De Amerikaanse Sally Thompson (31) kwam er na dertien en een halve week van haar zwangerschap achter, dat haar baby een paar weken daarvoor was overleden. Dit was haar derde miskraam. Ze onderging de operatie die nodig was om de baby uit de baarmoeder te halen en werd vervolgens naar huis gestuurd, zonder vervolgafspraak voor een check-up of enig advies voor een praatgroep.
'Tijdens mijn eerste twee miskramen, werd ik weggestuurd met folders en het advies om gewoon nog eens te proberen, "gewoon ontspannen; het komt wel, je bent nog jong!" Maar nadat ik zelfs een operatie moest ondergaan om de baby weg te laten halen, was er niet eens een follow-up afspraak om te kijken of ik wel oké was. Van het ziekenhuis noch van mijn huisarts. Als ik iets nodig had, dan moest ik het zelf komen halen en ervoor vechten,' zegt Thompson.
In totaal had ze, over een tijdspanne van vijf jaar, zes miskramen en één buitenbaarmoederlijke zwangerschap, de meest recente daarvan was in augustus 2019. Deze verschrikkelijke ervaringen hadden ook verschrikkelijke consequenties - ze kreeg een Post-Traumatische Stress Stoornis (PTSS).
PTSS na een miskraam
PTSS is een psychiatrische ziekte, die zich ontwikkelt na een traumatische gebeurtenis en zich vaak uit in 'intense, verontrustende gedachtes en gevoelens gerelateerd aan de gebeurtenis, die nog lang doorgaan nadat het trauma heeft plaats gevonden,' aldus de American Psychiatric Association. Nieuw onderzoek laat zien dat het veel vaker voorkomt onder vrouwen die een baby hebben verloren tijdens hun zwangerschap, dan we voorheen dachten.
Het aanvullende onderzoek, uitgevoerd door het goede doel Tommy's in samenwerking met onderzoekers van het Imperial College, Londen en de KU Leuven in België - dat werd gepubliceerd in het American Journal of Obstetrics and Gynaecology - ontdekte dat één op de zes vrouwen langdurige post-traumatische stress ervaren na miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen.
Het is het grootste onderzoek ooit dat zich zo bezig heeft gehouden met de psychologische gevolgen van het verliezen van een baby tijdens de zwangerschap. Onderzoekers ondervroegen 737 vrouwen die een miskraam hadden meegemaakt en ontdekten dat één maand na het verlies, ongeveer één derde (29%) post-traumatische stress had ervaren, één op de vier een middelmatige tot ernstige angststoornis had en één op de tien een middelmatige tot ernstige depressie.
'Na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, begon ik me heel angstig te voelen bij alleen al het huis verlaten,' vertelt Sally. 'Ik reed 45 minuten naar werk en zat dan in mijn auto op de parkeerplaats te janken bij de gedachte dat ik naar binnen moest gaan. Ik had moeite met alledaagse dingen zoals douchen, stofzuigen en de afwas doen. Ik nam wat tijd vrij van werk en loog tegen mijn echtgenoot om de ware reden.
Als mijn echtgenoot ook maar een paar minuten te laat thuis kwam van zijn werk als monteur, dacht ik meteen: er is sowieso een auto op hem gevallen, hij is dood. Er waren immers al zoveel nare dingen gebeurd in de afgelopen paar jaar, waarom zou dat niet ook nog kunnen gebeuren? Ik had moeite om in slaap te vallen, ik at nauwelijks of juist veel te veel, ik zag mijn vrienden weken niet, omdat ik het huis niet uit kwam en ik had continue flashbacks van alles wat ons was overkomen.'
Dit ging een aantal maanden zo door en Thompson verliet weken op rij haar huis niet, totdat zij en haar echtgenoot besloten dat ze hulp nodig had.
'Het is super eng; je hebt het gevoel dat je gek aan het worden bent en twijfelt aan alles,' legt ze uit. Waarom was ik überhaupt verdrietig - ik was nog niet eens zo ver in mijn zwangerschap? Om een voorbeeld te noemen. Een enorm understatement gezien wat ik had meegemaakt. Het is super eng als de luidste stem in de kamer de stem in je hoofd is.'
Nadat ze had 'gevochten' voor hulp via haar huisarts, kwam Sally zelf een team gespecialiseerd in hulp bij sterfgevallen tegen bij Liverpool Women's Hospital, wat ze beschrijft als haar reddingslijn. Het Honeysuckle Team bracht haar vervolgens in contact met de juiste hulpverleners, zoals een psychotherapeut voor haar PTSS en angststoornis.
Toen ze zelf ondervond hoe hard werken het is om zowel je probleem te herkennen als de juiste hulp ervoor te zoeken, concludeerde ze dat vrouwen meer en betere hulp zouden moeten krijgen na een miskraam. Ze zou willen zien dat ziekenhuizen vrouwen zoals zij naar de juiste medische centra doorverwijzen, praatgroepen adviseren en trainingen voor hun eigen personeel organiseren om iemand op passende wijze te kunnen helpen omgaan met het verlies.
'Er bestaat een gedachte over vroege miskramen - dat het slechts een hoopje cellen is dat verloren gaat,' zegt Sally. 'Maar met een miskraam verlies je precies hetzelfde als bij een doodgeboren kindje - eerste verjaardagen, kerstmissen, eerste schooldagen en alles daartussen. Het leven waarvoor je ruimte aan het maken was, komt niet meer en dat kan je tot in je binnenste kapot maken.'
Ruth Bender Atik, directeur van de Miscarriage Association in Engeland, zegt dat dit recente onderzoek slechts bewijs is van iets wat hij al lang wist:
'We weten van ons werk dat miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen erg verwoestend kunnen zijn: de shock van de diagnose, de fysieke ervaring van de pijn en het bloeden en de gevoelens van verdriet, rouwen en verlies om een baby die wel had moeten komen. Hoe lastig en verwoestend die gevoelens ook kunnen zijn, ze worden minder naarmate de tijd vordert.'
Bender Atik vervolgt: 'Wat dit onderzoek laat zien is dat voor sommige mensen - misschien meer dan we denken - miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen duidelijk een serieuze impact kunnen hebben op hun mentale gezondheid. Het bevestigt onze eigen resultaten in dit onderzoeksgebied en laat zien dat er behoefte is aan goede ondersteuning voor iedereen die een kind heeft verloren tijdens de zwangerschap. Maar het is vooral duidelijk dat onze gezondheidsdienst betere toegang moet geven tot psychologische ondersteuning voor iedereen die bijkomende mentale gezondheidszorg en ondersteuning nodig heeft.
