Een smetteloos bloembed vol roze pioenrozen, exotische lelies en elegante klimrozen is een lust voor het oog. Maar na tientallen jaren het gevoel te hebben gehad dat het in de tuin draait om onkruid terug te dringen, insecten en dieren te verbannen en te zwoegen om groene stukken groen te behouden, zijn veel tuinontwerpers nu meer gefocust op het samenwerken met de natuur om landschappen te helpen hun eigen weg te vinden.
De natuurlijke tuin is populairder dan ooit
'De tuin is van slechts een plek van plezier uitgegroeid tot de essentiële plek van ons welzijn', vertelt Thomas Woltz, de eigenaar van Nelson Byrd Woltz Landscape Architects. Hij merkt op dat de pandemie veel mensen heeft doen beseffen hoe belangrijk het is om de verbinding met het buitenleven te behouden. Tegelijkertijd, zegt hij, dwingen de alarmerende gevolgen van de klimaatverandering – droogtes, overstromingen, bosbranden en fluctuaties in de populaties van wilde dieren – ons om onze relatie met onze omgeving opnieuw te kalibreren en het ingebouwde genie van het meesterwerk van Moeder Natuur te erkennen.
'Voorheen was het gesprek gericht op zaken als kleur, textuur en vorm', aldus Woltz. Grote tuinen in Europa en Azië werden nagebootst. Hoewel esthetiek net zo belangrijk is als altijd, is er een nieuwe waardering voor tuinen die ook gunstig zijn voor het milieu en een weerspiegeling zijn van hun unieke plek in de wereld.
'85 procent van onze tuinen bestaat uit exotische planten - wat eigenlijk heel vreemd is - en een groot deel is bedekt met gras', zegt landschapsontwerper Lily Kwong. 'Mensen kijken naar deze tuinen die een hoop hulpbronnen verbruiken en vragen zich af: Kan ik hier een inheemse weide van maken? Kan ik hier een bestuivingstuin van maken? Voor velen is het antwoord een nadrukkelijk ja.'
'Vroeger was het lastig om mensen ertoe te bewegen een tuin met natuurlijke planten aan te leggen, maar dat is nu niet meer zo', vertelt landschapsarchitect Janice Parker. 'Mensen willen duurzaamheid en willen geen kunstmest, insecticiden en chemicaliën gebruiken. Ze begrijpen ook het gunstige effect van inheemse planten op onze inheemse fauna en bestuivers zoals bijen, vlinders en vogels.'
Zoals Anooshey Rahim, eigenaar van landschapsarchitectenbureau Dune Hai, het verwoordt: 'Tuinen kunnen er niet hetzelfde uitzien als ze zich in verschillende klimaten bevinden.' Rahims focus op duurzaamheid strekt zich ook uit tot hardscaping. Onlangs gebruikte ze voor een tuin in Noord-Californië stukjes natuursteen die over waren gebleven van andere projecten om kronkelige muren te bouwen die plantbedden definiëren, gevuld met helenium en siergrassen. 'Het hoeft niet duur te zijn om mooi te zijn en het hoeft niet allmeaal uit Italië te komen', zegt ze. 'Je kunt eenvoudige materialen op spannende manieren gebruiken.'
'Het is ook belangrijk om te bedenken dat mensen net zo goed als insecten en dieren tuinwezens zijn', aldus Parker. De pandemie heeft de hang naar het buitenleven aangewakkerd en dat hernieuwde verlangen neemt niet af. Mensen willen kruiden- en moestuinen, kippenhokken, ruimtes voor sporten in de open lucht, vuurkorven en eetruimtes waar familie en vrienden samen kunnen komen, zelfs als het weer niet perfect is.
Met dit in gedachte gebruiken sommige ontwerpers ook tuinen om elementen van geschiedenis en cultuur over te brengen. Woltz heeft bijvoorbeeld onlangs Machicomoco voltooid, een staatspark in Virginia gewijd aan de geschiedenis van de Virginia Algonquian. Kwong verdiepte zich in haar afkomst en baseerde haar ontwerp voor de orchideeënshow van dit jaar in de Botanische Tuin van New York op traditionele Chinese landschapsschilderkunst. 'We hebben allemaal voorouderlijke banden met het land', zegt Kwong. 'Het herontdekken van die connectie is zo belangrijk.'
