Het was een zegen, de ingetogen look van Anouk afgelopen dinsdag. Een baken van minimalisme in een woud van kitsch en groteske wanstaltigheid (Koperkleurige leggings! Mouwen van aluminiumfolie! Wilde lappen!) Maar. Toch. Het blijft een festival, en dan kom je er niet met een song alleen. Voor de finale hopen we daarom op iets méér. Iets meer kleur, iets meer show, iets meer silhouet. Maar dan graag mét smaak. Hoe het niet moet leerden ons immers de Nederlandse deelnemers uit het verleden.
FRANKLIN BROWN & MAXINE – De eerste keer (1996):
We schrijven toch echt 1996, maar die reuzenschouders stammen uit de jaren tachtig, net als de knalharde kleurcombi rood-zwart. Auww, die trutfladdermouwen aan het pak van Maxine, en oei, die te korte trompetpijpen! Extra strafpunten voor het orthopedische schoeisel met blokhak en het Sieneke-kapsel avant-la-lettre.
RUTH JACOTT – Vrede (1993)
Whitney Houston meets Cruella de Ville. De kraag is een tikje Dracula (go, Rumenia!!!), de boezem hangt wat laag, de riem zit wat hoog en hé, daar hebben we de carnavaleske retteketet-trompetpijp weer, maar nu van decente lengte en met een slanke hak eronder.
GERARD JOLING – Shangri-la (1988)
Er was een tijd dat Geer nog in de kast zat. Bijna niet voor te stellen dat-ie daarin paste, met zulke kamerbrede schouders. Wat zat er eigenlijk in dat jasje om ze op te vullen? Airbags? Bejaardenluiers? Let ook op de backing vocals: ontsnapt uit het nonnenklooster en daarna langdurig gemarteld met toupeerkam en krultang.
MARCHA (Marga Bult) – Rechtop in de wind (1987)
Is het Krystl Carrington uit Dynasty? Neen, het is Marga Bult uut 't Oost'n! In een jurk slash ruimteschip die rechtstreeks uit een lowbudget sciencefictionfilm lijkt te komen, en tien tegen één in no time verschroeit als er een aansteker bij in de buurt komt. Let ook op de cameo van de witte legging onder de jurk én op de roze cummerband van die achtergrondman. De eighties op z'n oogverblindend lelijkst.
FRIZZLE SIZZLE – Alles heeft ritme (1986)
Och ja, de ophaalrok, hoe heeft het ooit kunnen gebeuren? Blote voeten, ook al zo'n ridicuul speels en lekker gek idee. Het blijft daardoor helaas een beetje Kinderen voor Kinderen met borsten. De pastelkleurige onderjurkenparade maakt het geheel vooral Euroshopper-Marie-Antoinette.
MARIBELLE – Ik hou van jou (1984)
Begrijpelijk dat je, als je Marietje Kwakman heet, optreedt onder de artiestennaam Maribelle. Onbegrijpelijk dat je dat dan doet in een jurk die MARIETJE! schreeuwt. Een poppenjurk! Met een poppenrok van glittertule en een strik! Op de buik!!! En met poppenschoentjes! En een roos in de wufte krullen! En dat bij zo'n dijk van een lied.
BILL VAN DIJK – Jij en ik (1982)
Aus der Reihe... wit met een kleurige cummerband, deel 2. Jammer van dat hoge T-shirt onder zijn blouse, maar extra punten gaan naar de dikke Magnum-snor, het ongetemde haar en het kleurige en hoogst decoratieve foporkestje (die drumster!). Detail: de dame in het roze zong ook mee met Gerard Joling, in het midden.
XANDRA (Sandra Remer) – Colorado (1979)
Zo simpel kan het wezen: een zwart jazzballetpakje met een doorschijnende blouse met roze driehoeken (een knipoog naar de gay community?) en gele driehoeken (Dorito's?). Nee, achteraf waren de seventies zo mal nog niet. Alleen dat haar, dat was nog overduidelijker nep dan de X waarmee Sandra haar voornaam tijdelijk had opgepimpt.
HEDDY LESTER – De malle molen (1978)
Een jurk waar over nagedacht is, maar misschien iets té lang. De extensions aan de mouwen lijken wel uitgestalde stropdassen, en met de achtergrondmeisjes erbij gloort daar de associatie met een gemankeerd gospelkoor. Roze met strikken en slierten, dat hebben Viktor & Rolf jaren later véél beter aangepakt. Wel een pluim voor Heddy's pretentieloze rattenkopje.
TEACH-IN – Ding-a-Dong (1975)
Het is natuurlijk nooit een goed idee om je te laten outshinen door je band, maar je ziet het hier toch gebeuren. De heren hebben alle glitters en schouderkappen en hitsige stretch al opgebruikt en voor zangeres Getty Kaspers bleven er alleen een flodderig nachtjapon en négligé met oubollig bloemmotief over. Los daarvan: let vooral op het kittige bipsje van de linker gitarist.
INTERNATIONALE UITSMIJTER
Een van mijn lievelingste songfestivalclips. Het lied: een Eurovisieknaller uit het boekje. De artiest: de Canadese Céline Dion die uitkomt voor Zwitserland in een draak van een witte outfit, compleet met witte panty's, nog voor ze ten prooi viel aan blondering, extensions, Tweezerman en Vegas-stylisten. Sooooo bad it's goooood!
