De Amerikaanse Teen Vogue vroeg aan tiener- en familie-expert Barbara Greenberg of het slecht is voor kinderen dat acteurs van midden twintig de rollen van tieners op zich nemen in films en series. 'It can give the message that they're supposed to look good all the time,' was haar antwoord. 'It leads to all kinds of body-image and social-comparison issues, and we know that social comparison can be a thief of joy.'
Slechte invloed? Nooit gevoeld.
Die slechte invloed op mijn zelfbeeld heb ik nooit gevoeld. Even terug naar de tijd dat het begrip binge watchen nog niet bestond, maar wel een moeder die me tijdens mijn zondagse Spangas Marathon kwam vertellen dat ik buiten moest gaan spelen.
In die goede oude tijd zwijmelde ik als 11-jarig meisje weg bij Stan, die wel erg zelfverzekerd het Spangalis College kwam binnengelopen. Ik giechelde heel hard om de grappen van Flip en Tobias en ik dacht er niet eens aan dat de acteurs misschien tien jaar ouder zouden zijn dan de persoon die ze in de serie speelden. Ik vroeg me niet af hoe ze toch aan die baardgroei of voorgevel kwamen. Van zeven uur tot kwart over zeven leefde ik vol emotie mee met de acteurs en hun verhalen, hun meningen en hun ideeën.
Natuurlijk spiegelen kinderen zich, bijvoorbeeld aan hun klasgenoten, buurmeisjes en voetbalteamgenoten. In mijn klas werd ongeveer iedereen op de hoogte gesteld wanneer een meisje haar eerste beha had gekocht. Wanneer een jongen nieuwe voetbalschoenen had werden die tijdens het kringgesprek uitgebreid besproken en de week erna hadden drie andere jongens ook nieuwe voetbalschoenen.
Kinderen laten zich niet specifiek beïnvloeden
Maar volgens mij laten kinderen zich niet specifiek beïnvloeden door een oudere acteur die de rol speelt van een jongere; ook een kind voelt (misschien onbewust) prima aan dat er een afstand zit tussen wat we op televisie zien en wat er in de realiteit gebeurt.
Vanuit het perspectief van een volwassene klopt het dat een oudere acteur leidt tot allerlei problemen met body image en sociale vergelijking. Volwassenen kijken namelijk naar de wiegende borsten van de acteur en bedenken dat hun kind vast jaloers is op die voorgevel, terwijl dat kind vol passie luistert naar het liefdesverdriet van het personage en haar tips geeft hoe ze met de pijn om moet gaan.
Op play dus, met die tienerseries vol volwassen.
