Mijn favoriete manier om een discussie te beginnen is door te zeggen: 'Ik vind het grappig hoe...' gevolgd door iets wat me van streek maakt. Dus, ik vind het grappig hoe ik, als zwarte vrouw, zoveel weet over wit haar. Ik weet dat het vettig wordt als je het niet wast, ik weet dat ‘de Rachel’ niet echt voor iedereen werkte en ik weet dat als je een getoupeerd, opbollend kapsel wil, je je haar vanaf de wortel moet kammen. Mijn witte medemensen weten echter vrijwel niets als het gaat om zwart haar, tenzij het gepopulariseerd is door een influencer, beroemdheid of catwalkshow. Grappig toch?
Zwart haar en de problematische representatie ervan
Een snelle Google-zoekopdracht naar het woord 'haar' zal een zee met witte resultaten opleveren. De Google-pagina vult zich als een Trump-rally: geen kroes of krul in zicht. Het haar van witte vrouwen domineert het gesprek met termen als zijdeachtig, glad en steil; haaridealen die niet vaak geassocieerd worden met zwart haar.
De lange, glanzende manen die je op tv en in alledaagse media ziet, zijn meestal in de kleuren blond, donkerblond en brunette - zelden zie je een afro centraal staan. Witte schoonheid krijgt prioriteit. Waar je geregeld in een reclamespot kijkt naar een slow-motion-flip van wit haar of een wet-look die net uit de douche is gestapt, kom je zelden een advertentie tegen waarin een zwarte vrouw haar haar op dezelfde manier verzorgt als een witte vrouw. Die witte schoonheidsnorm wordt bevestigd in elk scenario waar shampoo en conditioner aan bod komt, gepresenteerd als iets wat de meeste vrouwen doen, terwijl het vooral witte vrouwen zijn die het zo doen.
Mijn onbewuste kennis over wit haar begon op de middelbare school. Hier heb ik enkele van de grootste haarhits voor witte vrouwen geleerd, waaronder laagjes knippen, highlights, balayage, het nog-met-nat-haar-van-huis-om-het-te-laten-drogen-onderweg-look, het klassieke scrunch-moment dat vaak wordt gedaan met gel of haarlak om de illusie van golven te wekken - die, als je het verkeerd doet, er uiteindelijk uitzien als knapperige krullen - de clip-ins waardoor ze kunnen vertellen over hun weave, en - mijn absolute persoonlijke favoriet - de ik-ging-naar-het-buitenland-met-mijn-familie-en-ik-kreeg-deze-vlechten-met-kralen, omdat 'Jamaica, Mon!'
Trouwens: cornrows en box braids zijn niet uitgevonden in een resort, of waar je jouw familievakantie ook doorbracht. Wanneer we de geschiedenis van zwart haar en schoonheid door een witte lens zien, ontstaat het gevaar dat die geschiedenis verdwijnt. Als je wit bent en de eerste keer dat je cornrows zag op vakantie was, associeer je haarvlechten nu met een onderdeel van je toeristische ervaring, als een souvenir dat je mee kunt nemen samen met een zongebruinde huid. Deze in eerste instantie misschien onschuldige momenten, dragen bij aan het wissen van de geschiedenis en cultuur van deze haarstijlen, die door zwarte mensen zijn gemaakt.
Ik weet als zwarte vrouw te veel over wit haar
Het algemene gebrek aan bewustzijn van witte vrouwen als het om zwart haar gaat, frustreert me. Ik herinner me dat ik in mijn eerste jaar van de universiteit zat en me aan het voorbereiden was om een tijdje in het buitenland te studeren, in Sevilla, Spanje. Mijn grootste zorg voordat ik wegging was: wat ga ik met mijn haar doen? Mijn witte huisgenoot die mee zou gaan naar het buitenland begreep niet waarom dit zoveel stress bij mij veroorzaakte. Ik had niet de energie om haar uit te leggen dat, hoe saai haar highlights ook zouden kunnen worden of hoe zichtbaar haar uitgroei ook zou zijn, ze waarschijnlijk als het echt nodig was in een handomdraai iemand zou kunnen vinden om haar haar te verzorgen, die bekend zou zijn met de textuur van haar haar.
Ik heb talloze ervaringen zoals deze gehad en ik heb geleerd dat ik niet de tijd en de middelen heb om de nuances van mijn zwarte haar uit te leggen zonder me beledigd te voelen door hoeveel ik weet over haar dat niet op het mijne lijkt en hoe weinig anderen weten over het mijne. Het is me nu duidelijk dat ik onnodig veel weet over wit haar, terwijl mijn witte leeftijdgenoten achterlopen op de kennis van mijn haar.
Omdat ik veel tijd in voornamelijk witte ruimtes, op school en op de werkplek, doorgebracht, deed ik geregeld research op Google naar de dingen die om me heen werden besproken, zelfs als de onderwerpen zo triviaal waren als highlights en lowlights. Witte mensen voelen zich het meest op hun gemak bij zwarte mensen die hen het gevoel geven dat ze met witte mensen praten, dus onderzoek daarnaar doen voelt bijna alsof ik aan het Duolingo-en ben, dus een nieuwe taal leer. Op de hoogte zijn van dit soort gekke informatie kan me onbewust promoveren van alleen het 'zwarte meisje op het werk' naar 'het aardige zwarte meisje op het werk dat naar mijn keratine vroeg'. De noodzaak om iets over zwart haar te weten is nooit van waarde gemaakt, omdat er geen tastbare manier is waarop witte mensen er voordeel uit kunnen halen, behalve door het toe te passen op niet-zwarte haarstijlen.
Waarom we meer over elkaars culturen zouden moeten weten
Het is jammer dat er niet meer algemene kennis is van zwart haar, gezien zijn veerkracht en veelzijdigheid. Ik ben bevooroordeeld, maar zwart haar heeft schoonheid en kracht. Ik denk hierbij aan alle unieke ervaringen die ik in mijn leven heb gehad die rechtstreeks verband hebben met mijn haar. Zoals ontelbare uren van mijn leven in de kapsalon doorbrengen, de zaak binnengaan in de verwachting eruit te komen te zien als Aaliyah en in plaats daarvan eindigen als Shirley Chisholm, banana curls laten zetten voor de kerk op Paaszondag, de eerste keer dat ik mijn oren vast moest houden om me klaar te maken voor een hete kam direct van het fornuis om mijn babyhaartjes glad te krijgen, door de pagina's van de JET-tijdschriften in de schoonheidssalon bladeren om de Black Beauty of the Week te vinden, de hoofdpijn die je krijgt na box braids en mijn eerste weave. Ik verwacht niet dat mijn niet-zwarte vrienden dit zouden weten, maar ik ben er zeker van dat een soort basiskennis van de culturele verschillen zou helpen. Dan zou ik deze opmerkingen vast minder horen: 'Je haar is zo wild', 'Je wast je haar niet elke dag?!' en de leukste van allemaal: 'Ik vind je leuker met steil haar zoals het mijne!'
Er zijn zoveel mensen die de belofte doen zichzelf te 'verdiepen' in de zwarte cultuur en geschiedenis als een middel om goed te praten dat ze dat hun hele leven niet hebben hoeven doen. Ik verzoek deze mensen vriendelijk om deze toewijding niet te verwarren met de mogelijkheid om veel te leren over black hair en vervolgens mij te laten weten hoeveel je erover weet. Je hoeft mij niet te vertellen wie ik ben. Ik wil dat je moeite doet om mij te leren kennen en begrijpen.
Dit is jouw kans om bewuster te worden van de micro-agressie waar je onderdeel van uitmaakt wanneer je mijn kroeshaar ziet als een wetenschappelijk project. Maar als je dan toch extra credits wil krijgen, weet dan dat ik stilletjes en geduldig in de coulissen pubquizzen heb gemaakt, geïnspireerd op alle ervaringen in mijn leven, samengesteld uit vragen die ik beschouw als deep dive in black hair. Is twee pakken haar genoeg? (Nee.) Moet ik al mijn plannen annuleren als ik van plan ben om op een zaterdag lange vlechten te laten zetten? (Zeker weten.)
De winnaar van de quiz wint de kennis dat rozijnen geen onderdeel horen uit te maken van een aardappelsalade - welkome informatie op elk barbecuefeestje - en dat het onder geen enkele omstandigheid oké is om met je handen aan iemand anders haar te zitten.
