Dit is het verhaal van de Amerikaanse Haley Jude, mama van een paar maanden oude dochter - en daarnaast filmmaker en tekstschrijver - die zich langzaam maar zeker begint te beseffen dat haar lichaam nooit (maar dan ook never nooit) meer zal worden zoals-ie was. En dat vindt ze nogal een lastige kwestie:
'Nieuwe moeders worden overspoeld met beelden van vrouwen die, drie maanden na de bevalling, lijken op hun vroegere, strakke, nooit-zwanger-geweeste versie. En laat het nou net zo zijn dat mijn lichaam niet bereid is om zo gemakkelijk terug te keren in z’n oude staat.
Ik was in goede vorm tijdens mijn zwangerschap, ik was zelfs op mijn fitst. Het idee dat er een baby’tje in mijn buik groeide en wat-ie eraan zou hebben als ik goed voor mezelf zou zorgen plús de wetenschap dat sommige bevallingen net een marathon zijn, maakte me gemotiveerder dan ooit. Ik buffelde tegen de steile heuvels van San Francisco op, bleef extra lang in m’n deep warrior poses tijdens zwangerschapsyoga en danste vol overgave in m’n woonkamer. Ik voelde me als een godin van moeder aarde.
Ik hield van de looks van mijn zwangere lijf: voluptueuze rondingen, mijn bollende maar strakke buik, ik was vruchtbaar en gezond. Ik kwam de juiste hoeveelheid gewicht aan, ik stapte tijdens mijn zwangerschap vaker op de weegschaal dan de afgelopen vijf jaar bij elkaar, ik deed alles vanuit de verantwoordelijkheid naar m’n baby. Ik voelde me fysiek helemaal in orde tot aan de 39 weken en zes dagen, toen de bevalling begon. Maar ik maakte me niet al te veel zorgen. Ik zou zonder twijfel mijn strakke lijf terugkrijgen, dat wist ik zeker.
‘De Instagrammoeders die ik volg, lopen op de hoogste hakken het ziekenhuis uit.’
De moeders die ik volgde op Instagram hadden perfect geföhnde haren, strakke buiken en droegen alweer hakken bij het verlaten van het ziekenhuis met hun pasgeboren kindje. Ik wist dat het een zorgvuldig opgebouwd imago was, maar alsnog vond ik het inspirerend. Dit was moeiteloos moeder-zijn. Ik wilde ook vier van die brave blonde snuitjes, die jurk en eigenlijk ook wel meteen hun haarstilist erbij.
In dat professionele urban moms-leven lijkt moeder-zijn gewoon één van de taken die krachtige, succesvolle en megavrouwelijke vrouwen van hun lijstje afvinken. Ze zijn zwanger in stijl, de baby komt er uit in stijl en hoppa, ze dragen dezelfde skinny jeans als voor de bevalling en zijn binnen twee tot zes weken alweer aan het werk. Ze hosten Super Bowl-feestjes, laten hun nagels doen. Ze zijn dezelfde fabuleuze dertigers als daarvoor, maar nu nemen ze hun schattige kindje erbij op sleeptouw.
‘Tijdens je zwangerschap hoef je niets te doen voor die baby’
Het rare aan het krijgen van een baby is dat je tijdens de zwangerschap niets bewust hoeft te doen om je kind te laten groeien. Het gebeurt gewoon, net als je heupen, die steeds breder worden, je borsten die ineens melk produceren, je ribben die wijder uit gaan staan zodat je beter kunt ademen als je kindje tegen je longen aandrukt en je buik natuurlijk, die zo ver uitrekt zodat dat er een klein mensje in past.
Zwanger zijn stelde niet zo veel voor. Het kindje groeit vanzelf, het is als het ware gewoon een kwestie van wachten. En met het idee in mijn achterhoofd dat mijn lichaam snel weer als normaal zou zijn, leek m’n zwangerschap appeltje eitje. Dat dacht ik in ieder geval. Tot ik na dertig uur puffen en zeven uur persen een ongeplande keizersnede kreeg. Mijn buik werd opengesneden, waardoor ik een groot litteken op mijn buik heb, ik kon me een paar dagen niet verroeren. Nu, vijf maanden later hebben ik nog steeds een brede gevoelloze rand over mijn buik lopen, rondom de boze rode wond. Mijn arts vertelde me bij het laatste bezoek dat het gevoel op m’n buik wellicht nooit meer terug zou keren…
‘Het zal voor altijd zichtbaar blijven dat mijn lichaam een mens heeft gecreëerd.’
Niemand vertelt je die dingen voor je je baby krijgt. Ze vertellen je over het gewicht dat je verliest wanneer je baby er is en dat al je aangekomen calorieën rechtstreeks verdwijnen wanneer je met borstvoeding begint. Nou, mijn baby heeft niets anders dan mijn melk gedronken, vijf maanden lang en het gewicht zit er nog. Ik loop, stuiter en til de hele dag, ik geef borstvoeding en ja, daardoor verbrand ik vast calorieën. Maar iedere keer als ik door mijn kast struin, op zoek naar iets om aan te trekken, word ik eraan herinnerd dat ik loop, stuiter en voed met een lichaam dat niet meer hetzelfde is en niet bij me hoort.
Degene zonder kinderen - of sportievelingen; om het even - denken nu vast: "Nou, dan ga je toch gewoon sporten" of "Wees een beetje geduldig, het is nog maar vijf maanden geleden." En ondanks dat je misschien zou denken dat het zo werkt, blijken baby’s dus veel meer werk zodra ze eruit zijn gekomen dan toen ze er nog in zaten. En op één of andere manier vliegen de dagen voorbij. Ik heb zo het voorgevoel dat dit voor altijd zo zal blijven. Zelfs wanneer het gewicht van mijn lijf zou verdwijnen, zal op genoeg manieren zichtbaar blijven dat dit lichaam een baby heeft gemaakt.
‘Nu die baby is geboren, heb ik die tijgerstrepen niet meer nodig. Maar mijn lijf is het daarmee oneens.’
Mijn heupen en billen staan vol strepen, die meer weg hebben van een tijger dan striae. Ik droeg ze met trots tijdens mijn zwangerschap, ze waren het bewijs van al het werk dat mijn lichaam had geleverd om het nieuwe kleine wezen tegemoet te komen - mijn lijf maakte immers ruimte voor haar in mijn lichaam én in mijn leven. Maar nu de pasgeboren kleine geen ruimte meer in mijn lichaam maar daarbuiten in mijn leven inneemt, heb ik die tijgerstrepen niet meer nodig. Helaas is mijn lijf het daar niet mee eens.
En dan is er ook nog een kleine kwestie rondom mijn voeten - die ondergewaardeerde lichaamsdelen die je de hele dag ronddragen en verplaatsen – die zijn dus een halve maat groter dan voor mijn zwangerschap. Negen maanden lang dacht ik dat het een zwelling was die zou verdwijnen maar nu blijkt, zo hoorde ik later, dat dit fenomeen vaker voorkomt. En dus niet meer weggaat.
De tussenstand; Mijn buik? Niet meer plat. Mijn borsten? Zeker niet meer parmantig. Wat ga ik in godsnaam doen om mijn lichaam terug te krijgen.
Toen ik na mijn keizersnede net weer een beetje kon lopen vroeg ik het me al voorzichtig af. Ik bleef een maand of twee geduldig. Maar daarna begon ik me er echt aan te ergeren. Ik Googlede ‘gewichtsverlies na bevalling’ hopend op oplossingen en voelde me keer op keer gefrustreerd als ik weer honger had – wat trouwens áltijd het geval was, aangezien ik een snelgroeiende baby dagelijks borstvoeding gaf. Tot ik me ineens besefte dat het echt een belachelijke vraag is. Langzaam begon ik het me te realiseren… Hoe heb ik ooit kunnen denken dat mijn lichaam z’n oude vorm terug zou krijgen?
‘Er is een f*cking baby uit mijn buik gekomen. Er is geen weg meer terug!’
Dat lichaam – die oude – had nog nooit een baby gekregen. Die borsten waren nog niet eerder gevuld met melk, laat staan dat ze ooit eerder dag in dag uit een mens hadden gevoed. Er is een f*cking baby uit mijn buik gekomen. Er is geen weg meer terug. Geen enkele hoeveelheid cacaoboter of vitamine E kunnen ooit nog het bewijs uitwissen van wat mijn lichaam voor elkaar heeft gekregen. (Ik moet hier wel eerlijk bij vermelden dat ik trouwens nooit de moeite heb genomen om überhaupt met anti-streep-producten te smeren, naar mijn mening werkt namelijk geen enkele straie-zalf.) De lijnen op m’n lijf zullen voor altijd bij me horen. Net als dat extra gewicht, dat bij een aantal vrouwen op hun lichaam blijft steken; dat doet het dus ook bij mij.
Ik denk dat veel millennial moeders willen geloven dat zij niet zullen veranderen bij het krijgen van een baby. We krimpen massaal ineen bij het idee aan een mom jeans (wat echt een belediging is trouwens), een moederkapsel – wie kent hem niet of zelfs bij het idee aan mama-vrienden. Moeders zijn niet hip of cool, denken we, dus doen we allemaal keihard ons best om niet moederachtig te zijn. Best pijnlijk als je je dat als moeder beseft. Net als het moment waarop we niet langer de hoofdrolspelers zijn in het leven van onze kleine spruiten, terwijl we juist zo graag betrokken (understatement!) willen blijven.
We willen niet alleen onze lichamen terug om de schijn van ons pre-baby-leven te herpakken maar ook om ons simpelweg niet door mommyhood te laten definiëren. In een hokje te laten stoppen.
Hoe dan ook, mijn oude figuur krijg ik dus niet meer terug. Want ja, ik ben een moeder(!) maar wel één die iedere ochtend wakker wordt gemaakt door de grootste stralende glimlach die mijn hart in duizend stukjes doet barsten van liefde.
Een wijze vroedvrouw vertelde me ooit: "Er is geen weg meer terug, alleen vooruit".
Dus voor nu, koop ik nieuwe kleding die me goed staat. Probeer ik mezelf met liefde te bewonderen wanneer ik in de spiegel kijk. Laat ik langzaam toe dat ik ben veranderd en ouder word. En ben ik bezig van dit mama-lijf te houden. Iedere dag een beetje meer.'
