Krap een jaar onderweg zetten Johnny Depp en Amber Heard een streep door hun huwelijk. Schluss. Uit met de pret. Finito.
Misschien zouden Amber en Johnny er goed aan doen het artikel er 'ns bij te pakken dat Alain de Botton voor New York Times schreef over het huwelijk. Why You Will Marry the Wrong Person, kopt-ie heel raak. En why dat helemaal geen biet uitmaakt, legt De Botton vervolgens uit. Hè, verfrissend.
De filosoof begint zijn relaas met het gegeven dat we een goed deel van ons leven bezig zijn met uit te zoeken welke persoon nou helemaal het beste bij ons past. Met wie we het zouden aandurven: een huwelijk, tot De Dood ons scheidt. Niet bepaald een luchtige beslissing (hoewel dat van die dood nauwelijks nog van toepassing is). Nogal wiedes dat we hartstikke bang zijn 'm te maken. En als we er dan klaar voor denken te zijn, de juiste persoon denken te hebben gevonden, en uiteindelijk een boterbriefje durven te halen, dan blijkt het vaak alsnog de verkeerde timing, de verkeerde persoon, en dus het verkeerde briefje te wezen.
Hoe dat nou komt? Allereerst omdat we eigenlijk best wel gestoord zijn, maar dat niet helemaal ten volste beseffen van onszelf. De ànder, ja, die mankeert nogal wat. Maar ìk, ik val best mee. Maar, helaas:
'We seem normal only to those who don't know us very well. The problem is that before marriage, we rarely delve into our complexities. Whenever casual relationships threaten to reveal our flaws, we blame our partners and call it a day. As for our friends, they don't care enough to do the hard work of enlightening us. One of the privileges of being on our own is therefore the sincere impression that we are really quite easy to live with,' aldus De Botton in New York Times. En zo easy is dus niemand to live with.
Los van ons gebrek aan zelfreflectie, hebben we er ook een handje van te trouwen om een fijn gevoel te conserveren, hopend dat een ring en een huwelijk dat voor elkaar krijgen:
'We imagine that marriage will help us to bottle the joy we felt when the thought of proposing first came to us: Perhaps we were in Venice, on the lagoon, in a motorboat, with the evening sun throwing glitter across the sea, chatting about aspects of our souls no one ever seemed to have grasped before, with the prospect of dinner in a risotto place a little later,' schrijft De Botton. Maar helaas. Een huwelijk is in dat geval niet het antwoord. 'We married to make such sensations permanent but failed to see that there was no solid connection between these feelings and the institution of marriage.'
Volgens de filosoof moeten we nodig onze romantische bril inwisselen voor een meer tragikomische, ons ervan bewust dat elk mens zal frustreren, irriteren en teleurstellen, en dat wij dat zonder uitzondering en zonder het ons al te veel te beseffen terug zullen doen:
'But none of this is unusual or grounds for divorce. Choosing whom to commit ourselves to is merely a case of identifying which particular variety of suffering we would most like to sacrifice ourselves for.' En: 'It might sound odd, but pessimism relieves the excessive imaginative pressure that our romantic culture places upon marriage.'
Dat is. Dat is. 'The person who is best suited to us is not the person who shares our every taste (he or she doesn't exist), but the person who can negotiate differences in taste intelligently — the person who is good at disagreement.' Amen.
