Mijn ouders wonen in Zeeland, de favoriete vakantiebestemming van velen. Zo ook die van mijn ouders. Op het moment van schrijven zitten ze te rummikuppen voor de caravan op een half uurtje rijden van huis. Vind ik vrij hilarisch. Maar wat blijkt, die ouders van mij zijn eigenlijk pioniers in het nieuwe normaal. Dat besef daalt in wanneer ik op een nazomerdag meteen tandenborstel op zak van Amsterdam-West naar Amsterdam-nog-iets-verder-in-West fiets om ‘er even tussenuit’ te zijn zonder dat daar een vliegtuig of lange autorit aan te pas komt. Een city escape in eigen city. Het enige verschil: kamperen ben ik verleerd, ik slaap in een luxe cabin van The Unbound. Unbound, als in ongebonden en vrij.
Rust vinden in een drukke stad, kan dat écht?
Ik zie de logeerpartij als de ultieme test: kun je je echt vrij voelen zo dicht bij huis? Om de hoek van de plek waar je dagelijkse leven zich soms in sneltreinvaart lijkt af te spelen? Waar je geïrriteerd door de supermarkt loopt omdat er meer mensen binnen dan buiten jouw ander halve meter bubbel komen? Waar je schermtijd overdag het aantal uren slaap in de nacht inhaalt? Waar je jezelf betrapt op een black-out wanneer je denkt alles onder controle te hebben maar feitelijk gewoon de vuile was in de oven staat te stoppen (waargebeurd)? Kun je vijf kilometer verderop echt je hoofd even helemaal leegmaken en loskomen van een stressvol leven? Vraag ik me af.
Goed, ik fiets dus vanaf ‘mijn voortuin’, het Westerpark, immergeradeaus naar The Unbound, gelegen in de Tuinen van West. Dat betekent eerst veel N200-herrie en ingehaald worden door e-bikes, maar hoe verder westwaarts ik fiets hoe meer die autoweg uit het zicht verdwijnt, hoe groener het wordt en hoe meer ik me afvraag waarom ik hier nooit kom. De Tuinen van West is een poldergebied van zevenhonderd hectare waar tot niet zo gek langgeleden vooral volkstuin eigenaren en een handvol avonturiers uit de stad naartoe trokken, maar dat langzaamaan steeds meer stedelingen kan verleiden tot een dagje buitenspelen. Met en zonder kinderen. Zo heb je er Fruittuin van West, waar je eieren kunt rapen op het erf, fruit van de bomen kunt plukken, pizza’s kunt bakken in de steenoven, boodschappen kunt doen in de biologische winkel en zelfs snoeicursussen kunt volgen. Er is Lokale Bloemetjes, een biologische pluktuin waar je zelf je eigen veldboeket mag plukken en samenstellen. Je kunt een bezoek brengen aan de Stadsgroenteboeren en wandelen door een van de vele volkstuin-parken, of vegetarisch lunchen bij verborgen parelvan Amsterdam: Cantina, onderdeel van het Rijk van de Keizer, een te gekke locatie midden in het groen die te huren is voor feesten en andere evenementen. En sinds kort is er dus city escape The Unbound, waardoor je buiten kunt spelen zonder voor het eten thuis te hoeven zijn. Je blijft hier gewoon een nachtje of twee slapen.
Onder het mom ‘well being is the new welfare’ is er met The Unbound een plek gecreëerd geïnspireerd op Dutch design en de natuur, waar je zowel tot rust kunt komen als kunt connecten met gelijkgestemden. Je slaapt hier in cabins ingericht in boetiek-hotelstijl met – en dat is het mooie – ook de service van een hotel. Het terrein is doordat alles net nieuw is aangelegd nog niet zo groen en begroeid als het straks gaat zijn, maar is nu al een oase van rust. Het telt achttien ruime cabins die op de ‘field side’ zijn gebouwd, onderverdeeld in vier verschillende soorten, grotendeels gemaakt van natuurlijke materialen en stijlvol ingericht door concept-bureau Studio Pistache, met ramen tot aan de vloer, grote luxe bedden, een regendouche, airco, een mini bar met snacks en drankjes, een koffieapparaat en Quooker, badjassen, badproducten van Marie-Stella-Maris en – een vrij particulier juich moment misschien – meer plankjes in de badkamer voor je toiletspullen dan je ooit in een hotel aantrof.
Aan de ‘boardwalk side’ zijn ook nog zestien luxe boardwalk suites (vanaf deze winter open) waarvan sommige met groot dakterras. Ik slaap in the field, in The Hideout om precies te zijn, en kijk uit op de zwemvijver, maar mag ook even spieken in de andere cabins waarin je met iets meer personen kunt verblijven. Love The Wikkel met zijn ronde vormen (van buiten en van binnen) en TheLighthouse met een bed onder een schuin glazen dak zodat je naar de sterrenhemel kunt staren voor je in slaap valt.
In het midden van het terrein is het restaurant met terras, een gezellige bar, een deli en een shop waar de producten uit je cabin te koop zijn. Daarachter ligt de biologische moestuin. De chef, de jonge, talentvolle Zwitser Ralph Schelling wiens kookkunsten je overigens ook kunt gaan proeven als je niet in The Unbound slaapt, gebruikt ingrediënten uit eigen tuin en baseert zijn gerechten op de seizoenen. Daar kun je van genieten in het restaurant zelf, maar je kunt ook iets bestellen van het cabin menu voor een romantisch diner op je eigen deck. Hetzelfde geldt voorontbijt. Of brunch – net waar je zin in hebt, bij The Unbound kun je uitslapen zo lang je wil. Sommige cabins hebben een kitchenette waaraan je met een Chef’s Basket vol ingrediënten plus instructies zelf aan het kokkerellen kunt slaan. Bovendien vult de chef graag picknickmanden voor onderweg.
Wellness komt in de vorm van een floating sauna met dompelbad, een zwemvijver en een spa (vanaf deze winter geopend). Op het yoga-eilandje doe je je zonnegroet, maar ook het terras bij je eigen cabin leent zich daar perfect voor.
Het eindoordeel
I’m one of the unbound. Vanaf minuut één. Deze omgeving is zo on-Amsterdams dat ik niet meer besef dat mijn eigen huis op steenworp afstand ligt. Een city escape die de luxe van een boetiek hotel combineert met de vrijheid van een huisje in de natuur zorgt ervoor dat je echt tot rust komt. Sommige cabins hebben een outdoor hot tub, andere een houtoven om zelf pizza’s in te bakken, er is een plek voor een gezamenlijk kampvuur (in je huisje ligt je mondharmonica al klaar), kinderen spelen de hele dag buiten in de natuur, je vindt er geheid de rustvoor een meditatiesessie; alle ingrediënten voor eenweekendje unwinden zijn aanwezig. Oké, geen Rummikub. Maar Backgammon en het pak spelkaarten will do.
Openingsbeeld: Yumeko. Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE november 2020.
