Margaret Atwood schrijft een vervolg op The Handmaid's Tale, het boek dat model stond voor de angstaanjagende, prijzen winnende Netflix-serie over een denkbeeldige samenleving waarin vrouwen volledig zijn onderworpen aan mannen. Dat is zowel goed als slecht nieuws. Goed omdat, nou ja, een nieuwe Atwood is goed nieuws. Slecht omdat de schrijfster zegt zich te hebben laten inspireren door het heden.
'Dear Readers: Everything you’ve ever asked me about Gilead and its inner workings is the inspiration for this book. Well, almost everything! The other inspiration is the world we’ve been living in.'
Laat ik het even anders zeggen, de vrouw die een samenleving bedacht waarin vruchtbare vrouwen aan strenggelovige, machtige mannen worden toegewezen om zich door hem - onder toezicht van diens onvruchtbare vrouw - te laten bezwangeren terwijl ze rode capes en witte kapjes dragen en gestenigd kunnen worden zodra ze één voet fout plaatsen, haalde inspiratie voor nog meer gruwelijkheden uit de wereld waarin wíj leven.
Verrassend is het niet. Een beetje pijnlijk wel.
Ik weet nog dat ik tijdens het kijken van het eerste seizoen van The Handmaid's Tale regelmatig dacht: zo kan het gebeuren, zo kan een normale samenleving opeens veranderen in een levende hel. Grenzen worden stapje voor stapje verlegd. Rechten worden beetje bij beetje afgenomen. Absurd wordt langzaam normaal.
Maar nu, in een tijd waarin peuters in luiers bij de Amerikaans-Mexicaanse grens met traangas worden bekogeld en hooligans in ons land geweld gebruiken tegen vredig demonstrerende mensen (en vanuit de landelijke politiek nog net niet worden toegejuicht), is de dystopie die Margaret Atwood verzon opeens niet meer zo shocking.
Misschien dat ik daarom het tweede seizoen tot op heden nog niet heb gekeken, ook al is het vast heel goed. Mijn Twitterfeed is momenteel al deprimerend genoeg, ik kijk liever opnieuw de eerste twee seizoenen van het vríendelijk dramatische This Is Us (tot Fox ein-de-lijk het derde seizoen eens gaat uitzenden). Wie overduidelijk wel heeft genoten van beide seizoenen van The Handmaid's Tale, is Melania Trump. Want hoe verklaar je anders haar kerstversiering van dit jaar: bloedrode kerstbomen.
De versieringen riepen op social media weinig warme gevoelens op. Eerder het tegenovergestelde:
Trumps keuze voor versieringen heeft, net als vorig jaar toen ze ijzig witte takken in Het Witte Huis liet plaatsen, zelfs al de nodige think pieces opgeleverd: wat is haar boodschap? Vallen de bloedrode bomen in dezelfde categorie als de 'I really don't care'-jas waarmee ze kinderen die werden vastgehouden in een detentiecentrum voor vluchtelingen bezocht?
De first lady zelf zegt dat de bomen prachtig zijn en in het echt nog mooier dan op de foto.
Ik vermoed dat Melania Trump gewoon een vreselijk slechte smaak heeft. En ergens zag ik de suggestie voorbijkomen dat dit misschien wel heel goed is. Want is het feit dat Melania Trump overduidelijk slecht is in het versieren van Het Witte Huis voor Kerst niet stiekem bevorderlijk voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen? Waarom zou een vrouw, alleen omdat ze een vrouw is, goed moeten zijn in zoiets frivools als kerstballen?
Wie terugkijkt naar jaren archieffoto's van alle first lady's en hun versierde kerstbomen, moet toch toegeven dat het inderdaad een vreselijk ouderwets, achterhaald plaatje is. De man runt het land, de vrouw versiert het huis.
Nu zijn beide Trumps niet heel goed in het vervullen van bovenstaande taken, maar in het geval van Melania is dit dus... goed nieuws? Wie had dat gedacht.
