Van de week wond ik mij op een positieve manier op over Oprah's speech bij de Golden Globes, gisteravond sloeg het de andere kant uit met mijn gemoed. Bij De wereld draait door was een item over ontgroeningen bij het corps. Voor degene die het gemist hebben: een team van tv-programma RamBam is undercover gegaan bij twee studentenverenigingen tijdens de ontgroeningsperiode om erachter te komen of ze zich aan hun door henzelf opgestelde gedragscode houden. Je kunt het antwoord raden… Nicht nicht.
How are we not surprised? Ik ben zelf geen lid, nooit geweest en nooit gewild. Dus ik kijk met de nodige verbazing naar het concept 'corps'. Met name omdat er sinds Jiskefets Lullo's-sketch in 1995 eigenlijk helemaal niks lijkt te zijn veranderd.
Ik vind dat iedereen vooral moet doen waar-ie zin in heeft, mits je een ander er op geen enkele wijze mee raakt. Dus als aspirant-feutjes het heerlijk vinden om een week lang 's nachts met een klodder mayo op hun hoofd in een luier achteruit door een stadspark te kruipen onder luid geschreeuw van een machtsbeluste opperrups om een band op te bouwen voor het leven: vooral doen. Wellicht is bowlen of steengrillen daar ook minder voor geschikt; ik ben geen expert op het gebied van sociale cohesie. Maar jongens, meisjes, dit kan anno 2018 heus anders. Die corporale eliteguppen zijn toch voornamelijk hoger opgeleid en worden klaargestoomd voor topfuncties bij de multinationals van de wereld? Daar verwacht je een innovatieve, eigentijdse, ondernemende levenshouding van.
Het lijkt voor een knor zoals ik best wat weg te hebben van een streng religieus kerkgenootschap. Er zijn dogma's, gebruiken, gedrags- en omgangsvormen, strakke rangordes, een vaste plek waar je een aantal keer per week bij elkaar komt, een old-boys-network dat zorgt dat het altijd blijft zoals het was – mannen bij de mannen, vrouwen bij de vrouwen (behalve dan in Rotterdam sinds vorig jaar) – maar toch vinden ze wel de levenspartner binnen het corps, er zijn uniformen en je mag niet praten over wat er gebeurt binnen de organisatie of tijdens de ontgroening. De ontzuiling heeft zich al voltrokken in de jaren 70, kan de emancipatie van toen even mee naar het corps van nu?
Het heilige huisje van 'traditie' zou ik hierbij met een tekstuele sloopkogel kapot willen slaan. In Soedan is het een traditie dat vrouwen besneden worden en nog niet zo lang geleden was het een traditie dat zwarte mensen in Amerika niet in dezelfde openbare ruimte mochten zijn als witte mensen. Ik ben er niet zo'n fan van om een fenomeen in stand te houden op basis van het argument traditie. Wellicht goed om een commissie op te stellen in lijn met de 'schoonheidscommissie' om te kijken welke onderdelen van de traditie overboord kunnen of anders vertaald kunnen worden om de schoonheid van een club 'vrinden vur het leven' te bewaken. Uiteraard met humor. Want daar schijnt volgens een kenner cq. ingewijde gisteren bij DWDD ook een schreeuwend tekort aan te zijn.
Een movement gaat wellicht wat ver, een Golden Globe zie ik op korte termijn niet op mijn schoorsteenmantel prijken, maar ik wil bij deze pleiten dat #timesup voor onnodig kwetsen, out-dated selectieprocedures, machtsstructuren op basis van afkomst, uniformen met een gelkapsel en strafkampen om nader tot elkaar te komen. Ik daag de groensenaten om creatiever en rebelser te zijn, constructief te denken, vanuit groei, vanuit kracht. Niet te vergeten met humor, met een rollende 'R' graag.
