Ik ben weer terug! Het was een heerlijk weekendje weg, wat ik echt nodig had. We hebben stadjes bezocht en een gigantisch mooie zonsondergang gezien aan zee. Nu helaas weer terug in de real world en ik moet mijn koffers weer pakken voor mijn vertrek naar Nederland.
Dit keer zonder gevoel van ‘jippie, ik ga weer lekker naar huis’. Nee, ik ga terug omdat mijn oma aankomend weekend zal overlijden. Raar, zul je denken. Het gaat om gepland overlijden: mijn oma is heel erg ziek en heeft gekozen voor euthanasie. Eerst zou ik alleen terugkomen voor de crematie, maar nadat mijn mama me gister belde om te vertellen dat we elkaar nodig hadden tijdens deze hele happening, heb ik er toch voor gekozen om te komen voordat ze dood zal gaan.
Ik was heel erg bang om haar te zien nu ze nog leeft, alles is zo anders nu. Vorige keer dat ik haar zag was het september en zat ze nog lachend in de stoel. De laatste drie maanden zijn zo snel gegaan en ik heb niets bewust meegemaakt. Ik kreeg telkens een telefoontje, dat het wéér slechter ging. Gister heb ik een brief aan haar geschreven en nu besef ik pas dat ze er gewoon niet meer zal zijn. Mijn lieve oma.
Toch ben ik blij dat ik haar nog zal zien voordat ze er echt niet meer is. Ik heb haar nog zoveel te vragen en zoveel te vertellen. Ik weet wel dat het geen lange gesprekken zullen worden en dat we maar een dag hebben, toch wil haar vertellen dat ze de liefste oma is en dat ik heel veel van haar hou. Ik vind het heel erg, maar toch accepteer ik het. Ik moet wel. Als ze elke dag wakker wordt met het gevoel ‘daar gaan we weer, nee, niet weer een nieuwe dag’, ben ik blij voor haar als ze verlost is van haar pijn. Daar ga ik weer, opnieuw mijn koffer inpakken. Dit keer met een andere bagage dan voor een lekker weekendje weg.
