Alle Nederlanders worden, wanneer je niet een vitaal beroep uitoefent, dringend verzocht om thuis te werken. Terwijl de scholen en kinderdagverblijven dicht zijn. Hoe ga je hier als jonge ouders mee om? Hoe verdeel je werk en zorg en hoe wordt dit bepaald? Benadrukt de coronaquarantine met kinderen de scheve werk/zorg verhouding die soms al aanwezig is binnen een gezin of komen stellen nu juist met creatieve oplossingen? ELLE vroeg het drie vrouwen.
Thuisquarantine, werk en kinderen; hoe?!
Evana (31, education network content manager) woont samen met Mark (33, architect) in Amsterdam. Ze zijn ouders van een zoon van 1,5 jaar.
‘We hebben het precies een dag volgehouden, minder nog. Na een ochtend merkten we al dat ons voorgenomen plan totaal niet zou gaan werken. Het afgelopen weekend, toen bleek dat we allebei thuis zouden komen te zitten, hebben we voor het eerst het gesprek gevoerd wie wat zou gaan doen. We werken allebei ongeveer evenveel, het werk eist van ons allebei evenveel, dus we zouden de zorg gelijk gaan verdelen.
Het idee was dat we om het uur Guus zouden vermaken. "Dat lukt wel joh, hij kan wel een beetje spelen terwijl wij doorwerken," riep mijn vriend optimistisch. Ik zei meteen al dat ik niet dacht dat dit zou gaan werken. Guus is een peuter, die zet je echt niet even met een stukje speelgoed weg. Het was nog geen tien uur maandag en hij zat al met zijn handen in het haar. Een sollicitatiegesprek voeren via Skype met een opgewekte peuter op de achtergrond ging hem toch niet makkelijk af. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik die eerste dag de halve middag met onze zoon bezig ben geweest. Diezelfde avond hebben we besloten dat ik voorlopig naar onze familie in Friesland ga. Mark blijft nog een week in Amsterdam vanwege zijn verkoudheid, dan komt hij ook die kant op. We hebben de luxe dat onze ouders daar allemaal op willen en kunnen passen. Mijn oude slaapkamer is nu mijn kantoor, een campingtafel met tuinstoel mijn werkplek, de tuin van mijn ouders mijn uitzicht. Het lukt overigens behoorlijk goed me te concentreren in dit geïmproviseerde kantoor.
Als ik mijn ouders niet had gehad, hadden we denk ik moeten kiezen om om de dag te werken. Of we hadden vrij moeten nemen. Dat zou voor even werken, op de lange termijn niet. Ik ben blij dat we het zo kunnen oplossen.’
Bodil (36, docent en onderzoeker) woont samen met Wouter (38, architect) en Nero (2) in Rotterdam
‘Het is een interessant experiment in plaatsonafhankelijk werken. Toevallig hadden we al een tijdje het idee om met Nero drie maanden naar Japan te gaan. Dit is alvast onze test. Het gesprek over de werkverdeling hebben wij drie weken geleden al gevoerd. Ik werk in Brabant en werd al vroeg verzocht thuis te gaan werken. De verdeling hebben wij niet gemaakt op basis van financiële waarde maar op hoe waardevol het werk voor ons is. Ik werk officieel 32 uur verdeeld over vier dagen, waarvan om de week een dag thuis. Wouter werkt ongeveer 36 uur, ook verdeeld over vier dagen. Omdat ik op vaste tijden colleges geef, nu vanuit huis, werken we om mijn rooster heen. Hij start de dag om 7 uur met het instrueren van zijn team zodat de projecten doorlopen. Daarna ontbijten we en ga ik aan het werk. Nero loopt op een strak schema en daar hebben wij allebei profijt van. Daarnaast is Wouter extreem goed in time management.
De werkverdeling levert bij ons thuis geen problemen op omdat we de gesprekken hierover al veel eerder hebben gevoerd. En op wekelijke basis voeren. Vorig jaar leidde dit tot een discussie waarbij ik aangaf het idee te hebben dat mijn werk als minder belangrijk werd beschouwd. Ik merkte dat ik, doordat ik als moeder overdag die weken alleen met de baby thuis was geweest, makkelijker in de verzorgende rol schoot. “Ik doe het wel even” is de ultieme vrouwenuitspraak en daarin schuilt zoveel gevaar. Hiermee faciliteer je onbewust het gedrag van een ander, terwijl Wouter zich hier niet bewust van was (of dit wilde). We zorgen er samen voor dat ik weer mijn eigen tijd leer opeisen.
Wat ik mooi vind aan de coronacrisis is dat waarden en beroepen die vaak aan vrouwen worden gekoppeld, een nieuwe waardering krijgen. Rutte heeft het over saamhorigheid en verbinding. Hij benoemt dat de beroepen zoals docent of schoonmaker essentieel zijn, en heeft het niet over de bankier. De samenleving is daarnaast op dit moment ook volledig afhankelijk van zorg. Ik hoop dat we hiervan leren en deze beroepen en deze vrouwelijke waarden in onze nieuwe samenleving meer leidend laten zijn.'
Mada (37, freelance communicatiespecialist) woont samen met Jaap (38, aannemer) en drie kinderen (13, 11 en 4) in Rotterdam
‘Ha, hoe de zorg is verdeeld over de kinderen? Niet. Mijn man is aannemer en zijn klus loopt gewoon door. Ik ben freelance communicatiespecialist en werkte al merendeels vanuit huis. Hij gaat er vanuit dat ik dit varkentje wel zal wassen. Het lukt ook – met Netflix, mijn moeder en zusje kom ik er wel uit. We merken weinig verschil met de dagelijkse gang van zaken, waarin de zorg ook op mij aankomt. De grap was dat hij het argument opvoerde dat toch iemand "voor brood op de plank moet zorgen". En dat terwijl ik meer verdien dan hij. Hoe ik mij erbij voel? Het geeft wel een disbalans weer in onze relatie. Laten we het erop houden dat we snel een stevig gesprek moeten voeren.'
