvaarden als je een totaal ander plaatje in je hoofd had. En het betekent hard werken, aan je relatie, maar ook aan je eigen mindset. Want van onafhankelijke vrouw-met-goede-baan ben ik nu de zoveelste huismoeder die schrijft, ik zeur over de was en betaal alles met de pinpas van manlief.

Maar is verandering nou écht zo erg? Waarom vinden we het eng als iets ineens niet meer is zoals het jaren was? Is het niet juist iets goeds? Iets spannends? En ook: een gegeven! Is het dan, omgekeerd, niet nét zo blueprint om angstvallig vast te blijven houden aan wat was, of nu is? Nét zo braaf, nét zo voorspelbaar en nét zo saai?

De oude Grieken zeiden het al: panta rhei, ouden menei- alles stroomt, niets is blijvend.

Deal with it.

Afgelopen zaterdag lagen we in bed met koffie, krant en twee vreselijk lieve kindjes. Blueprint en dolgelukkig.