Charreah K Jackson is een Amerikaanse journalist, executive coach en auteur van het boek Boss Bride: The Powerful Woman’s Playbook for Love and Success. Voor ELLE schreef ze, naar aanleiding van de dood op George Floyd en de Black Lives Matter-protesten die wereldwijd volgden, dit verhaal.
'Ik ga nergens meer heen. Ik doe zelfs niet mee aan de loterij,' zei mijn vader Jerry P. Jackson tot mijn grote verbazing.
Het was maart, het begin van de quarantaine, en hij nam elke voorzorgsmaatregel tegen covid-19 die er maar was. Hij had genoeg voedsel ingeslagen om zijn huis in de buitenwijken van Lithonia, Atlanta niet meer te hoeven verlaten. Als ik langsreed om op bezoek te gaan, bleef ik in de auto zitten, en dan zwaaide hij naar me, vanuit zijn klapstoel onder zijn carport. Hij omhelsde me niet, en gaf me zelfs geen boks meer. 'Ik behoor tot de kwetsbaarste groep,' zei hij als 69-jarige, die tijdens zijn werkende leven voorlichter op het gebied van volksgezondheid bij het Amerikaanse Center for Disease Control and Prevention was geweest.
Gokken was een van de favoriete bezigheden van mijn vader. Er ligt meestal een stapeltje loten in zijn SUV, en hij geniet regelmatig van een potje poker met vrienden en familie. Maar de loterij en het poker moesten ruim baan maken toen hij zichzelf tegen het virus moest beschermen.
Eerlijk gezegd veroordeelde ik gokken; de kans dat je wint is klein, dus waarom zou je meedoen?
Dat maakt dit besef nog verbijsterender: ook ik speel mee in de loterij. Ik gok alleen niet met krasloten en lottonummers, maar - net als miljoenen zwarte vrouwen in Amerika - door simpelweg van zwarte mannen te houden. En de inzet is veel hoger; ons hart staat op het spel.
We gooien met dobbelstenen of ze thuis zullen komen.
We kruisen onze vingers en bidden zachtjes, in de hoop dat alles gaat zoals gepland.
En we treuren als het nieuws ons er nogmaals aan herinnert dat onze maatschappij niet veilig is voor ons. Het voelt alsof zwarte mannen – en vrouwen – geboren worden met een dartbord op de rug.
George Floyd
De recente dood van George Floyd door politieagenten in Minneapolis is verwoestend en angstaanjagend. Zijn afschuwelijke einde onder de knie van een ambtenaar die de ambtseed heeft afgelegd, vereeuwigd door mobiele telefoons en op ons collectieve netvlies gebrand, trekt pijnlijk aan alle andere littekens die we al hebben opgelopen, van de andere zwarte mannen waar we om hebben gerouwd. De vaders, broers, vriendjes, echtgenoten, vaders van onze kinderen, ooms, neven, buren, bazen, vrienden en klasgenoten waar we van hielden.
En dan is er de ontnuchterende realiteit dat veel van de mannen om wie we rouwen, nog steeds adem halen. Mannen die geweldige echtgenoten, vaders, CEO's, gemeenschapsleiders zouden kunnen zijn, als ze maar niet zo gebogen en gebroken waren door dit systeem. Hadden ze maar een kans gehad om hun volledige potentieel te benutten.
Dit zijn de mannen die niet bereid zijn achter hun grootste dromen aan te gaan en hun hart volledig te openen, omdat zelfs adem halen als zwarte man een risico is.
Tijdens de coronacrisis lieten sommige zwarte mannen uit mijn verleden plots weer iets van zich horen. Mannen die hun kaarten altijd zo gesloten hielden dat ze er zelf niet eens op konden kijken. Ze sms'ten de verplichte, 'gewoon even vragen hoe het gaat' en 'hoe gaat het met je familie?'-berichten. Eentje stuurde zelfs een brief. (Ja echt, en hij had er duidelijk zijn geurtje opgespoten voordat hij een postzegel plakte.)
'Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet, die het vermogen had om me tegelijkertijd zo geliefd, kwetsbaar en nerveus te laten voelen,' schreef hij, bijna twee jaar nadat we uit elkaar gingen. 'You had a Black man shook.' We gingen na een paar maanden uit elkaar, toen ik tegen de muur liep die hij om zijn hart gebouwd had. Ik werd moe van het vechten tegen die muur, en stopte met proberen. Nu vraag ik me af of ik hem wel de schuld had mogen geven van zijn risicomijdende gedrag, wetende dat we leven in land dat Afro-Amerikanen sinds haar oprichting heeft onderdrukt.
Ik ging eens uit met een zwarte man die trots was op het feit dat hij nog nooit was gearresteerd. Zijn vader zat in de gevangenis voor fraude, en zijn zoon had zijn hele leven in het teken gesteld van niet dezelfde fout begaan. Ik zag met eigen ogen hoe het harde rennen voor wat hij niet wilde, hem tegenhield om te gaan voor wat hij wel wilde.
In 2014, het jaar waarin Eric Garner, een Afro-Amerikaanse vader, op een stoep in New York City werd vermoord dankzij een illegale wurggreep van een politie-agent, vroeg ik mijn vriend mee te gaan naar een protestmars. Hij weigerde, en ik was gefrustreerd dat hij niet wilde protesteren tegen deze vreselijke daad. 'Ik leef dit elke dag,' fluisterde hij. Op dat moment voelde ik de impact van de gebeurtenis op zijn eigen trauma, en respecteerde ik zijn beslissing. Ik wist diep van binnen ook dat een man die niet voor zijn eigen leven zou vechten, ook niet voor het mijne zou kunnen vechten. Ik gooide kort daarna mijn handdoek in de ring, en verbrak de relatie.
De dealer van het casino
Waar ik nog meer van schrik dan het besef dat ik gok door van zwarte mannen te houden, is de realiteit dat ik de dealer in het casino ben geweest. Ik heb een decennium lang zwarte vrouwen aangemoedigd om vrijelijk te houden van (vooral) zwarte mannen. In de zeven jaar dat ik relatieredacteur was bij Essence, het internationale mediabedrijf voor zwarte vrouwen, was het mijn taak om de hoop in de liefde van onze miljoenen lezers te voeden. Ik was trots op mijn rol. Ik schreef over aantrekkelijke vrijgezellen, inspirerende liefdesverhalen - het stel dat elkaar ontmoette terwijl ze beiden in een daklozenopvang verbleven en nu een onroerendgoedbedrijf runden; de alleenstaande artsen en advocaten die verlangden naar een vrouw aan hun zijde. Maar misschien hadden die verhalen wel voorzien moeten worden van een disclaimer.
Want zwart zijn in Amerika brengt risico's met zich mee. We hebben 2,5 keer meer kans om door de politie te worden vermoord of gearresteerd dan onze witte medeburgers. En die last kan zwaar zijn.
Toch weegt de beloning op tegen de risico's. Geliefd zijn door en houden van de zwarte mannen in mijn leven, heeft me een aantal van mijn dierbaarste herinneringen gegeven en heeft me mentaal sterk gemaakt. Zoals voor veel vrouwen het geval is, heeft het mijn hoop, moed, veerkracht en zelfrespect versterkt.
Mijn vader zal uiteindelijk verder spelen in de loterij, maar in mijn gedachten is hij een wandelend winnend lot, zoals elke andere zwarte man in Amerika. Hij heeft al zoveel obstakels uit de weg weten te ruimen en staat nog steeds overeind. En de enige weg dwars door dit trauma heen, opweg naar een betere wereld, is de weg van de liefde.
