Het lijkt alsof verlovingsringen net zo oud zijn als het instituut huwelijk. Dat is niet het geval; niet zo lang geleden symboliseerden andere tekens de belofte om te trouwen.
We gaan terug in de tijd...
Vingerhoedje
Bijvoorbeeld, in 1800 gaven Amerikaanse mannen een vingerhoedje aan hun aanstaande vrouw. Nadat zij in het huwelijk waren getreden, sneden ze de top ervan af om er vervolgens een ring van te maken. Nog een voorbeeld: Het was vroeger een Engels gebruik om een stuk goud of zilver in tweeën te delen om daarna middels het drinken van een glas wijn de liefde en gelofte te bezegelen.
Verbinding met het hart
De verlovingsring zoals wij die nu kennen, is terug te traceren naar de 13e eeuw, Rome, nadat paus Innocentius III een verplichte wachtperiode had uitgeroepen tussen de verloving en het huwelijk. De ringen waren wel veel eenvoudiger dan nu. Destijds waren de banden nog van ijzer, later werden ze wel van goud.
De gewoonte om de trouwring om de vinger van je linkerhand te dragen, komt vermoedelijk door de Griekse en Romeinse overtuiging dat de ader die door de ringvinger stroomt in directe verbinding staat met het hart.
Een diamant
Diamanten werden pas veel later geïntroduceerd als huwelijkssymbool. De aartshertog van Oostenrijk Maximiliaan presenteerde zijn aanstaande bruidje in 1477 voor het eerst een glimmende steen. Pas in 1930 werd het geven van ringen met een steen in niet-aristocratische kringen populair door een push van het diamantenbedrijf De Beers.
Volgens nieuwssite The Atlantic manipuleerde De Beers vraag en aanbod nadat zij in de 19e eeuw in Zuid-Afrika gigantische diamantmijnen ontdekten. Journalist Uri Friedman schrijft voor The Atlantic dat het diamantenbedrijf net deed alsof diamanten heel schaars waren – en daarom waardevol – om vervolgens hoge prijzen voor de steen te hanteren.
Voor altijd?
Eind jaren veertig verzon een copywriter van het reclamebureau N.W. Ayer voor De Beers de slogan ‘A diamond is forever’. De advertentiecampagne moedigde de koper aan om diamanten ringen als familie-investering te zien.
Dus daar heb je het: als onze grootouders niet gevoelig zouden zijn geweest voor reclame, zouden we nog gewoon rondlopen met vingerhoedjes aan onze vinger.
