Ik denk dat er in mij een klein meisje huisvest en dat meisje wordt ongekend blij van feestjes als de Oscars. Alle vrouwen zijn dressed to kill of maken een statement, of een combinatie van die beide dingen.

Máár. Vorig jaar kleurde mijn roze bril al wat minder roze, toen het hele man/vrouw-debat gaande was, maar dit jaar was het echt heel kritisch kijken naar de verdeling tussen mannen, vrouwen, gay, straight, latino, bruin, Aziatisch - en noem nog maar meer hokjes die je je kunt bedenken. Het witte mannenhokje wordt zoals ieder jaar goed gerepresenteerd. Wellicht wel een beetje té goed: er is een discussie gaande op meningenforum Twitter waarom de Oscars of ABC (dat het organiseert) zo weinig heeft gedaan met de #MeToo-beweging. Hoe het toch kan dat van álle 155 genomineerden er slechts 51 vrouw zijn, en daar dan weer slechts zeven gekleurde vrouwen tussen zitten. Ze hebben gelijk vind ik, maar dit is niet iets van nu. Dit debat is al jaren oud en Hollywood zit weer even op de piek van de golf. Kijk maar wat er met de meest recente campagne van Suit Supply is gebeurd. Naast de makers in Hollywood, zijn wij als toeschouwers een groot onderdeel van het probleem.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is…. Niet Blank

De docu Wit is ook een kleur van Sunny Bergman (hier kijk je 'm) deed behoorlijk pijn bij mij. Ik heb nooit nagedacht over het feit dat mijn kleur, wit, ook een kleur is. Een kleur die maakt dat ik onbewust ook een voorkeur heb voor wit. Niet expres, want ik heet dan wel Janmaat maar ik voel niet racistisch, want hee: ik ben tenslotte enorm fan van Beyoncé. Toch zijn de meeste mensen die ik volg op Instagram wit, in de meeste films die ik kijk zijn de hoofdpersonen wit, de covermodellen van lifestylemagazines zijn nog altijd vooral wit, en als ik de televisie aanzet zijn bijna alle presentatoren en karakters wit. Een film als Hidden Figures of Black Panther articuleren hoe ongelooflijk absurd dit fenomeen eigenlijk is. Dat we in een wit sprookje leven, waar witte heteromannen altijd de grote helden zijn. En wij dat met zijn allen kijken, verslinden als zoete koek, en daar zelfs een voorkeur voor hebben. Daarom deed die documentaire van Sunny zo'n pijn: ik was me er simpelweg niet van bewust.

Maar hoe leven we dan nog lang en gelukkig met zijn allen?

Meer Suit Supply-campagnes, meer Black Panther-films, meer Call me by your name-films, meer Lady Bird-films, meer Humberto Tannen en wij die met zijn allen meer geld willen uitgeven aan deze concepten. Cold hard cash en verkoopcijfers laten zien dat wij dit ook willen. Dat het publiek, de kijker, behoefte heeft aan diversiteit (net zo'n stoffig woord als duurzaamheid vind ik, maar in dit geval het meest passend). Dat zijn jij, jij, jij, jij, jij en ik.

Dan zullen er meer films met alle soorten types en alle kleuren van de regenboog verschijnen, en dus ook meer Oscar-nominaties, en dan godzijdank ooit eindelijk ook echt meer kleur bij de Oscars. 'Is het werkelijk zo simpel, Demelza?' Tuurlijk niet! Het is veel complexer, het is veel groter. Ik vind wel dat we klein kunnen beginnen, ieder voor zich op zoek naar meer kleur in je leven. En minder bushokjes bekladden als er iets afwijkends op te zien is. Beklad dan liever het hokjes denken; dat soort vandalisme lijkt me precies wat de Oscars nu nodig hebben.