Het septembernummer. Dat betekent dat de coole fall fashion die we begin dit jaar op de catwalk zagen eindelijk verkrijgbaar is. Ik blijf doorgaans rustig tussen alle (mode) consternatie op de redactie, maar voor dit seizoen verhuis ik mijn bureau het liefst naar het modehok om daar de hele dag tussen de rekken met selecties voor de komende modeshoots te kunnen bivakkeren. Om te knuffelen met het funky fake fur dat er hangt en met de fantastische handgebreide Prada-behaatjes van de cover. En natuurlijk zou ik de Chanel-glitterboots passen uit de show waar monsieur Karl een hele Nasa-raketbasis – inclusief lancering – voor liet nabouwen in het Grand Palais in Parijs.

Maar voor Parijs kwam nog Milaan. We landden keurig op tijd. Eerst naar het hotel en de uitnodigingen openen. Geen nonchalant stapeltje, maar formaat grote Dirk-tas, of Balenciaga zo je wilt, tot de nok gevuld met handgeschreven enveloppen. Dan richting Gucci-show, met een vinyl lp als uitnodiging. Maar in de Via Mecenate stond onze auto stil. Stonden álle auto's stil. Nog een kleine driehonderd meter tot de ingang van de showlocatie. Met stevig doorlopen, haalden we het nét.

Klapperdeklap galoppeerden mijn trotse Gucci-klompjes over het gebutste Milanese asfalt en klap-zwikte mijn enkel naast mijn klomp. Fok

Overal in het verkeersinfarct vlogen portieren open en een bonte stoet modevolk ging lopend richting de locatie in de verte. Het stevig lopen werd huprennen – een onmogelijke draf die het midden hield tussen een lullige huppel en een sprint, waarbij we ons bovenlichaam niet bewogen om toch vooral een beetje toonbaar en zonder zweetsnor onze pr-contacten onder ogen te komen.

Flap flap flitsten de geborduurde slippers van collega E behendig tussen de auto's door. Jaren fashionweekervaring, dat zag een kind. Klapperdeklap galoppeerden mijn trotse Gucci-klompjes over het gebutste Milanese asfalt en klap-zwikte mijn enkel naast mijn klomp. Fok. We haalden de show precies en zagen een stroom coole modellen in meer dan honderd looks op een overdekte catwalk die het midden hield tussen een futuristisch metronetwerk (plexiglazen buizen) en een intergalactisch sprookjesbos. Hink-stap-springend door naar de volgende showlocatie, en toen nog een, tot niet meer te ontkennen viel dat ik niet meer kon lopen.

Een strip diclofenac, een ice pack en een geïmproviseerde roomservice van deli Peck mochten niet baten. Ik legde een knappe dokter uit dat ik een alternatief nodig had, want Fashion Week. Die kwam in de vorm van een onooglijke plastic spalk met opblaasbaar luchtkussen erin en klittenband om de boel op zijn plek te houden. Met een beetje proppen paste het gevaarte in mijn legerlaarsjes. Mijn collega's probeerden me nog op te beuren door te zeggen dat het echt heel Vetements stond.

Thuis dachten andere collega's serieus dat ik een fashionstatement had willen maken om onder alle knappe jurken met mijn kistjes op de front row te verschijnen. Ik laat het maar zo.

ELLE's septembernummer ligt nu in de winkel.

ELLE september 2017pinterest
Pablo Delfos
ELLE september 2017