Ergens in het holst van de pandemie zag Bridgerton het levenslicht: een serie gebaseerd op de populaire historische romans van Julia Quinn. Het bleek uitstekend bingemateriaal in een tijd waarin iedereen onderuitgezakt thuis zat, en wel wat escapisme kon gebruiken. De serie werd een dikke hit, en door zo'n 82 miljoen (!) huishoudens bekeken.

Bridgerton seizoen 2

Logisch dus, dat seizoen twee voor de deur staat, met zo'n astronomisch kijkersaantal. Ook ik zag Bridgerton: ik meen me te herinneren dat ik er in twee dagen al doorheen was, zo makkelijk keek het weg. Ik was niet lyrisch, maar in zekere zin wel enthousiast, omdat het précies bracht wat ik op dat moment miste: feestjes (al dan niet in de 19e eeuw), seks en een gezonde dosis roddel(s). Maar toch: was dit nou daadwerkelijk een goede serie, of speelde de context gewoon een gigantische rol?

'Feministische ondertoon'

Bridgerton heeft zichzelf vanaf het begin verkocht als een progressieve serie: zelfs The Rolling Stone prees de Netflixproductie om haar 'feministische ondertoon', en veel recensies wordt lovend gesproken over de 'kleurenblinde casting' (terwijl dit genre gewoonlijk spierwit is). Seks wordt vrij expliciet getoond, en da's ook niet al te gebruikelijk binnen kostuumdrama's.

Consent

Toch zaten me ook een aantal dingen dwars. Neem díe veelbesproken scène waarin Daphne haar geliefde tegen zijn zin in dwingt tot seks, omdat ze nou eenmaal een kind moet/wil (en er inmiddels achter is gekomen wat daarvoor nodig is). Dit is niet alleen misbruik – stel je voor dat een man dit bij een vrouw zou doen – maar ook weinig feministisch: Simons wens om geen vader te worden wordt in geen enkele aflevering gerespecteerd. Daphne vindt zelfs dat ze het recht heeft om bóós op hem te zijn, waardoor hij na de gebeurtenis bezig is met haar vertrouwen terugwinnen (en er niet, ik noem maar wat, over die gedwongen zaadlozing wordt gepraat).

Hetero-perspectief

Bridgerton lijkt daarnaast uitsluitend gemaakt voor vrouwen die met mannen daten: de focus ligt non-stop op de torso van Regé-Jean Page (geen straf, maar wel... het enige) en Jonathan Bailey, de wulpse broer van Daphne. En dan hebben we het nog niet eens over die boxtrainingen, die steevast zwetend zonder shirt zijn. Hoe progressief is dat, richting de acteurs in kwestie én de kijker?

Het beeld dat Bridgerton aan haar vrouwelijke kijkers verkoopt is toch vooral: geluk bereik je met een huwelijk en man. Dan kan je zeggen: flauw, want dat wás in die tijd nou eenmaal zo, maar ze speelden toen ook geen Ariana Grande op strijkviolen, dus om moderne aanpassingen zat het productieteam niet verlegen. En je kan je überhaupt afvragen: hoe verbredend of inspirerend is het nou echt, om in 2022 naar een sociaal conservatieve wereld te kijken? Bridgerton is vermakelijk, maar verschilt uiteindelijk weinig van Sneeuwwitje – op een overdaad aan cringy orgasmes na.