De stad heeft iets te vieren deze week: Gay Pride siert vanaf vandaag een week lang alles in regenboogkleuren. W Amsterdam doet mee aan de parade met een eigen boot, aangekleed door modelabel MaryMe-JimmyPaul. Nog nooit van MaryMe-JimmyPaul gehoord? Dat kan, maar grote kans dat je wel al bekend bent met hun werk; het modelabel maakte al creaties voor Rihanna, Ariana Grande, Lady Gaga en Iggy Azalea.
Niet dat Jimmy Paul van Rinsum en Marie Burlot, de ontwerpers achter het label, willen dat je dat onthoudt: het gaat om hun werk, niet per se om de celebrities die erin rondlopen. En nee, ook niet om hun eigen gezichten: ze doen niet aan portretfoto's en bij een interview hoeft geen gezicht. 'Dat doen we nooit,' zegt Jimmy Paul van Rinsum als ik hem na het interview bel. 'Dat hebben we ooit besloten en daar houden we ons nu aan. Sorry.' Probeer aan het einde van dit interview dus vooral de jas met haar te onthouden. En Goldfinger.
Je wilde eigenlijk helemaal geen ontwerper worden, klopt dat? 'Ja, ik ben er per ongeluk ingerold. Ik wilde eigenlijk acteren. Op mijn zeventiende deed ik auditie bij de Theaterschool in Maastricht. Er waren drie rondes: in de laatste ronde hoorde ik dat ik te jong was en het een jaar later moest proberen. Omdat ik mijn tijd niet wilde verspillen, ging ik in de tussentijd naar de Rietveld Academie; een lerares op de middelbare vond dat ik goed kon tekenen. Bij het gesprek bleek dat ik werk moest laten zien, dat ik helemaal nog niet had, dus ik krabbelde maar wat, waarop ik wonderbaarlijk genoeg werd aangenomen. Maar toen ik na het eerste jaar weer bij de Theaterschool aanklopte, werd ik meteen afgewezen. The f*ck, dacht ik. Kinderboekenillustrator werd het plan B, tot een Rietveld-docent zei dat mode misschien wel iets voor me was. Sindsdien is mode mijn plan A.'
Zit het plezier van je vak voor een deel ook in het feit dat je er goed in bent? 'Ja, ik ben er goed in, en ik kan niets anders. Dit is mijn werk; ik zie het ook als werk. En ik heb Marie als compagnon. We zijn eigenlijk voor het leven met elkaar verbonden. We denken allebei nooit: nu zijn we er. Dat zou saai zijn, toch? We verzinnen continu nieuwe doelen.'
Jullie ontwerpen worden vaak in een kunsthoek gezet. Wat vind je daarvan? 'Ik snap wel waarom dat gebeurt, dat hebben we misschien zelf ook een beetje gecreëerd. Ik kan me ook door kunstenaars laten inspireren; Jeff Koons en Damien Hirst vind ik bijvoorbeeld erg goed. De plek waar Marie en ik met MaryMe-JimmyPaul zitten, is tegelijkertijd ook soms lastig; op het snijvlak van kunst en mode moet je aan beide kanten extra hard werken om serieus genomen te worden.'
Hoe zien we Koons en Hirst terug in je ontwerpen? 'Beiden gaan voor impact, maken grote objecten die meteen iets met je doen. Iedereen houdt op een andere manier van kunst, maar ik wil graag gelijk geraakt worden, dat ik er niet een tekst of uitleg voor heb hoeven lezen. Ik wil een effect, niet per se een verhaal dat ik eerst moet begrijpen.'
Impact boven concept? 'Ja, en dat zie je wel terug ook in hoe we ontwerpen. Kijk, er zitten altijd wel verschillende lagen in, maar het belangrijkst vinden we dat mensen iets van onze stukken vinden. Het gaat dan niet eens erom of ze het mooi of lelijk vinden; als het maar impact heeft, iets doet – dan zijn we al heel blij.'
Kun je een voorbeeld geven van een stuk met verschillende lagen? 'We hebben een keer een jas gemaakt met doorzichtige plastic mouwen waar plukjes haar in zitten. We keken True Detective en wilden iets met het gevoel dat in die serie hangt. In een van de afleveringen zie je dat seriemoordenaars lichaamsdelen verzamelen van hun slachtoffers en dat met zich meedragen. Via die aflevering kwamen we op een gewoonte uit de victoriaanse tijd; geliefden droegen toen een lokje van elkaars haar in een medaillon. Toen dachten we: misschien kunnen we dat idee in een jas stoppen.'
Zijn er meer series die jullie inspireren? 'Ja, en dan vooral trash tv. Series als Real Housewives of Beverly Hills of Jersey Shore. Veel mensen zien dit als een wegwerpachtige wereld, maar wij raken er door geïnspireerd. De popcultuur trekt ons.'
Ontwerpen jullie vooral op projectbasis; op order van bijvoorbeeld popsterren? 'Het is inderdaad zo dat we ons niet echt aan de seizoenen houden, wat nog een reden is dat we soms in de kunsthoek worden gezet. We maken een collectie wanneer we denken: ja, nu willen we er eentje. We zijn te klein om twee collecties per jaar te maken. We doen het liefst grote samenwerkingen met popsterren of bedrijven waar we iets mee hebben. Nu zouden we bijvoorbeeld heel graag een grote popster op een tournee willen kleden. De collectie die we zo nu en dan maken, is meer ons visitekaartje, om te laten zien wat we doen.'
Een van die samenwerkingen is met W Amsterdam; jullie kleden hun boot op Gay Pride aan. Hoe geaccepteerd denk je dat de gayscene in een grootstad als Amsterdam inmiddels is? 'Dat is niet aan mij om daar iets over te zeggen. Dat heeft niets te maken met ons merk. Dan zou ik een soort standpunt moeten innemen over die gemeenschap.'
Denk je er dan op een esthetische manier over na; zie je als ontwerper nog stereotypen? 'Ja? Die zijn er. Daar is niets mis mee, denk ik. Dat is gewoon oké.'
Ga je die ontkrachten of bevestigen? 'Ik wil gewoon een mooie boot maken met mooie kleren. Het wordt veel goud; denk Goldfinger. Een beetje een Pucci-achtige jarenzestigsfeer. Ken je die shoot met Veruschka von Lehndorff in de woestijn, gefotografeerd door Franco Rubartelli? Dat wil ik. En het moet een goed geheel zijn. De eerste keer dat ik met een boot meevoer op Gay Pride was bijzonder voor me. Het klinkt suf, maar je voelt de liefde aan alle kanten; iedereen zwaait naar je, wil dingen aan je geven, lacht naar je. Of het nu supporten is of aapjes kijken: er is aandacht. Ik vind sowieso dat mensen wat aardiger mogen zijn – wat ook zo suf klinkt, maar wel waar – of je nou hetero bent, homo, whatever, dat maakt niet uit. De grootste reden dat de boot toen zoveel aandacht trok, is denk ik omdat het zo'n geheel was, het had een duidelijk thema. Dat wil ik met deze boot dus ook.'
Als je morgen als acteur zou worden gevraagd voor een filmrol, zou je het dan doen? 'Nooit. Ik moet er niet meer aan denken. Dit is wat ik doe, en dit is goed.'
