Mode en politiek zijn altijd met elkaar verbonden geweest, maar het afgelopen half jaar een flinke toename van politieke statements in shows en mode.
Sinds Trump in het Witte Huis zit, zijn we vooral bezig met immigratie.
Gezien de mode-industrie flink wat immigranten kent, zijn velen geschokt door veel va Trumps plannen en woorden. Hier pleiten vier grote ontwerpers – waarvan drie immigrant, en één kind van immigranten – voor een modewereld die opstaat tegen xenofobie en racisme.
PRABAL GURUNG
Geboren in Singapore, opgegroeid in Nepal en India.
'Amerika's grondstof is de immigrant. Het land is gebouwd op immigranten, en het is het land waar ik zeventien jaar geleden besloot naartoe te verhuizen. Die keuze maakte ik omdat ik mijn dromen wilden waarmaken. Ik kwam hier omdat de geschiedenis van Amerika zo verweven is met het succesverhaal van de immigrant: de American Dream. Hier zijn mogelijkheden. Je kunt hier in een land als Nepal geboren zijn en toch naam maken, waardoor je uiteindelijk de First Lady en de Duchess of Cambridge kan kleden. Dat was de reden waarom ik kwam.
Tegenwoordig is er een sfeer waarin we spreken van 'ik' en 'de ander'. Je hoort hier, of je hoort hier niet. De shirts in mijn show, waarop "I am an Immigrant" staat, zijn een reminder voor iedere Amerikaan. Zelfs als je hier geboren bent, zijn je grootouders, overgrootouders of overoverovergrootouders immigranten geweest. Niemand is vrij van het label "immigrant"; een woord dat eigenlijk heel empowering is, want het betekent dat je het besluit hebt genomen je geliefden te verlaten om je dromen waar te maken, iets op te bouwen, voor een beter leven – niet alleen voor jezelf, maar ook voor je familie.
Inmiddels heb ik een foundation kunnen oprichten in Nepal, die meer dan 300 kinderen onderwijs biedt en de afgelopen vijf jaar mere dan 15.000 levens heeft verbeterd. Als immigrant draag ik bij aan Amerika, omdat ik een business heb opgezet in New York en negentig procent van de collecite daar laat maken. Soms nemen we voor lief wat ons is gegeven, maar mijn levensmotto is: "nothing is handed to you." Alles wat je toekomst, van je successen tot je falen tot de kansen die je krijgt, is uiteindelijk een afspiegeling van je karakter. Hoe reageer je daarop? Wat doe je daarmee? En wat voor impact heeft dat op anderen?
Aan het begin van de modeweek dacht ik: dit is het platform dat ik heb. Als ik een show doe, zijn er miljoenen ogen op mij en collectie gericht, mede dankzij de celebrities die aanwezig zijn. Dit is een kans om een vriendelijke reminder de wereld in te sturen; dat verandering alleen kan plaatsvinden als we inclusive naar elkaar zijn in het gesprek. Zo simpel is het. Immigranten, minderheden, vrouwenrechten, homorechten ― allen horen thuis in dat gesprek over inclusion.
Vandaag de dag hebben we in de mode allemaal een publiek, dankzij Instagram. Of je nu 1 miljoen of 100 miljoen volgers hebt, dat maakt niet uit. I think it's important for us to realize it is no longer okay to just treat fashion as, "Oh it's an escape! Pretty clothes!" We moeten beseffen dat we – of het nu via de muziek, de kleren of de modellen die je kiest, is – de kans hebben iets te maken, een publiek te dienen en een platform te creëren. Het is extreem belangrijk dat we dat platform begrijpen en dat we het voor iets kunnen gebruiken dat verder gaat dan alleen je merk of jijzelf. Als jij je niet uitspreekt, wie dan wel?'
NAEEM KHAN
Geboren in India.
'Immigranten zijn de ruggengraat van de mode-industrie. Van de productie tot de ontwerphuizen; de mode wordt voornamelijk door immigranten gerund. Als je de lijst met ontwerpers afgaat, zul je zien dat tachtig procent immigrant is. Het zou een enorme impact op de modewereld hebben als we niet meer zouden luisteren naar onze immigranten.
Mijn verhuizing naar Amerika betekende enorm veel voor me. Het heeft me dertig jaar gekost om te komen waar ik ben. Ik besloot terug te willen geven aan dit land wat het mij heeft gegeven. Met mijn studio en modeschool in Miami hoop ik hier nog meer modebanen te creëren; een experiment om te kijken of we een lokale industrie kunnen opzetten. We moeten de productie van kleren weer naar Amerika halen.
Ik was geschokt door de "moslimban". Ik begrijp dat we Amerika moeten beschermen, maar dit is niet de manier waarop je dat moet doen. Er moet een beschaafdere, meer doordachte manier zijn om dat te doen, waarbij onze industrie geen schade ondervindt van de veiligheidsmaatregelen, waarbij we niet hoeven te discrimineren. We worden als idioten afgeschilderd. We hebben een bar slecht imago. De "muur" is totaal onrealistisch. Het is het geld niet waard, en het lost geen enkel probleem op.
Ik had letterlijk tranen in mijn ogen toen ik deze Instagram-post schreef. Ik schreef het met zo veel emotie, omdat ik echt, diep in mijn hart voelde hoe walgelijk 't was wat er gebeurde.
Dit is het probleem met onze industrie: we zijn een behoorlijk onsamenhangend geheel, als het aankomt op onze stem laten horen. Er heerst binnen de industrie angst over de repercussies die 't kan hebben. Ik denk dat we het aan ons land, aan onze industrie en aan onze integriteit verplicht zijn om ons wel uit te spreken.'
RECHO OMONDI
Ouders zijn geboren in Kenia.
'Dit is een beetje een no-brainer, niet? Iedereen die in de mode-industrie zit, weet dat we compleet afhankelijk zijn van immigranten. Ik heb het over ground level: de patroonmakers, de naaiers, iedereen die ook maar iets weet van hoe kleding daadwerkelijk wordt gemaakt en verscheept. Je kunt geen fabriek vinden waar géén immigrant werkt. Een paar van de beste patroonmakers in New York spreken niet eens Engels. De mode-industrie kan niet zonder immigranten.
Mijn vader ging het grootste gedeelte van zijn leven naar boarding school in Engeland, en kwam daarna naar Amerika om een baan te vinden. Hij kende mijn moeder uit Kenia, maar ze ontmoetten elkaar in Amerika, en zij kwam uiteindelijk ook naar de States om hier te werken. Ze werden een stel en kregen kinderen, en wij zijn daar het resultaat van. Mijn merk, Omondi, gaat over mij, en mijn geschiedenis hoort daar ook bij. Ik ben een Amerikaan, geboren als kind van immigranten. Ik ben niet de enige. Er bestaat een hele generatie van multiculture millenials die hun internationale achtergrond verweven in hun Amerikaanse levensstijl.
Aangezien ik in de Midwest ben opgegroeid, verbaasde het me niets dat Trump heeft gewonnen. Ik heb gewoond op plekken die niet aan de kust zitten; andere plekken dan de coole, urban steden. Dat was niet mijn jeugd. Ik groeide op in Kansas, Oklahoma, Michigan, en in Illinois. Mijn hele jeugd bestaat uit kleine, witte dorpen. Elk jaar ging ik een paar maanden naar Kenia. Ik ben uniek en speciaal, als Afrikaanse Amerikaan. Niet in de informele zin, maar in de praktische zin; ik ben een Amerikaan met Afrikaanse ouders, die op beide plekken veel tijd heeft doorgebracht.
Ik zeg tegen iedereen: Omondi is een all-American modemerk, en dat betekent niet dat we rood, wit en blauw gebruiken, dat betekent niet de American Eagle, Tommy Hilfiger of Abercrombie. Het betekent dat Amerika opnieuw moet definiëren wat het betekent om vandaag de dag Amerikaan te zijn. Amerika zit niet alleen in cherry pie en cowboylaarzne. De "moslimban" insinueert dat bepaalde mensen het recht hebben hier te zijn en andere mensne niet. Ik denk dat dat een heel giftig idee is voor ons land.
De mode-industrie moet begrijpen wat racisme is en waar het vandaan komt. Want te vaak horen we woorden als "diversity", "representation" en"inclusion" als wapen tegen racisme. Maar dat is niet het ding. Daar gaat het niet om: we're out there. Het gaat om het feit dat nog steeds veel mensen niet begrijpen waar racisme vandaag komt. Het is geen Amerikaans fenomeen, het is een wereldwijd fenomeen. Dat is de eerste stap; dat mensen het werk beginnen te doen dat nodig is en zichzelf onderwijzen in het onderwerp. Je gaat het gevecht tegen racisme niet winnen als je niet weet waar je tegen vecht.'
SACHIN ALHUWALIA, Sachin & Babi
Geboren in India.
'Het grootste gedeelte van mijn vrienden in de mode, zijn net als ik immigranten. Ik kwam hier als student. Ik moest heel hard werken — het was een lange weg voor mij en mijn vrouw [en co-designer, Babi] voordat we hier burger konden worden. Toen we in het proces zaten, was het 't enige waar we aan konden denken. We wilden van dit land ons thuis maken. Dit was waar we onze kinderen wilden opvoeden. De dag waarop we officieel Amerikaans burger werden, was een emotioneel, omdat het een nieuwe fase in ons leven markeerde. Babi huilde die dag, omdat het zo belangrijk voor ons was geweest.
Jarenlang was er een gevoel van inclusion; het grootste gedeelte van mijn volwassen leven heb ik in New York doorgebracht. Dit is mijn thuis. Alles wat ik het afgelopen jaar in de politiek heb gehoord, is heel verontrustend. Door vastberadenheid hebben we van dit land ons huis kunnen maken, en tot op vandaag nemen we niets voor lief. We voelen ons zeer bevoorrecht. We zijn enorm trots op het feit dat we ons Amerikanen kunnen noemen, want we hebben hard gevochten om dat voor elkaar te krijgen.
Ik denk dat elke immigrant emotioneel wordt als het hoort over "illegal aliens" en "Muslim bans." Overal in de wereld zijn er hardwerkende mensen die graag naar dit land willen komen. Als je hier eenmaal bent en hard werkt, lukt dat ook. Dit land geeft zo veel terug. Als je die uitwisseling, die speciale taal die we met elkaar spreken, opeens verstoort ziet in de belangrijkste kantoren van het land, dan is dat héél verontrustend.
De helft van mijn team bestaat uit immigranten. Sommigen kwamen hier als vijfjarigen, anderen als volwassenen. Elke keer dat ik een immigrant aanneem, kijk ik naar de motivatie. Die blik in de ogen, die zegt: "Give me a shot. I'll show you what I can do." Dat kun je niet weigeren. Er bestaat niet iets als een alleenrecht hier. Ik was die immigrant toen ik vijftien jaar geleden naar dit land kwam. Ik had toen ook iemand nodig die me een kans wilde geven. Die de deur op een kiertje wilde zetten, zodat ik 'm open kon gooien.
Ik denk dat de mode-industrie daarbij kan helpen, of het nu in onze shows is of in onze gesprekken met de media. Zelfs met gesprekken met vrienden en collega's kun je het verschil maken. Dat gaat voor mij niet hand in hand met agressie. Ik heb te vaak aan tafels gezeten waarbij er haast schreeuwende discussies werden gevoerd. Dat maakt 't allemaal juist erger. Elke keer dat ik me in zo'n situatie bevind, probeer ik mezelf te beheersen en de ander kalm met argumenten te overtuigen. Iemand een racist noemen, lost niets op. Als iemand zich beter voelt dan ik door z'n huidskleur of het feit dat ik een immigrant bent, dan is dat geen aanleiding om iemand een racist te noemen - eerder een aanleiding om het gesprek aan te gaan en iemand te onderwijzen, waardoor ze zelf zullen inzien dat hun gedachtes fout zijn.'
Interviews zijn licht bewerkt en ingekort.
