Onthuld: 'Mijn man wordt een vrouw'

Dit is het verhaal van de 35-jarige Mary (pseudoniem), al meer dan 10 jaar getrouwd. Toen Mary en haar man elkaar online ontmoetten, wist Mary nog niet dat haar toekomstige echtgenoot worstelde met zijn mannelijkheid. Een aantal jaar huwelijk later, kwam hij naar buiten als transgender. Volgens Mary verklaarde dat wel een aantal kwesties in de slaapkamer.

Vandaag de dag is Mary's partner een genderfluid vrouw, wat eigenlijk betekent dat haar partner een meer vrouwelijke identiteit heeft gekregen, maar niet volledig vrouw is. Haar echtgenoot gebruikt de woorden "zij" en "hen" om zich te benoemen (ook in het verhaal wordt over Mary's partner gesproken in meervoud). Volgens Mary is de relatie tussen de twee, zowel seksueel als op andere vlakken, beter dan voorheen. Ze vertelt haar verhaal aan ELLE.com-collega Rachel Kramer Bussel.

'Ik ben opgegroeid in een evangelisch christelijke kerk en ben opzettelijk, nadat ik mijn partner ontmoette, celibatair gebleven de eerste vier jaar.

‘Ik heb altijd het idee gehad dat mannen constant seks willen en dat dat het enige is waar ze aan kunnen denken’

Voor de transitie van mijn echtgenoot hadden we één keer per week seks, terwijl ik wel drie keer per week wilde. Ik heb een lange tijd hard geprobeerd om dit soort dingen te laten werken. Ik heb altijd het idee gehad dat mannen constant seks willen en dat dat het enige is waar ze aan kunnen denken. Mijn “man” daarentegen leek die drive totaal niet te hebben.

Ik had een heleboel grappige ideeën over seks en relaties, die waren ontstaan in de kerk. Zo had ik het idee dat lichamelijke bevrediging geen prioriteit hoorde te zijn voor een vrouw en wilde me boven alles graag begeerd voelen. Ik dacht dan ook dat ik niet aantrekkelijk of succesvol genoeg was, dat ik iets niet goed deed en dat dat de reden was dat mijn echtgenoot niet meer seks met me wilde. Ik sprak er met niemand over, behalve m'n partner.

Ik was altijd de eiser. En dat bracht me in verwarring, want als godlievende vrouw hoorde ik ingetogen te zijn, niet strijdlustig. Ik probeerde op een verbale manier aan te zetten tot seks, ik probeerde verrassingslingerie, ik probeerde sexy berichtjes – alles wat ik kon bedenken…

Als het op mijn lichaamsbeeld aankwam, voelde ik heel veel schaamte. Ik begon seksspeeltjes te gebruiken en ondanks het feit dat me dat fysiek meer voldoening gaf, was er nog steeds iets dat ontbrak.

'Het enige wat ik wist was dat mijn "man" graag jurken droeg.'

Het derde jaar van ons huwelijk vroeg mijn echtgenoot of we konden praten, waarna hij me vertelde dat "zij" transgenders waren. Niet hetero. Het enige wat ik tot die tijd wist, was dat mijn "man" graag jurken droeg. In eerste instantie was ik in ontkenning, ik gaf hun moeder de schuld zonder te luisteren. Ik voelde me bedrogen. Ik kon het idee maar niet aanvaarden, dat dit alles echt niets met mij van doen had.

Naarmate de tijd vorderde, probeerden we uit te vinden wat dit voor ons zou betekenen. In eerste instantie ging ik er vanuit dat we zouden scheiden. Maar dat was iets wat we allebei niet wilden. Ik had zoveel vragen over de transitie: ik leerde over hormonen en de gevaren van de operaties, die mijn echtgenoot tot op heden niet heeft gehad. Geen enkele medische ingreep om de overgang te ondersteunen. "Ze" leven simpel gezegd gewoon een dubbelleven, waarbij "ze" hun khakibroek aan het einde van de dag omwisselen voor een rok.

Aan het begin voelde het alsof ik een slechte keuze had gemaakt, alsof ik deze situatie helemaal niet goed had ingeschat en dat het betekende dat we gewoon hadden moeten scheiden. Ik dacht dat het gedaan was voor ons seksleven. Tenminste, dat was wat ik zag in series als 20/20 en Dateline; ik kende niemand persoonlijk die in een soort gelijke situatie zat.

'Ik ging op een ongezonde manier om met de situatie en had meerdere affaires.'

Het was een paar jaar na de transitie van mijn echtgenoot toen ik "hen" ging wegduwen, op afstand te houden. Ik ging op een ongezonde manier om met de situatie, manieren waar ik niet trots op ben. Ik had meerdere affaires en deed mezelf uiteindelijk net zoveel pijn als mijn echtgenoot, die nooit twijfelde aan ons. "Zij" deden ook pijnlijke dingen. Mijn vrienden praatten erover achter mijn rug, maar gerespecteerd hebben ze me altijd.

Ik besefte me dat mijn echtgenoot altijd naast me heeft gestaan, ook in mijn slechtste tijden en niet van plan was ooit bij me weg te gaan of me te laten zitten. Uiteindelijk kwam het tot een punt dat ik vooral wilde weten waarom. Ik wilde meer leren over wat het echt betekent om trans te zijn. Want diep van binnen, hield ik gewoon altijd van mijn echtgenoot, als een mens. En ik wilde "hen" geen pijn meer doen. Het tegenovergestelde zelfs: ik wilde juist supportive zijn. Aan mijn liefde was immers niets veranderd en ik noemde mezelf al lang biseksueel - een gevoel dat jarenlang was onderdrukt -, dus misschien was er wel een deel van me dat het een beetje kon begrijpen.

'Ik kreeg het idee dat de kerk me had voorgelogen. Over wat een man, wat een vrouw is, maar ook over seks en het huwelijk.'

Ik begon met het bestuderen van gender door blogs en artikelen te lezen. Hoe meer ik dat deed, hoe meer ik het idee kreeg dat de kerk me had voorgelogen. Over wat een man is, wat een vrouw is, maar ook over wat seks en het huwelijk is. Ik keek een aflevering op National Geographic over een cultuur in Indonesië met vijf verschillende genders. Ik leerde dat er een derde gender is in verschillende Indische culturen en nog meerdere anderen over de wereld. Dus als er meer dan twee genders in een andere cultuur bestaan, betekent dat dan niet dat dat gender meer een soort sociaal verschijnsel is? Het bood me meer perspectief en meer feiten.

Uiteindelijk specialiseerde ik me aan de universiteit in biologie en bestudeerde ik uitgebreid de werking van interseks tijdens endocrinologielessen (het endocrien systeem is het hormoonstelsel en gaat over klieren die hormonen afscheiden in het lichaam). Daar vond ik overweldigend bewijs dat genderrollen niet zijn aangeboren.

'Soms miste ik seks in missionaris positie: de connectie, liefde en verlangen.'

Ons seksleven begon te veranderen. Ik besefte me dat seks niet enkel op één manier kon, gewoon de penis in de vagina; je kunt zelfs een hele kunst van maken. Er waren slechts één tot twee traditionele manieren die nog goed voelden, maar niets kwam in de buurt van de orgasmes door orale seks. Soms miste ik seks in missionarispositie, niet om het fysieke genot maar om het beeld dat ik erbij in mijn hoofd had: connectie, liefde en verlangen. Ik moest dat idee langzaam laten gaan, helemaal omdat mijn echtgenoot het totaal niet op dezelfde manier ervoer als ik. "Ze" ervoeren een vorm van dysforie (dat is het onbehagen van iemand over zijn of haar biologische geslacht), een benauwd gevoel bij het denken aan de vorm van toegewezen seks en de rol die hun geslachtsdelen hebben bij penetratie.

Nu ik in een queer relatie zit en queer seks heb, wat creatiever is, zoek ik niet langer naar dezelfde bevestiging als ik voorheen deed. Ik voel me niet langer gekwetst wanneer mijn partner niet op precies hetzelfde moment seks wil als ik. Ik sta open voor het idee dat we het misschien niet precies zo doen als ik zou willen dat we het doen, dat ik misschien iets anders moet doen, zij het op mijn eigen manier of heel anders dan ik het me had voorgesteld. Dat is nu oké. Mijn eigenwaarde is inmiddels niet meer afhankelijk van hoe knap ik ben voor mijn partner. Ik heb geleerd die bevestiging tegenwoordig uit mezelf te halen.

Nu voel ik me comfortabel als ik dingen zeg als: "Ik voel me best wel geil, wil je iets doen vanavond?" of "Ik zou heel graag binnenkort iets met je willen doen." Het grootste verschil sinds we een planningsproces voor in bed hebben is dat we intiemer zijn geworden en meer met elkaar verbonden zijn.

'Ik dacht altijd dat ik perse moest stofzuigen en hij het vuil buiten moest zetten. Ik ben immers een vrouw en hij was de man. Nu denk ik niet meer zo als het aankomt op gender.'

Er is niet langer een vaststaande verwachting van hoe seks moet gaan. Als je vastloopt door het maar op één bepaalde manier te doen, wat bij ons eerst heel vaak voorkwam, dan raak je je heel bewust van de grenzen die je hebt. En door binnen die lijntjes te blijven seksen verlies je een beetje de lol ervan.

Voorheen was er vooral veel stilte tussen ons. Er waren onuitgesproken verwachtingen en ik zou mijn verlangen nooit hardop hebben uitgesproken. Ik zou gewoon naar bed zijn gegaan, met een leeg en ongewenst gevoel. Nu kan ik naast openstaan voor 'nee' als antwoord, ook openstaan voor een 'ja', wat betekent dat ik meer insta voor mijn eigen genot.

De kracht die ik heb gekregen in de slaapkamer heeft zich ook uitgebreid naar ver erbuiten. Voorheen drukte de verantwoordelijkheid om financiële beslissingen te maken hard op mijn schouders. Ik dacht ook altijd dat ík perse moest stofzuigen en dat hij de vuilnis buiten moest zetten, omdat ik een vrouw ben en hij de man was. Maar nu koken we allebei avondeten, soms samen, ben ik vaak degene die het vuil buiten zet en schrappen we allebei dingen van het verplichtingenlijstje. Ik heb geleerd dat ik met een hamer minder gevaarlijk ben dan ik dacht en als beiden van ons een klusje niet zien zitten, huren we iemand in die dat voor ons kan doen.
Ik dacht bijvoorbeeld altijd dat monteurs enkel en alleen voor single vrouwen waren, net als hulp inschakelen wanneer je ergens met je auto strandt. Nu denk ik niet meer zo, in deze veronderstellingen, als het aankomt op gender. Niet in de slaapkamer én niet erbuiten.

'Op zijn werk moet hij zich voordoen als man, thuis delen we make-up en deodorant.'

Op zijn werk moet mijn partner zich nog steeds voordoen als man, maar thuis delen we make-up en deodorant. "Ze" dragen rokjes en schattige slippers. Ook gaan we samen naar de pedicure. Mijn echtgenoot is véél meer girly dan ik ben en daar ben ik oké mee. De meeste van onze vrienden weten hoe het zit, maar nog stellen ze me doordringende vragen of zien ze de transitie pas echt als volledig wanneer het fysiek helemaal is afgerond. Dus niet zoals nu, zonder hormonen of operatie.

Soms heb ik vluchtige gedachten, als; ik wens dat alles normaal zou zijn of dat ik zou willen dat intimidatie geen issue zou zijn, wat "hen" al eens is overkomen tijdens het boodschappen doen. Maar vandaag de dag zijn we nog veel verliefder dan we ooit zijn geweest.

Toen we gingen trouwen was ik wanhopig op zoek naar mijn prins op het witte paard om mijn hart te veroveren. Nooit had ik gedacht dat mijn prins een prinses op het witte paard zou worden.

Voor ons wint de liefde het van gender.