Gister was het achttien jaar geleden dat de fantastische Diana Vreeland overleed. Voor wie niet weet wie zij was, is de documentaire The Eye Has To Travel (gemaakt door de vrouw van Vreelands kleinzoon Alexander) een echte aanrader.
Wat maakte Vreeland nou zo bijzonder dat ze vandaag de dag nog herinnerd wordt?
Diana Dalziel (haar meisjesnaam) werd geboren in Parijs in 1903, als lid van een vooraanstaande familie. Op haar elfde verhuisde het gezin naar Amerika. Ze danste op hoog niveau, trouwde met de bekende bankier Thomas Reed Vreeland en voedde hun twee zoons op. Maar een thuismoeder werd Vreeland geenszins, want op haar 33e ging ze aan de slag als columnist (haar rubriek 'Why don't you...' was en is een begrip) en vervolgens als moderedacteur bij Harper's Bazaar.
Vreeland werd vanaf dat moment een bekend societyfiguur die omging met de Groten der Aarde: kunstenaars, filmsterren en modellen maar ook politici en schrijvers. Van Coco Chanel tot Jack Nicholson en zijn vriendin Anjelica Huston en Andy Warhol, ze liepen allemaal weg met de eigenzinnige dame.
Als invloedrijk moderedacteur bij Harper's Bazaar ontdekte ze onder anderen actrice Lauren Bacall en werkte ze veelvuldig samen met fotograaf Richard Avedon. Vreeland bepaalde in die tijd echt wat mooi was; dat blijkt ook wel uit haar nevenfunctie als stijladviseur van John F. en Jackie Kennedy.
Vreelands bekendheid wordt ook duidelijk in de film Funny Face (één van mijn lievelingsfilms ooit) met Audrey Hepburn, waarin een op Vreeland geïnspireerd personage zit: een strenge moderedacteur, denk Meryl Streep in The Devil Wears Prada avant la lettre. (Overigens is dit 'Think Pink'- filmpersonage nogal dol op roze, terwijl de echte Vreeland meer had met rood. Beroemd waren haar rood gelakte nagels en rode lippenstift.)
Een strenge moderedacteur dus, zo zag de wereld haar. Diana Vreeland wist wat ze wilde, dat is duidelijk. 'I wasn't a fashion editor, I was the one and only fashion editor,' zegt ze zelf in de eerder genoemde documentaire. Toen ze niet verder kon groeien bij Harper's Bazaar stapte ze in 1962 doodleuk over naar concurrent Vogue.
Nadat ze in 1971 werd ontslagen bij Vogue, ging ze in 1973 aan de slag bij het Costume Institute van het Metropolitan Museum of Art. Ze werkte er tot 1984 en organiseerde twaalf modetentoonstellingen, en dat in een tijd dat modetentoonstellingen echt nog niet zo gangbaar waren als nu. Ook daarin was ze een pionier: zij wist al één van de eersten de modewereld aan de kunstwereld te verbinden. Ze nam mode serieus als cultureel en kunstzinnig verschijnsel in een tijd dat zeker nog niet iedereen dat deed.
Vreelands stijl ging overigens verder dan alleen mode, ook haar huis was een waar paleis.
Een origineel mens, die Diana Vreeland, die ook achttien jaar na haar dood nog niet vergeten is. Dat is toch vooral te danken aan haar onconventionele benadering van schoonheid, zo was ze fan van Barbra Streisands grote neus (en van die van zichzelf) en van Twiggy's smalle postuur, maar ook aan haar eigenwijze ideeën over mode. Zoals ze zelf zei: 'Style – all who have it share one thing: originality.' En zo is het.
Nog meer inspiratie nodig? Duik in de stijl van stijlicoon Diane Keaton >
