Het is weer zo ver. Mijn winkelmandje – wat zeg ik? Mijn winkelmandjes (meervoud!) – zijn voor honderden euro’s gevuld met designerkleding om van te watertanden, nieuwe blinkende schoenen die mijn naam roepen (Pick me! Pick me!) en vers in de schappen geslingerde tassen en sieraden. Die ik dit seizoen uiteindelijk toch niet zal kopen. Want: geen geld. Nu niet. Straks niet.
#Firstworldproblems
En nee, mijn kleine budget is niet het einde van de wereld, dat weet ik. Ik kan mijn huur en eten betalen. Ik ben gelukkig in de liefde en hoef niet naakt – want: heus wel iets om aan te trekken – over straat. In dat opzicht heb ik weinig te klagen.
Het probleem is alleen wel dat ik verslaafd ben aan online shoppen. Of eigenlijk – het is nog wat erger en een tikkie zieliger – ben ik verslaafd aan het idee van het online shopping van prijzig spul. Ik heb de gewoonte om beschamend lang bezig te zijn met het vullen van mijn winkelmandjes. Net zo lang tot de bedragen in de honderden euro’s lopen. En dan – wanneer ik me besef dat ik het niet ga kunnen afrekenen – blijf ik rustig zitten en kijk ik ernaar. Vooral dat laatste: ik kijk er héél-lang-naar… En klik vervolgens mijn mandje met moet-ik-hebbens, en de iets minder benodigde maar wel zeer geliefde items, weg.
Gek? Beetje. Maar hey: who needs therapy? De helft van het shopplezier, als je een beetje liefhebber bent, is immers het rondneuzen zelf en het dromen over.
Oh, je wilt weten wat er nu in mijn mandje hangt (en nooit in mijn kast zal belanden)?
Yep, knappe spullen van Acne, Illesteva en The Row (en ze verkeren in evenzo goed gezelschap, kan ik je verzekeren).
Handig: de dingen die jij gaat dragen deze lente, HANGEN AL IN JE KAST! >
