Ik ben mijn koffers aan het pakken. Nee, ik ga niet terug naar Nederland, maar we gaan weg voor een korte vakantie in Tarquinia (vlakbij Rome). Guido, de vader van Alessandro, moest iets bij zijn moeder ophalen die daar woont en ach, aangezien het hier toch feest is en iedereen vrij is, waarom gaan we dan niet met zijn allen?
Ben er wel aan toe om even weg te gaan. Ik weet niet wat ik de laatste dagen heb, maar ik ben mezelf niet. Heb niets te klagen, maar ken je dat gevoel dat je je verdrietig voelt zonder reden? Daar heb ik last van. Ik kan er gewoon niet uit komen wat er aan de hand is.
We slapen in een Agri-toerismo, dat is een soort boerderij die vroeger verhuurd werd onder de voorwaarde dat je meehielp op het land. Nu is dat niet meer zo, maar ik vind zo’n accommodatie altijd heel erg gezellig. Je kunt er ook eten, toen ik deze zomer met de familie mee was naar Sardinië hebben we daar gegeten. Dat was mijn eerste keer en ik wist echt niet wat ik ervan moest verwachten. Er zijn verschillende gezinnen in de zaal, maar iedereen krijgt hetzelfde te eten en te drinken. Het is eigenlijk een soort doorlopend buffet alleen dan op z’n plattelands. Zo leer je nog eens verschillende dingen kennen!
Heb echt geen idee wat ik mee moet nemen. We gaan maar voor vier dagen, maar ik zou als het kon zo twee volle koffers meenemen. Ik hoop dat het weer een beetje mee zit. Vandaag heeft het non-stop geregend en als ik ergens chagrijnig van word is het daar wel van! Volgens het internet wordt het beter in het zuiden, dus laten we maar hopen. Stadjes bezoeken in de regen kan best iets charmants hebben, maar ik heb toch liever dat het droog is!
