Ik was al dol op Canada, maar na vandaag nog een beetje meer. Het nieuws kwam mij ter ore dat het land van Justin Trudeau en Boer Riks een wet heeft aangenomen die de plicht tot het dragen van hoge hakken, die door veel werkgevers daar wordt opgelegd aan vrouwelijke medewerkers, aangepakt.

Onveilig, want: risico op blessures en onherstelbare schade aan het lichaam, zo vindt de overheid. Hear, hear.

'This change will let employers know that the most critical part of an employee's footwear is that it is safe,' aldus Shirley Bond, minister van (oa) arbeid in een officieel statement. De nieuwe regelgeving zorgt ervoor dat 'workplace footwear is of a design, construction and material that allows the worker to safely perform their work and ensures that employers cannot require footwear contrary to this standard.'

En zo is het. Want begrijp me niet verkeerd: niets zo mooi als gloednieuwe hakken. En wanneer ik een belangrijke meeting heb, grijp ook ik graag naar een goed stel heels om mijn 1 meter 63 een knietje te geven. Maar ik moet er niet aan denken om vijf dagen in de week (vijf!) verplicht (verplicht!) op hakken te moeten lopen.

Mijn loafers, sneakers, monstertrucksandalen en fluffy slides verdienen minstens evenveel draagtijd. En alle gezondheidsrisico's daargelaten: hebben die werkgevers überhaupt meegekregen dat het 2017 is? Een tijdperk waarin we toch potdomme zelf wel bepalen wat we aantrekken naar werk, en gender-discriminatie iets uit een ver verleden zou moeten zijn. Niet voor niets benadrukt de Canadese overheid in het statement nog maar eens dat discriminatie op basis van sekse al lang en breed is opgenomen in de Human Rights Code.

BLONDES ONLY

Het nieuws komt nu bijna een jaar nadat de foto van de bebloede voeten van een Canadese serveerster viral ging nadat zij een berisping kreeg van haar werkgever toen ze haar hakken had ingeruild voor flats omdat haar voeten tot bloedens toe beschadigd raakten door het verplichte werkschoeisel. Een afvallende teennagel incluis. En zo zijn er wereldwijd nog meer voorbeelden te noemen. Lang werden de 'belemmeringen' door overheden echter niet als zodanig ernstig gezien dat het tot een wetswijziging kwam.

In de Verenigde Staten is bijvoorbeeld in de Equal Employment Opportunity Commission te lezen dat 'an employer may establish a dress code which applies to all employees or employees within certain job categories,' met alleen uitzonderingen voor religie of een lichamelijke beperking. The New York City Commission on Human Rights, kondigde echter 'al' in 2015 nieuwe richtlijnen aan die zeggen dat verplichte dresscodes op basis van gender een overtreding van de wet zouden (moeten) zijn.

In de UK kwam de discussie in 2016 weer op gang doordat een Britse receptioniste, Nicola Thorp, door haar werkgever (PwC) naar huis werd gestuurd toen ze op platte schoenen op haar eerste werkdag verscheen. De petitie die ze vervolgens startte werd getekend door 150.000 boze Britten en wordt momenteel door het Britse parlement behandeld.

Laten we hopen dat dit eindelijk leidt tot de afschaffing van het toestaan van het ontslaan van vrouwelijke medewerkers op basis van het niet hebben van de juiste haarkleur, niet dragen van bepaalde (onthullende of juist verhullende) kleding, het niet vaak genoeg bijwerken van make-up en dus het dragen van plat schoeisel, wat oa in de UK nog steeds aan de hand is.

Nederland lijkt het op dit front gelukkig zo slecht nog niet te doen. Er zijn hier weinig gevallen bekend van genderdiscriminatie op basis van dresscodes op de werkvloer. Laten we die reputatie hoog houden. (Of, nou ja, laag dus eigenlijk, hak-wise.)

Welcome to the club, Canada.