Tosca Soraya Otten startte anderhalf jaar geleden haar eigen modelabel: TOS gallery. Vorig jaar stond ze al met haar showroom in Parijs en presenteerde ze haar eerste demi-couture collectie bij X-Bank. Dit jaar ging TOS gallery een flinke stap verder. Er werd wederom een showroom in Parijs opgetuigd, maar in de avond werd daar een expositie achteraan geplakt, waarbij TOS gallery haar allereerste couturecollectie showde; een dromerige collectie bestaande uit jacquard, denim draperieën en ambachtelijk borduurwerk. Nou klinkt dat allemaal heel chic, zo’n expositie en couture en Parijs. En dat is het vóór de schermen ook heus. Maar daarachter… Daarachter gebeurt vrij veel oncharmants. Wat, dat lees je in het dagboek dat Tosca bijhield voor ELLE.
Dagboek van een modeontwerper: TOS gallery
Tosca: ‘Het was altijd mijn droom; een eigen couturecollectie ontwerpen en presenteren. En afgelopen 4 juli was de dag daar. Mijn droom ging in vervulling, we gingen naar Parijs. Ik en mijn team. Een eigen team! Dat alleen al is in mijn hoofd nog steeds een belachelijk bijzonder iets. Tel daarbij op dat ik naar Parijs ging om daar mijn eerste eigen couturecollectie tijdens de Modeweek der Modeweken te presenteren en je begrijpt vast dat het bloed sneller door mijn aderen stroomde dan normaal. Met een handvol adrenaline, keurig afgetekende donkere kringen onder de ogen, haar dat al dagen niet geborsteld was en een collectie met een waarde van duizenden euro’s, stapten we in onze gehuurde bus voor een flinke portie avontuur. Op naar Parijs.
DINSDAG 3 JULI
06.15
De wekker gaat. Na vier uur slaap. Het is zover! Vandaag rijden we naar Parijs voor coutureweek! 99% voorbereid. Gelukkig. Want neurotisch als ik ben, moet alles kloppen. Tot op de minuut. Ik begin mijn dag met een korte ochtendmeditatie.
07.45
Ik ontbijt om de hoek, want boodschappen doen is er de afgelopen weken niet van gekomen. Hoewel ik de meeste spullen al in de studio heb klaargelegd, moet ik nog steeds belachelijk veel meesjouwen. Misschien dat ik dus toch maar een Uber pak. Weinig zin om mezelf met twee tassen en een koffer de tram in te schuiven.
07.55
#$!#$@#. Geen Ubers binnen nu en 15 minuten. Toch maar de tram dus. Inclusief oncharmant en vloekend geschuif.
08.05
Ik kom bij Marjolein (mijn ambitieuze en energieke PR- en branding-dame) aan. Ik zie er nu al uit als een verkreukelde pakezel. Met Saint Laurent-tas. Dat dan weer wel. Mag de pret niet drukken. We hebben er zin in!
08.30
Netjes op tijd arriveren we bij de autoverhuur. We huren een Mercedes Viano. Je weet wel, zo’n koe van een bus. Niemand van ons heeft er ooit in gereden. Hoezee.
09.15
Dat eerste stuk in de bus ging top. We gooien hem op de stoep bij mijn studio in de Amsterdamse Houthavens en gaan nu tetrissen. Want de hele collectie moet zo kreukvrij mogelijk mee. Fragiel borduurwerk included. Uitdaging! We zouden eigenlijk met vier personen inladen, maar de mannen hebben vertraging en ellende. Maar feminism now: Marjolein en ik handelen dit wel!
09.40
Daniel (de man van de piramide-installaties waarop mijn stukken geëxposeerd worden) komt aanlopen. Hij heeft er anderhalf uur over gedaan om van de Rivierenbuurt bij ons te komen. Hoe dan?! Ah fijn, hij is er en hij pakt aan. Alles moet zo snel mogelijk de bus in, willen we voor de spits in Parijs zijn.
10.05
Eduard, onze fotograaf, komt aangelopen. Hij kijkt wat bleekjes en gromt wat over ruzie met het OV. Maarrrr we kloppen hem op zijn schouder en zeggen dat het niet erg is. De bus zit namelijk vol, we zijn compleet. Hop, gassen maar.
13.00
Tijd voor lunch. Aan de treurige picknicktafels van een tankstation. Mijn zelfgemaakte vegawraps die ik tot in de nacht in m’n eigen keukentje heb staan rollen, worden gretig naar binnen geduwd.
16.30
Waren we zoooo vroeg vertrokken, staan we alsnog stil. Hoi périphérique. Marjolein zet haar passief-agressieve Franse rijstijl aan. En zo manoeuvreren we ons met opgeheven hoofd door het claxonnerende verkeer.
17.30
Hoera. We zijn bij Atelier Néerlandais. Daar waar we morgen gaan exposeren. We rijden vol overtuiging de straat in om er vervolgens achter te komen dat het hier eenrichtingsverkeer is. Probeer met een bus van drie meter maar eens in een smal Parijs straatje te draaien. Succes. Ik ben er nog van onder de indruk dat dit uiteindelijk gelukt is.
17.45
Goed, naar binnen bij het Atelier. Spullen uitladen en door naar het appartement.
18.15
Klus in moordend tempo geklaard. We kunnen naar de parkeergarage. Aan de andere kant van de stad. Midden in Parijse spits. Ohja en het is 30 graden. Feest. Esther (fashionassistent) is al in Parijs en rent, terwijl wij ons bizar traag door de stad bewegen, van redactie naar redactie om nog wat uitnodigingen af te geven.
19.00
Parkeergarage bereikt! Tijd om naar het appartement te metro-en en op te frissen.
22.00
Diner - ja, vrij laat. Maar ach, dat voelt lekker Frans. We eten bij mijn favoriete restaurant, in de buurt waar ik jaren heb gewoond. Leuk en tegelijkertijd supergek om weer terug te zijn. Steak tartaar, risotto met truffel, een tafel vol rode en witte wijn, gelach en verhitte discussies. We lijken wel Frans. Dit is feest!
22.30
Na het eten halen we twee flessen rosé champagne op in de Airbnb waar Esther en Eduard slapen. We lopen naar Canal Saint Martin, waar we aan de rand van het water neerstrijken. Als we allemaal gesetteld zijn, schiet Marjolein de kurk keihard het kanaal in. Dat wil zeggen: de tweede kurk. De eerste plopt maar half en valt dus heel treurig en traag in het water. Maar de tweede plop is een hit. De glazen gaan vol. We praten over Parijs, mode, het leven, alles. En ik besef: wat kan Parijs met de juiste mensen toch bijzonder zijn.
01.30
Richting huis. Ja, dat is later dan gepland. Maar goed. Zien we morgen wel weer.
WOENSDAG 4 JULI
07.00
Hoi zwaar hoofd. Vandaag is de dag van de showroom en expo. Bijna iedereen uit het team heeft zeker twee paracetamol nodig om goed te kunnen functioneren. Gelukkig hebben we voldoende medicijnen bij ons.
08.00
Iedereen heeft deze ochtend zijn eigen taak. Marjolein en Esther zorgen voor genoeg voedsel om de dag met z’n allen energiek door te komen – ze doen boodschappen. Eduard filmt en fotografeert alles en Daniel bouwt samen met zijn vriendinnetje Gemma (die ook al in Parijs is) de installaties op. Ik ga de rekken opzetten en kleding stomen. Dat kost tijd. Dus ik moet snel die metro in.
08.15
Parijse metro’s? Niet mijn kop thee. Het is druk, het is warm, ik heb wederom veel te veel spullen bij me en uhm… zijn Fransen bekend met de uitvinding deodorant?
09.00
Ik kom als eerste aan bij Atelier Néerlandais, alles ziet er top uit en ik heb hulp om de rekken op te zetten en de kleding te stomen. Een lekker begin.
09.30
Daniel arriveert als eerste, mooi, kunnen we snel opbouwen. De stress begint. Ik heb eten nodig en Marjolein en Esther laten best even op zich wachten. Help!
10.00
Eduard arriveert, fijn. We zetten de making of-video die hij gemaakt heeft op groot scherm. Ondertussen hangt hij de paparazzo uit en helpt mee met opbouwen.
10.30
Fi-na-lly. Esther en Marjolein arriveren met de boodschappen. Ellende met metro’s en vermoedelijk ook wat minder snelheid door de eerder genoemde katers. Maar ze zijn er. Gelukkig. Dat eten, daar heb ik nu alleen geen tijd meer voor, de showroom moet af. Nu. Over een half uur is mijn eerste klant er. Iedereen rent gelukkig zijn benen onder zijn lijf vandaan om alles er tot in de puntjes uit te laten zien.
11.10
Terwijl ik het laatste lookbook recht leg, stapt mijn eerste afspraak binnen. Timing dit. De eerste afspraak loopt erg soepel, ik krijg mooie vragen en merk dat ik van binnen een beetje groei.
12.15
Ik prop een paar broodjes camembert naar binnen. Man, dat was nodig!
13.00
Twee man pers arriveert tegelijk. De een te vroeg. De ander te laat. Alors, ik begin met de Canadese die een spontaan Insta Story-interview doet. Uhm. Ja, hier word ik zenuwachtig van. Wat zeg ik allemaal? Heb ik vlekken op m’n kleding? Gaat dit goed? Het gaat goed, want ze wil uiteindelijk een stuk lenen voor een shoot voor een magazine in New York en Canada.
13.30
De tweede dame begint haar interview, een in Parijs gevestigde Argentijnse. Volgens mij gaat ook dit lekker. Glimlachen en lekker het verhaal vertellen van de collectie. Wat leuk dit.
14.00
Rustmoment. Voor mij dan. Marjolein maakt zich klaar om bij shows uitnodigingen en presskits uit te gaan delen. Uitnodigingen die Esther in het appartement heeft laten liggen. Shit! Esther racet naar het appartement. Ik blijf in de showroom voor spontane bezoekers.
15.00
Ik word gebeld door een onbekend Frans nummer. Het is Esther. Die haar telefoon op Concorde tussen de metro en het perron heeft laten vallen. Als in: op het spoor. Juist ja. Ze moet wachten op iemand die het ding kan opvissen, documenten ondertekenen, et cetera. Uitnodigingen worden dus vertraagd.
15.10
Marjolein is binnen bij Ellie Saab. Fijn! Wacht. Ze appt dat ze weer buiten staat. Huh? Wat is er gebeurd? Nou dit is er gebeurd: we kregen via via een naam van iemand die niet naar de show zou gaan. En dus mocht Marjolein (die een droom werkelijkheid zag worden) in haar plaats. Zo was het ons verteld. Of tenminste: zo hadden we het begrepen. Uhm. Verkeerd begrepen dus. De betreffende dame op wier naam Marjolein onwetend naar binnen was gegaan, bleek naast haar te zitten. Toen de organisatie daarachter kwam, werd Marjolein vriendelijk doch dringend naar buiten geëscorteerd. Grote goden. Lekker misverstand dit. Wel een press-kit aan een journalist van ELLE en Harper’s Bazaar Turkije afgegeven.
16.00
Marjolein staat bij de volgende show (waar ze wel gewoon binnen mocht komen en blijven) presskits en invites uit te delen. Esther is mét telefoon terug in de showroom en maakt een bizar lekkere, megafancy lunch. Yay. Nu gaan we de expo in elkaar zetten. Die begint om 17.00 uur. Juist ja: over een uur.
17.45
We zijn bezig met de derde look, hét pronkstuk: de avondjurk. Shit. De bandjes willen niet meewerken. De eerste bezoekers arriveren en wij klimmen nog op trappen en zijn met plakband en spelden in de weer. Mijn neurotische kant kookt. Esther leidt de gasten af met informatie over TOS gallery en champagne.
18.30
Alles staat! Marjolein is terug. Het begint langzaam echt druk te worden. Mijn team vertelt en de genodigden luisteren. Dit is waanzinnig om te zien. De reacties zijn bovendien goed! Zo fijn dit. Ik kan langzaam een beetje ontspannen. Champagne.
20.30
Marjolein en Esther gaan de auto ophalen. Aan de andere kant van de stad. Ik geniet nog even maximaal van alle mooie gesprekken en fijne reacties.
21.15
It’s a wrap! We beginnen rustig met afbouwen. Iedereen giet er nog wat koffie in voor een kleine energieboost, gaan met die banaan.
22.15
Het Parijse verkeer, het is wat. Marjolein en Esther staan vast. Ze delen hun locatie met me en ik zie ze elke minuut 10 meter opschuiven. En dat een half uur lang. Gelukkig hebben deze postivo’s inmiddels een Frans radiostation gevonden en verrassen ze zo menig toerist door vanuit een Mercedes Viano (terwijl ze er o-zo stijlvol uitzien) mee te zingen met het klassieke en heerlijk dramatische La Lune. Er worden filmpjes en Insta Stories gemaakt voor het leven. Het beste maken van een slechte situatie noemen ze dat.
23.30
De bus is er. Na drie uur! We kunnen inladen. Marjolein tetrist er weer op los!
00.00
De bus is ingeladen. Op naar de parkeergarage.
01.00
We zijn bij de parkeergarage. En móeten nu iets eten.
01.30
Victory is ours! Na drie kilometer lopen en vier restaurants die net de keuken hebben gesloten, vinden we een kleine bistro waar we nog wat friet en een kaasplankje mogen bestellen.
DONDERDAG 5 JULI
10.00
Op donderdag sturen we het persbericht uit en ontbijten uitgebreid met matcha pancakes bij een schattig tentje genaamd Peonies in Paris.
12.00
We pakken even wat uurtjes om te genieten van het heerlijke Parijs. Eduard slentert door de Marais, Marjolein struint een antiekmarkt af en Esther gaat naar de expo van Margiela. Daniel brengt de tijd door met zijn Gemma. Tuurlijk. Beste idee in Parijs als je het mij vraagt.
14.00
Ik help Bono van Peursem, een oud-stagiair van mij uit mijn Ilja Visser-tijd, met de voorbereidingen voor zijn show (hij heeft het binnen een jaar voor elkaar gekregen om in Parijs tijdens coutureweek te showen. Heel indrukwekkend!). Tule snoeien, draadjes knippen en loopvolgordes opstellen. Heerlijk.
17.00
Het complete team is aanwezig voor de show van Bono van Peursem. We netwerken wat en helpen waar we kunnen.
19.30
Tijd om terug te gaan en dit mooie avontuur achter ons te laten. We stappen licht weemoedig in de bus en duiken voor de laatste keer de Parijse spits in.
22.00
We maken ruzie om de radio, zingen om de beurt mee met de muziek, vallen bijna in slaap achter het stuur en eten vieze lasagne bij een wegrestaurant (waar is de McDonald’s als je hem nodig hebt?) en kachelen langzaam maar zeker terug naar ons Amsterdam.
VRIJDAG 6 JULI
03.00
We. Zijn. Thuis. En kapot. Maar wel ongelooflijk voldaan. Wat een trip weer. Parijs + modeweek… Altijd een avontuur.
