Sinds haar veertiende werkt Tabitha Foen-A-Foe (29) in de muziekindustrie, als zangeres en songwriter. In 2020 kwam haar eerste album Hallo met mij uit, in datzelfde jaar deed ze mee aan het succesprogramma De beste zangers en brak ze door bij het grote publiek. In haar nummers en op haar socialemediaplatform is Tabitha open over persoonlijke worstelingen. Ze wil anderen die het moeilijk hebben graag helpen en richtte met haar zus de stichting Mooi zoals je bent op, waarmee ze jongeren met verschillende tools stimuleren een proces van zelfacceptatie aan te gaan.
Tabitha ontvangt me op haar kantoor, waar een indrukwekkende rij gouden platen aan de muur hangt en een grote bank en stoelen van fluweel staan om in weg te zakken. Ze draagt een zacht pak in nude- en roze-tinten, bijpassende nagellak, geen spat make-up op haar gezicht, dochter Imaya van vier maanden pruttelend op de arm. Enkele maanden geleden schreef Tabitha op haar Instagrampagina: ik heb altijd een eigen kantoor gewild en nu is het gelukt. Waar staat dit kantoor voor?
Ze glimlacht: ‘Voor onafhankelijkheid en vrijheid. Het is belangrijk voor mij om verschillende plekken te creëren waar ik me thuis voel. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld in mijn leven, viel bijna overal buiten de boot. In het dorp waar ik opgroeide waren we een van de weinige gezinnen van kleur en werd ik gepest. Op school paste ik niet, maar ook binnen mijn familie werd ik gezien als de excentriekeling. Op een gegeven moment dacht ik: als ik nergens bij hoor, ga ik het zelf wel doen – die plek creëren. Daar staat dit kantoor ook symbool voor. Hier wil ik nog verder groeien als artiest, maar ook in algemenere zin als mens en ondernemer.’
Trauma
Speelde muziek altijd al een belangrijke rol in jouw leven?
‘Ja, eigenlijk wel. Ik ben opgegroeid met verschillende muziekstijlen: mijn zus luisterde veel nineties-r&b, mijn broer hiphophelden als Nas en Wu-Tang. Mijn vader reggae en mijn stiefvader blues, country was het favoriete genre van mijn moeder. Het zijn invloeden die eigenlijk allemaal terugkomen in de muziek die ik nu maak. Rond mijn elfde begon ik met het schrijven van gedichten, waar ik dan via YouTube instrumentals bij zocht, zo begon ik met liedjes schrijven.’
En wat betekende muziek dan voor jou toen je zo jong was?
‘Het was een uitlaatklep. Na het overlijden van mijn vader groeide mijn eenzaamheid. Ik voelde me vaak gefrustreerd en onrustig, wist niet wat ik aan moest met die gevoelens. Er was miscommunicatie tussen mijn moeder en mij, ik zette me af als boze puber. In de teksten die ik schreef kon ik veel kwijt, als ik met muziek bezig was voelde ik me rustiger en kon ik het verdriet dragen.’
(Artikel loopt verder onder de afbeelding.)
Je was negen toen je vader overleed. Als je nu terugkijkt: hoe heeft dit verlies je gevormd?
‘Ik heb hem erg gemist tijdens mijn tienerjaren, toch heeft het verlies van mijn vader me ook weerbaar gemaakt. Het heeft een overlevingskracht losgemaakt die je denk ik minder snel ontwikkelt als je in een veilig nest opgroeit. Ik kan mezelf redden en durf zowel in mijn persoonlijke als professionele leven veel risico’s te nemen. Ik ben niet bang om op mijn bek te gaan, ik ben al vroeg rock bottom gegaan en heb dat altijd overleefd. Het overlijden van mijn vader is de eerste traumatische gebeurtenis in mijn leven en tegelijk de fundering van mijn succes – dat is heel dubbel.’
Heb je eigenlijk kunnen rouwen om je vader?
‘Destijds niet bewust. Als je zo jong bent, weet je niet beter. De periode dat mijn vader nog leefde voelt als een soort droom, net niet helder genoeg om alles te herinneren. De meest basale dingen vervliegen ook: hoe zijn stem klonk, welke maniertjes hij had. Toen mijn opa een paar jaar geleden overleed, heb ik opnieuw verdriet gevoeld om de dood van mijn vader. In diezelfde periode werd zijn graf ontruimd. We hebben ervoor gekozen om de steen, met daarop een foto van hem, mee te nemen en in de tuin van mijn zus neer te zetten. Samen met haar en mijn verloofde maakte ik daar een ritueel van, dat was heel waardevol. Sindsdien voel ik meer berusting en besef ik meer dan ooit: ik heb geen plek nodig om me met mijn vader te verbinden. Hij zal altijd een deel van ons blijven.’
Zelfliefde
Zowel in je muziek als op sociale media ben je open over persoonlijke en maatschappelijk relevante thema’s. Of het nu gaat over rouw, je nieuwe rol als moeder, over mentale gezondheid of zelfliefde. Waarom is het voor jou belangrijk het hierover te hebben?
Lees de rest van het interview met Tabitha in ELLE's septembernummer. Bestel 'm hier en dan wordt het nummer zonder verzendkosten bij je bezorgd.
