Ho, ho, ho! Een jolly good X-mas gewenst, en een hoop goede cadeaus; als gever, en als ontvanger. Want een goed cadeau geven of krijgen, dat lukt heus niet altijd (soms maken cadeaus gewoon niet warm of koud). In andere gevallen weet je pas na een tijdje dat een cadeau je blijvend heeft geraakt. Op de redactie maakten we eens de balans op: welke cadeaus zijn ons echt bijgebleven, for better or worse?
Esther, creative director - een grote klantenkring
'Ik was negen en had ambities. Een "Modewijzer" wilde ik van mijn moeder, een plastic draaiding waarmee je verschillende kledingsets kon "samenstellen" en overtekenen. Ik kreeg hem en ik was in de zevende hemel. Het mooie was dat het niet ging over kleding ontwerpen, maar echt het "editen" van stijlen, prints en kleuren. Ik nam het plastic draaiding overal mee naartoe, want mijn klantenkring was gevarieerd (iedereen op familieverjaardagen). Dan vroeg ik keurig naar hun wensen, stelde ik op basis daarvan een look samen en gaf ik ze een papiertje mee waarop het advies stond. Ik had altijd tevreden klanten, maar helaas gingen ze toch nooit zo flamboyant te werk als ik met mijn modewijzer had geadviseerd.'
Dido, shopping editor - te oud voor alles
'Penny-meisje dat ik was, kreeg ik met kerst een Barbie-paard. Maar ik was nét op de leeftijd dat je daar eigenlijk niet meer mee speelt. Je wil ook niet ondankbaar naar je ouders overkomen, dus ben ik naar mijn kamer gesneakt om hartstochtelijk te kunnen janken over deze kennen m'n ouders me dan echt niet!!??-situatie. Ook voor die huilbui was ik eigenlijk te oud. Met rood aangelopen hoofd heb ik het allemaal toch toegegeven aan mijn ouders en de volgende dag stond ik met m'n vader in de Intertoys om het paard te ruilen voor age appropiate skeelers.'
Moniek, digital content manager - groot, goed en gender fluid
'Vroeger gold nog "hoe groter het cadeau hoe beter". Om die reden is er één cadeau dat ik nooit meer vergeet. Het was te groot om onder de boom te passen, daarom lag er een envelopje tussen de andere cadeaus, met daarin de boodschap dat ik "maar eens op zolder moest kijken. Groetjes, de Kerstman." Binnen een paar seconden was ik twee trappen opgerend, maar in mijn beleving ging alles in slow motion. De Spanning. Op zolder stond geen Barbie-huis, geen elektrisch bestuurbare auto (mijn verlanglijstjes waren altijd nogal gender fluid) en geen nieuwe fiets. Wel een rotan stoel met een strik eromheen. Voor in mijn kamer. En geloof het of niet, maar ik was er nog blij mee ook. Het was per slot van rekening het grootste cadeau, en al mijn Barbies (en Kens) konden erop zitten. Ter illustratie een beeld van mijn blije jonge kinderhoofd; wel met een ander cadeau.'
Lisa, editor - een dubbel gevoel
'Ik was een jaar of acht. Na veel vragen, zeuren, nog eens vragen en manipuleren, kreeg ik van mijn ouders die veel te dure Barbie die ik per se wilde hebben. Het was een zeemeerminnen-Barbie die in het water van kleur veranderde. Haar platinablonde lokken werden in bad, zo huup huup barbatruuk, turquoise. Turquoise! Echt te gek. (Nu ik erover nadenk is het niet meer dan een waarheidsgetrouwde representatie van dames met doodgebleekt haar die in een zwembad met chloor springen en er blauwgroen uitkomen, maar dit terzijde.) Helemaal in de wolken ging ik de dag na Kerst naar school om over de pop op te scheppen bij mijn bestie Niveen. Wat bleek: ze had dezelfde gekregen. Pff. Laat maar. Een jaar later gebeurde trouwens hetzelfde, maar dan met de Polly Pocket-klok. Niveen, we zijn nu 32: wat wil jij dit jaar? Want dan wil ik dat ook. (tip: ik zag deze, hij bestaat dus nog maar wordt nu roze, paars en blauw. Yolo.)'
Sander, video editor - een belangrijke boodschap
'Het was in Zwolle, mijn zus en ik waren bij opa en oma op bezoek, en plots hoorden we een luid gebonk vanuit de open haard. Mijn zus en ik renden er enthousiast naartoe (want Kerst: dus cadeaus!) en er lag één cadeau en één brief. Mijn zus was de gelukkige eigenares van het cadeau en de brief was voor mij. Zij blij en trots, ik lichtelijk teleurgesteld en jaloers. Totdat ik de brief opende en iets las als "Beste Sander, jouw cadeau was te groot om door de schoonsteen te passen. Daarom heeft de Kerstman het in de postbus op de oprit gestopt!". Ik rende samen met mijn oma naar de oprit buiten en zag daar het cadeau al in de verte. Ik scheurde het papier enthousiast open en daar was het: een nieuwe Barbie! Dan kun je denken: weer zo’n Barbie-verhaal, lekker boeiend. Maar dit was voor mij speciaal. Ik had inmiddels de leeftijd bereikt dat ik mij begon te realiseren dat ik "anders" was dan de andere jongetjes omdat ik liever met Barbies dan met auto’s speelde en opmerkte dat niet iedereen dat accepteerde. Het feit dat mijn familie hier lak aan had en mij altijd gewoon mijn ding liet doen, vond ik heel fijn. Ik zal me dit moment daarom altijd herinneren.'
Emmy, art director - Polleke voor intimi
'Rond mijn dertiende kreeg ik een levend cadeau: een cavia. Tante Pollewop heette ze; Polleke voor intimi. Ze kreeg die naam omdat ik zelf altijd Tante Pollewop werd genoemd; waarom weet ik niet precies, maar ik heb het net eens gegooglet, en kwam op deze bijzondere definitie: 'Het prototype van de dikke, gezellige tante. Ze is steeds bezig met broodjes smeren en koffie zetten, zelfs als het gezelschap na een schipbreuk op een onbewoond eiland terecht is gekomen, zodat de lezer zich afvraagt waar ze de ingrediënten vandaan haalt. Vertrouwt in elke situatie op haar echtgenoot, ook als dit vertrouwen ongegrond is.' Hoe dan ook, ze was een dotje en had een wilde kuif. Ik heb gehuild als een baby, zo blij was ik toen ik haar kreeg. Het enige wat ik er nu nog van weet, is dat ze voor een cavia best oud is geworden.'
Rachel, (voormalig) art director - nepkaarsjes en echte kaarsjes
'Ik heb nog nooit een cadeau gekregen voor Kerst; die kregen we met Sinterklaas. Toch is me altijd iets bijgebleven. Mijn ouders vonden nepkaarsjes heel erg fout en kitsch, waardoor we altijd echte kaarsjes in de boom hadden en een romantische emmer water ernaast, voor het geval het mis zou gaan. Op de 27e ging de boom al weer weg: dat was de dag waarop we voorzichtig het kaarsvet van het parket mochten krabben.'
