ELLE's gloednieuwe oktobernummer ligt vanaf vandaag in de winkel! Bomvol najaarsmode, uiteraard. We vertellen je met welk type kledingstukken je een capsule wardrobe voor dit winterseizoen kunt maken (jeweetwel - met basics, key pieces en showpony's), Edine Russel deelt haar eigen niet-z0-geslaagde poging tot een capsule wardrobe, schrijver Tatjana Almuli legt uit wat er met haar gebeurde toen ze de diagnose 'uitgestelde rouw' om haar moeder kreeg, voormalig Spotify-playlister Dieuwertje Heuvelings vertelt in De Leerstoel hoe het was om jarenlang een machtige positie in de muziekwereld te hebben en waarom ze haar dikke salaris opgaf om antikraak in Amstelveen te gaan wonen, en Sandra Oh blikt eveneens terug op haar veelbewogen carrière. Maar nu eerst op deze plek: Edine's editorial, over grijze haren - en de debiele associaties die daaromheen hangen.
Toen ik 25 was ontdekte ik mijn eerste grijze haar. Of eigenlijk, een vriendin die achter me zat, (tijdens een sjamanistische women’s wisdom week) ontdekte de haar. Ik herinner me de enthousiaste gil nog goed: ‘Oh, Ed! Je wordt grijs!’ en hoe ze met een snel, precies rukje de lange witte haar uit mijn hoofd trok en deze vervolgens triomfantelijk omhoog hield in de groep. Ze lachte er ook een beetje gemeen bij geloof ik, alsof ze me betrapt had op een groot geheim. Busted! De workshopleider, een Amerikaanse vrouw met lang wit haar, gaf me een bemoedigende knipoog, zei iets in de trant van: ‘It means wisdom is coming, dear’, en ging verder met uitleggen hoe de vuurloop later die avond in zijn werk zou gaan. Gek genoeg herinner ik me het grijzehaarincident beter dan de vijf meter die ik dat weekend blootsvoets over gloeiende kolen wandelde. Maar goed.
In de loop der jaren vermeerderden de witte haren, al werden ze niet meer met luide verwondering ontvangen. Ik trok ze er zelf uit, als ik er weer een zag, of twee of acht. Tot ik dacht: verven die hap. En dat deed ik. Eerst zelf, later beter door een professional. Jarenlang elke paar weken in de kleur om mijn grijze haren te verhullen. Begin dit jaar dacht ik ineens: waarom eigenlijk? Waarom kan ik niet gewoon grijs haar hebben? Shock, horror en grote zorgen. Bij vriendinnen – niet die harentrekker hoor – collega’s en zelfs wildvreemden. Want man, die angst om er oud uit te zien zit diep en is alom aanwezig. Te oud voor wat, vroeg ik me af? Voor avonturen? Voor de male gaze? Ik zal hopelijk toch een stuk langer oud zijn dan jong. Opvallende vragen waren er ook: ‘Nu ga je zeker ook geen beha meer dragen?’ En: ‘Ben je niet bang dat je er dan smoezelig uitziet?’ De link met een behaloos leven had ik niet een-twee-drie gelegd, en smoezelig vind ik vooral een leuk woord, niet iets om te ambiëren qua uitstraling.
Het heeft wel wat voeten in aarde, terug naar je natuurlijke haarkleur. Yo-kaw Pat schrijft in ELLE's oktobernummer een stuk (vanaf pagina 158) over de #grombre-beweging. Overal ter wereld omarmen meer en meer vrouwen hun natuurlijke witte lokken, of ze nu 19 zijn of 50. Mijn grijze haar gewoon laten zien, heeft ook te maken met zijn wie je echt bent. Terug naar de essentie is sowieso een thema in dit nummer. Lees het interview met Dieuwertje Heuvelings, die van een flitsend leven in de New Yorkse muziekscene nu happily ever after antikraak woont in Amstelveen. Je kunt ook minder rigoureus terug naar de basis. Bijvoorbeeld via je kledingkast. De modepagina’s besteden we in ons oktobernummer aan het hebben van minder kleding in je kast. Door zo’n uitgekiende garderobe samen te stellen dat je altijd iets hebt om aan te trekken. Hoe je dat doet, lees je vanaf pagina 20. En hoe je dat niet doet vanaf pagina 66.
ELLE oktober 2020 bestel je hier; dan wordt-ie razendsnel bij je thuisbezorgd.
Fotografie: Passian Smit
Styling: Dido Mani
Model: Valentine Bouquet
Haar & make-up: Laura Yard
Productie: Roos Miedema & Esmee Bekker
