In 2011 werd mijn jongere broer Lee aangehouden en gefouilleerd toen hij onderweg was naar de supermarkt op 216th Street en White Plains Road om ginger ale te kopen. Hij liep de supermarkt in, met zijn zwarte du-rag op [een zwart doekje om het hoofd, red.] en zijn oordopjes in, toen twee witte politiemannen hem aanhielden om hem te fouilleren.
'Wat is het probleem?' vroeg hij, terwijl hij naar de politiemannen keek en zijn hart sneller begon te kloppen. 'Waarom houden jullie me aan?'
De agenten vertelden hem dat hij gelijkenissen vertoonden met iemand die ze zochten, waarna ze hem begonnen te fouilleren. Slechts momenten later werd Lee tegen de muur gedrukt en geboeid omdat hij (legaal) een klein zakmes bij zich droeg, ter bescherming.
Uren gingen voorbij voordat mijn oudere broers en ik het telefoontje kregen dat Lee, toen 18, was gearresteerd en werd vastgehouden op het 47e district in The Bronx. Hij kwam die avond heelhuids met ons mee naar huis – het zakmes waarvoor ze hem hadden gearresteerd, lag binnen zijn recht om te dragen. Maar ik denk nog steeds aan alle dingen die fout hadden kunnen gaan bij de arrestatie. Wat als de agenten besloten hadden hem in een wurggreep te houden? Wat als ze besloten hadden hun knie op zijn nek te zetten totdat hij stopte met ademenen? Wat als hij zelfs maar de schaduw maakte van een gebaar dat kan worden gezien als verzet tegen arrestatie, en ze hem daar neerschoten? Dit soort wangedrag van de politie komt zo vaak voor bij zwarte mannen, en blijft even vaak ongestraft.
Als een dode man een zwarte man is, lijkt het minder uit te maken. Vooral nu, nu we leven onder een regering die dol is op het buigen en overtreden van wetten ter ondersteuning van de witte man.
Sinds Lee's onterechte arrestatie negen jaar geleden (op het hoogtepunt van het zogeheten stop-and-frisk, toen negen van de tien New Yorkers die aangehouden en gefouilleerd werden onschuldig en onevenredig vaak zwarte en hispanic mannen waren) is er een oneindige lijst ontstaan van onrechtmatige moorden en schietpartijen op zwarte mensen, gepleegd door agenten en witte burgers. De huidskleur van een zwarte man is zo symbool komen te staan voor gevaar dat alleen over straat lopen in Amerika van hen een bedreiging maakt.
In 2019 vormden zwarte mensen 24 procent van de door de politie vermoorde personen, hoewel ze slechts 13 procent van de Amerikaanse bevolking uitmaken. Zwarte mensen hebben drie keer meer kans om door politieagenten te worden gedood, dan witte mensen. Sinds 2013 heeft 99 procent van de moorden op zwarte mensen door een politieagent er niet toe geleid dat de agent is aangeklaagd.
Dit betekent dat Baton Rouge-agent Blane Salamoni in 2016, nadat de 37-jarige Alton Sterling zes keer van dichtbij werd neergeschoten door Salamoni buiten een supermarkt, geen strafrechtelijke vervolging kreeg. Dat ook Timothy Loehmann in 2014, toen hij de 12-jarige Tamir Rice tweemaal neerschoot, ook geen gevangenisstraf kreeg.
En het betekent dat, toen de 43-jarige Eric Garner in 2014 stierf door een wurggreep van voormalig NYPD-agent Daniel Pantaleo, ook deze agent niet beschuldigd werd. Zelfs toen mogelijk schadelijke documenten over Pantaleo's eerdere schendingen in 2019 werden vrijgegeven, besloot procureur-generaal William geen federale aanklacht wegens het schenden van burgerrechten tegen hem aan te spannen. Het duurde vijf jaar voordat voormalig NYPD-commissaris James P. O'Neill uiteindelijk ontslag aanvroeg voor Pantaleo.
In 2020 blijven Garners huiveringwekkende laatste woorden – 'I can't breathe' – resoneren. Vorige week maandag zei de 46-jarige George Floyd ze opnieuw, met zijn hoofd tegen de stoep van een straat in Minneapolis geduwd, terwijl de knie van een witte agent op zijn nek drukte. Minutenlang had Floyd moeite met ademhalen en riep hij om zijn moeder, terwijl agent Derek Chauvin tegen zijn luchtwegen duwde en omstanders de agent in paniek smeekten te stoppen.
De onvermijdelijke viral video eindigt met Floyds levenloze lichaam, zijn handen geboeid, terwijl hij een ambulance in wordt gereden. Waarom voelde deze scène zo bekend aan, toen ik hem thuis keek, in het donker in mijn appartement? George Floyd zien schreeuwen om zijn moeder – zijn pijn was voelbaar. Elke video van politiegeweld is anders – de zwarte mannen in de video's hebben andere namen en komen uit verschillende plaatsen en verlangen naar verschillende dingen – maar toch is de uitkomst altijd hetzelfde.
Mijn vier broers zouden bij veel beschrijvingen van een Afro-Amerikaanse man, te horen over de politieradio, kunnen passen, of dat nu in een park, een sportschool of op straat is waarvan mensen geloven dat zij daar niet horen. Dit is Amerika in 2020: elke keer dat mijn broers het huis verlaten, moet ik me zorgen maken of ze überhaupt thuiskomen.
Het is vermoeiend. Hoeveel hashtags zijn er nodig voordat zwarte mensen als meer worden gezien dan alleen een huidskleur? Is dit wat een zwarte man is geworden: een retweet van een Black Lives Matter-account, een like op de verontwaardigde Facebookpost van een vriend, een portret met kleurpotlood van het slachtoffer, gedeeld op Instagram?
James Baldwin zei ooit: 'Wit is een manier om macht te beschrijven.' Ik heb de betekenis van die woorden nooit meer gevoeld en herkend dan in de steeds meer gepolariseerde samenleving van vandaag. Elke week lijkt een nieuw liefdesverdriet te veroorzaken, aangezien ongevoelige kijkers beelden van de Zwarte Dood verspreiden over sociale media in de naam van 'bondgenootschap'. Op een dag hoop ik dat de likes, hashtags en retweets de witte mensen overtuigen die hun huid veel te lang als kracht hebben gezien. Tot dan - en misschien zelfs ook dan nog - maak ik me elke keer zorgen als mijn broers de deur uit gaan.'
