Door 
Het is moeilijk te geloven dat Sam Taylor-Johnson de afgelopen week met griep in bed heeft gelegen. We ontmoeten elkaar in West-Londen, in een gezondheidscafé dat beter geschikt lijkt voor West-Hollywood. Er is een menu vol gouden kurkuma en een sapcentrifuge zo groot als een kleine auto, en iedereen in het café – inclusief Taylor-Johnson – straalt. 'Het gebeurt na elke film als je stopt', zegt ze. 'Dit was één van die projecten waarbij er sprake is van een soort voortstuwing die als de wind in de rug voelt. Ik heb naast een hogesnelheidstrein gerend, geprobeerd om de energie bij te benen.'
'Back to Black'
Het is half februari en Taylor-Johnson, gekleed in een nonchalant cool uniform van denim en een pilotenbril, nadert de finish van één van de meest verwachte – en besproken – films van het jaar, Back to Black, een biopic over de inmiddels overleden, geweldige Amy Winehouse. 'Alles ging zo snel. Alison [Owen, de producer, red.] benaderde mij en zei: "We hebben alle rechten voor de muziek en we willen graag een film maken. Zou je geïnteresseerd zijn?" Ik dacht: ja, natuurlijk. Dit is een soort gouden ticket. Dat was iets minder dan twee jaar geleden.'
Dit wordt de vierde speelfilm van Taylor-Johnson. Ze begon haar carrière als beeldend kunstenaar en brak door als filmmaker met een ander muzikaal verhaal, Nowhere Boy uit 2009. Vervolgens regisseerde ze Fifty Shades of Grey en A Million Little Pieces uit 2018, gebaseerd op het controversiële boek van James Frey over rehabilitatie. 'Ik heb het gevoel dat ik het spectrum over de gehele linie heb doorlopen. De eerste film was een low-budget indie, vol ontzag en verwondering. De tweede film was een vuurdoop. De derde film was een compleet liefdeswerk... En nu dit.'
Aaron Taylor-Johnson, vier kinderen en veertien dieren
Het was op de set voor haar eerste film Nowhere Boy dat ze haar huidige echtgenoot, acteur Aaron Taylor-Johnson, ontmoette. Het echtpaar, dat twaalf jaar getrouwd is, verdeelt hun tijd tussen Somerset en Londen met hun vier dochters (de twee oudste komen uit haar eerdere huwelijk met kunsthandelaar Jay Jopling). Betekent het feit dat ze bijna klaar is met de film dat ze wat rust kan nemen? 'Ik bedoel, er zijn nooit momenten waarop ik niets doe, met vier kinderen. We hebben ook veertien dieren; er zijn koeien, varkens, kippen, katten en honden.' Ze vervolgt: 'Aaron en ik houden er allebei van om constant onderweg te zijn. Wij hebben zo’n behoefte aan voortdurende chaos. Op een leuke manier.'
Haar eigen verhaal
Alsof het een teken is, komt er een rondje kurkuma-wortelshots en keert het gesprek terug naar Back to Black. De film volgt Winehouse vanaf haar begindagen, voordat ze een contract kreeg bij haar platenlabel, tot aan het creëren van één van de best verkochte albums van onze tijd. 'Ik wilde dat het album het raamwerk van de film zou zijn, als een soort venster op een bepaald moment in haar leven, en dat we alles zo door haar ogen konden zien', zegt Taylor-Johnson. 'Om haar de spotlights terug te geven, want ik had het gevoel dat die haar waren afgenomen. En om haar in staat te stellen haar eigen verhaal te vertellen en de teksten en haar woorden te gebruiken, dus het is heel erg haar perspectief.'
Casten zou nooit makkelijk zijn, maar toen Taylor-Johnson nieuw talent Marisa Abela ontmoette, wist ze meteen dat ze Amy hadden gevonden. 'Ik ontmoette acht meisjes, en zij was de eerste die binnenkwam. Ze kwamen allemaal, behalve Marisa, verkleed als een versie van Amy, al was het maar een grote oorbel of een cat eye, maar Marissa kwam helemaal als zichzelf. Ze was verlegen en lief en stelde veel vragen. Maar toen zette ik de camera aan, en ze keek gewoon op naar het midden van de camera, en ik dacht: "Fuck, zij is het."
Veeleisend en intensief
De opnames waren veeleisend voor alle betrokkenen. 'Het is de intensiteit van het maken van een film over iemand die zo werd gewaardeerd en zo geliefd is. Er waren dagen waarop ik me zo verdrietig voelde. De scènes die ik aan het filmen was, voelden zo wanhopig verdrietig, tot in de kern.' En de zaken werden nog moeilijker gemaakt door de voortdurende pers die de film volgde. 'Ik probeerde ervoor te zorgen dat de acterende paparazzi niet werd geïnfiltreerd door de echte paparazzi. Het was bizar – we keken naar links en deden een scène met paparazzi en dan hadden we de echte paparazzi aan de rechterkant. Het was een vreemde spiegelreflectie van het leven.'
Oordeel
Taylor-Johnson begrijpt dat er met veel belangstelling een oordeel komt over de mensen rond Amy en de film zelf. 'Liefde is een goed woord bij dit project, omdat het voelt alsof iedereen er met zoveel liefde aan heeft gewerkt. En toen hield iedereen van Amy, en je krijgt een kijkje in een wereld binnen waarin mensen van haar houden, écht van haar houden', zegt ze.
'Ik had het gevoel dat ik haar van dienst was en dat het belangrijk was om het verhaal te vertellen. Om niet alleen om te focussen op de tragedie, die er natuurlijk is, maar om dat niet het enige gevoel te laten zijn. Mijn uiteindelijke doel is dat mensen met een goed gevoel naar buiten lopen en denken: 'Laten we weer naar haar muziek gaan luisteren', zegt ze terwijl ze zich voorbereidt op een ontmoeting met Nick Cave en het werken aan de final score van de film. En daarmee drinkt Taylor-Johnson haar gouden latte op, springt op haar fiets, met een zak cacaokoekjes onder haar arm, en rijdt weg.
Back to Black komt op 18 april uit in Nederland.
