Mijn beste vriendin had een enerverend date-leven. Elke keer als ik met haar ging eten, had ze wel weer een avontuurlijk verhaal over een jonge advocaat met wie ze tot diep in de nacht onbetaalbare flessen wijn had gedronken, of vertelde ze van een kunstenaar die haar meenam naar exposities waarvan ze de naam niet eens kon uitspreken. Als ik dan de volgende keer vroeg naar zo'n Bob, Bas of Bart, zei ze vaak: 'Oh, ja, daar heb ik niks meer van gehoord.'
Ik raakte gefascineerd door die uitspraak. Want hoe kan een WhatsApp-gesprek dat elke dag een natuurlijk begin (goedemorgen!) en einde (slaap lekker) heeft, nou ineens stoppen? 'Nou gewoon', zei ze dan, 'Ik vroeg of hij een drukke dag had en daar heeft hij nooit meer op gereageerd.' Ik vond het onbeschaafdheid ten top.
Maar toen ik zelf vrijgezel werd, nestelde die onophoudelijke stilte zich ook ineens in mijn leven. Zo kon ik op een avond de halve speciaalbierkaart leegdrinken met een leuke bijna-buurman (als je niet uitkijkt, heb je via Happn zo je hele buurt uitgespeeld) om vervolgens nooit meer iets van hem te horen. Terwijl je tijdens die date nog onophoudelijk zat te high-fiven om alle overeenkomsten die je in elkaar vond (Jaaaa Acda & de Munnik! Ik lust ook geen geitenkaas! OMG IK HAAAAT HANS TEEUWEN.) Wat ging er mis?
Doodbloedstrategie
Ik weet het nog steeds niet. Wel nam ik me voor om zelf niet mee te gaan in deze doodbloedstrategie. Wanneer je namelijk even door de zure appel heen bijt, hoef je daarna nooit meer incognito naar de supermarkt om je buurman te vermijden. Maar wat me opviel, was dat niet alleen dates kozen voor de doodse stilte. Steeds vaker gebeurde het dat kennissen of opdrachtgevers óók nooit meer reageerden.
Iedereen heeft ze: mensen die je niet je vrienden noemt, maar waarmee je wel gezellig soms eens een kop koffie drinkt. Typische afspraken die je drie keer verzet, uitstelt en... afstelt. Door niet meer te reageren. Oké, hier moet ik eerlijk over zijn, ik maak me er ook schuldig aan. Als ik naar het uiterste puntje van m'n WhatsApp-lijst te scroll, tref ik daar waarschijnlijk een puinhoop van uitgestelde koffiedates aan. Stilte lijkt veiliger dan afwijzing.
Niet alleen is stilte veiliger, ook kost het minder tijd. En daar schijnen we maar weinig van te hebben. Die kostbaarheid van tijd lijkt de reden dat ik bergen onbeantwoorde mails in m'n outbox heb naar allerhande opdrachtgevers. Dat je als freelancer, starter of accountmanager die acquisitie doet niet perse iemands prioriteit bent, begrijp ik best. Maar nooit reageren vind ik toch gewoon niet zo aardig.
Liever sympathiek dan succesvol
En daar zit de crux. Ik ben liever sympathiek dan succesvol. En niet meer reageren op iets of iemand, draagt daar niet aan bij. Maar wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Ik ging dus op zoek naar onbeantwoorde koffievoorstellen, diep in m'n WhatsApp-lijst. Ik zou m'n leven beteren. Verbaasd trof ik daar nog een buurman aan. 'Heb je een drukke dag vandaag?' Daar had ik helaas nooit meer op gereageerd.
