Een streepje dragen in de Middeleeuwen, dat was absoluut not done. Behalve als je een clown was, een prostituee, een ongelovige, een afvallige of een bedelaar. In het westen werden slaven, bedienden en bemanningsleden en veroordeelden lange tijd in strepen gekleed. Kortom; een streepje was iets dat alleen de outcast droeg. En daar wilde je in die tijd al helemaal niet bij horen.
In het boek The Devil's Cloth, a History of Stripes van de Franse historicus en auteur Michel Pastoureau is te lezen dat in 1310 een Franse geestelijke de doodstraf kreeg voor het dragen van de streep. Die werd namelijk geassocieerd met de duivel (op schilderijen uit die periode wordt de duivel vaak afgebeeld met strepen aan).
Fast forward naar de Amerikaanse revolutie waar het dragen van een streepje juist werd gezien als politieke daad, om een verlichte manier van denken aan te tonen. In Europa werd dit door supporters van de revolutie overgenomen en langzaam werd de streep positief opgepikt door de rest van Europa. Als Coco Chanel ten tijde van de revolutie in 1917 dan ook nog een nautische collectie inclusief bretonstreep ontwerpt, is het voorgoed afgelopen met de negatieve connotatie van de horizontale lijnen. Het tegenovergestelde is gebeurd: ben je een intellectueel of een vrije denker; dan draag je juist een streepje.
Zodoende doen we dit tot op de dag van vandaag. Zonder zorgen en zonder de kans op een lijfstraf. Vooruitgang kost tijd.
