We gaan terug in de tijd, naar 2010: Lady Gaga heeft zojuist haar award voor 'Video van het Jaar' in ontvangst genomen van Cher, en droeg hierbij haar vleesjurk. Het was de kers op de taart voor de chaotische, maar geweldig iconische avond – één waarbij Jared Leto over de rode loper fietste, de cast van Glee nog een prijs aan Gaga overhandigde (ze won er acht die avond), en Taylor Swift 'Innocent' (haar lied dat naar verluidt over Kanye gaat) recht voor zijn gezicht uitvoerde, een jaar nadat hij haar winnende speech op beroemde wijze onderbrak.
Het was een tijd waarin je je ouder smeekte om lang op te mogen blijven om de rode loper live te zien, en je gek werd van de gedachte om Rihanna en Justin Bieber op te zien treden.
Waarom zijn awardshows zo saai geworden?
En nu springen we weer terug naar 2023, en de energie die heerst richting het awardseizoen is niet meer zoals het was. In plaats van tot in de vroege uurtjes op te blijven, scrollen we de volgende dag door de highlights op TikTok, voordat we alles weer achter ons laten tot de volgende editie.
Dit nieuwe awardseizoen is... prima. We hebben genoeg van Austin Butlers Elvis-accent kunnen horen, Jennifer Coolidge won een welverdiende Golden Globe en we hebben misschien één viral moment gespot met Ariana DeBoses: 'Angela Bassett did the thing'.
Maar dat is het 'm juist, het is prima. Maar waar zijn de eetbare outfits? De mensen die van het podium afvallen? De slangenoptredens en geïmproviseerde kussen? De controversiële speeches die de speech van Alex Turner bij de BRIT's kunnen evenaren? Begrijp me niet verkeerd, niemand vraagt Kanye West om zijn actie uit 2010 te herhalen, of dat iemand een ander zoent zonder waarschuwing. Maar we missen serieus wat drama dit jaar, en om heel eerlijk te zijn, voel ik me na het kijken van de awards een beetje meh.
Dus waarom missen awardshows een zekere chaos? Je kunt niet anders dan medelijden hebben met de organisatoren van awardshows, die een zekere druk voelen om die virale momenten te creëren waar awardshows bekend om staan. En daar ligt het probleem. Het probleem is dat veel van die door meme's ondersteunde en gewaardeerde awardshowmomenten ongepland zijn – je kunt geen rekening houden met Jennifer Lawrence die de trap op struikelt bij het ophalen van haar Oscar, of met het feit dat de verkeerde winnaar wordt genoemd.
En als ze virale momenten proberen te creëren door te leunen op reeds bestaande herinneringen, valt de opzet vaak volledig in het water. Kijk maar naar de cringeworthyness van de 'Four Lads in Jeans' bij de BRIT's in 2021, om te zien dat vertrouwen op oude popcultuur-referenties niet werkt.
En dan zijn er natuurlijk nog de beroemdheden zelf. De beroemdhedencultuur is gewoon niet meer zo chaotisch. Ze zijn veel te voorzichtig en PR-bewust: één verkeerde beweging en de cancelcultuur eet ze op. Ze gaan niet het podium op om de presentator te onderbreken. Kijk maar naar wat er vorig jaar bij de Oscars gebeurde met Will Smith. Natuurlijk kan er af en toe een grapje gemaakt worden over een beroemdheid in de toespraak van een presentator, maar de beroemdheden zelf houden hun mond en houden de controle. Saai.
We zijn ons als cultuur meer bewust van het feit dat de dingen die sommige awardshows memorabel maakten, eigenlijk behoorlijk problematisch zijn. Denk aan alle onverwachte kussen. De kus van Halle Berry en Adrien Brody bij de Oscars in 2002 is nu erg ongemakkelijk om naar te kijken en Berry zei zelf dat ze 'niet wist wat er aan de hand was'. Toen Britney Spears tijdens de VMA's van 2001 met die slang optrad, werd dat geprezen als 'iconisch', maar we weten nu dat Britney naar verluidt 'netelroos kreeg' uit angst tijdens het repeteren voor dat moment. Zien we daar nog de entertainment van in?
En laten we de drank niet vergeten. Lizzo onthulde laatst dat ze haar eigen heupfles meenam naar de Grammy's omdat ze vond dat het drankaanbod nogal beperkt was. En het is logisch dat de alcohol beperkt was. Een aantal van de meest beruchte awardshow momenten zijn vaak afkomstig van beroemdheden die nogal dronken waren tijdens het houden van speeches of het uitreiken van awards. Op dat moment is het grappig, maar als je er nu op terugkijkt, heeft het een nare bijsmaak.
Ook al waren ze misschien niet 100% perfect, ik kan niet anders dan met een treurig gevoel van nostalgie terugkijken naar de gloriedagen van de uitreikingen. Weet je nog dat Rachel McAdams en Ryan Gosling de meest stomende kus gaven tijdens de MTV Movie Awards? Of toen Madonna viel bij de BRIT's? Of toen La La Land ten onrechte de Oscar kreeg in plaats van Moonlight.
Bij de BAFTA's van dit jaar werd het enige grappige moment van de avond, de vergissing met de naam van de winnaar, niet eens opgenomen in de eindmontage. Bij de BRIT's werd het 'F*ck the Tories'-commentaar van Wet Leg er ook uitgeknipt. Ik heb vooral heimwee naar de chaos van al je favoriete beroemdheden, vooral bij de VMA's en MTV Movie Awards. Het kostte me een week om te herstellen van Nicki Minaj die Miley Cyrus vroeg 'What's good?' tijdens de VMA's van 2015.
Maar misschien is het niet allemaal kommer en kwel. Prijsuitreikingen zijn tenslotte een weerspiegeling van onze culturele smaak. Misschien heeft het verdwijnen van chaotische momenten ruimte geschapen voor meer betekenisvolle momenten. Een van de meest markante en belangrijke herinneringen die ik heb van de awardshows van de afgelopen jaren is Dave's ontroerende 2020-uitvoering van 'Black' tijdens de BRITs in 2010.
En laten we niet de vitale gesprekken vergeten van #OscarsSoWhite en het gebrek aan vrouwelijke regisseurs die genomineerd zijn. Awardsshows zijn misschien niet de hoogtepunten die ze ooit waren, maar we ons ook focussen op het echte doel ervan – het belonen van de mensen die het echt verdienen om erkend te worden.
Ik zou echter geen nee zeggen als Alex Turner nog een speech wil geven op de BRIT's.
