Het leven beweegt in hoog tempo, zelfs tijdens een pandemie. Als we niet urenlang naar ons scherm staren, zijn we wel aan het wandelen, hardlopen of andere vormen van lichaamsbeweging aan het beoefenen. Maar volgens ELLE US-collega Kate Carraway mogen we het zeker wat rustiger aan doen, want rusten is immers nét zo belangrijk als sporten. En wat blijkt? Ook nog even effectief. Zij vertelt hieronder haar verhaal.
Recentelijk betrapte ik mezelf erop dat ik dat ik 40 uur werkte in slechts drie dagen terwijl ik aan het schrijven was en een kladversie van een tekst bijwerkte– de high-intensity interval training van het leven als schrijver. Om dit tempo aan te kunnen houden sliep ik acht uur per dag, sportte ik dagelijks, en pauzeerde ik om de (semi-gezonde) maaltijden te eten die mijn man klaarmaakte. Maar op de vierde dag waren de woorden op mijn scherm volleerd synchroonzwemmers. Mijn focus was ver te zoeken, ik kon geen samenhangende zinnen meer vormen en was continu aan het shaken. Ik was er zó niet bij dat ik drie treden naar beneden viel, mezelf erop betrapte dat ik me de rest van de weg gewoon liet vallen en toen plots verbijsterd en wazig onderaan het trapgat zat. Ik wist dat ik ziek zou worden als ik zo langer door zou gaan.
Waarom niets doen goed voor je is
Cultureel gezien erkennen we termen als 'digitale overweldiging' en 'millennial burn out', maar we blijven onszelf wel zo gedragen dat we hier naartoe werken. Zelfs wanneer ik even niet achter mijn computer zit tijdens mijn routine van rennen, douchen en eten, luister ik naar podcasts of scroll ik een eind weg door Instagram, volledig ondergedompeld in de digitale wereld. Wat ik nooit deed was dagdromen, of gewoon voor me uit staren, of welke vorm van niets doen dan ook.
Dit is wat 'waking rest' genoemd wordt, oftewel wakker rusten. In een brief naar de editor van het wetenschappelijke magazine Sleep vorig jaar, omschreven onderzoekers van de Occupational Sleep Medicine Group in Washington het wakker rusten als een vierde puzzelstukje. Een toevoeging aan het bekende trio: sporten, eten en slapen. Wakker rusten is een 'periode van stilte' en in feite mindfulness, waarbij 'het brein de tijd krijgt reflecterend te overwegen en verwerken wat er bij je opkomt,' aldus Amanda Lamp, PhD. 'Het is bewust uit je eigen gedachten, deadlines en to-do lijsten stappen en alles waarvan jij denkt dat het belangrijk is, en je hersenen de tijd te geven voor wat ze moeten verwerken of overdenken, en zich voor te bereiden op wat er nog gaat komen.' Precies wat ik niet deed tijdens mijn driedaagse schermverslaving.
Hoewel aanverwante bedenkingen zijn geuit over slaap, mindfulness, minimalisme, slow living en selfcare, gaat het steeds om tijdelijke obsessies met ons welzijn, geen een die specifiek adresseert wat het belang is van wakker zijn zonder tijdinvulling, het essentiële niets doen van rust. Het definiëren van rust is zowel onbekend als essentieel. We kunnen het namelijk hebben over de praktische verschillen tussen rust, ontspanning, luiheid, vrije tijd, plezier, gezelligheid en genot. En dat terwijl een gemiddelde dag, en dus een gemiddeld leven, volledig bezet is met iets doen. Diegenen onder ons die daadwerkelijk begaan zijn met onze balans, zullen waarschijnlijk meditatie in de agenda zetten, maar we zien het wederom als een to-do ten goede van onze gezondheid en productiviteit. Tijdens wakker rusten kan je de was vouwen of vegen of een andere taakje doen zonder dat je dat je ergens écht mentaal mee bezig bent – en dan graag zonder muziek, aldus Lamp. 'Het probleem is dat als je een nummer echt leuk vindt, je aanwezig bent voor het nummer, en dus geen ruimte hebt om wakker te rusten,' legt ze uit.
Bewust rusten is zo makkelijk nog niet
Nog iets anders om te overwegen is wat Alex Soojung-Kim Pang, de auteur van Rest: Why You Get More Done When You Work Less, beschrijft als 'weloverwogen rust.' Anders dan het niets van wakker rusten, betekent weloverwogen rusten dat je er voor kiest, het plant en er aandacht aan besteed. 'Wat een belangrijk component van rust blijkt te zijn, is dat we er beter in kunnen worden,' zegt Pang, die ook aankaart dat 'de meest herstellende rust vaak fysiek uitdagend of mentaal innemend is.' Dus terwijl wakker rusten me volledig laat unpluggen en mijn gedachte de vrije loop laat, kan overwogen rusten een ritje op de fiets zijn, of een spelletje spelen, of de toekomst van The Real Housewives of Beverly Hills bespreken met een vriend.
Zowel wakker als weloverwogen rusten hebben de intentie met elkaar in gemeen: 'Je hebt tijd nodig om te rusten, omdat je onderbewustzijn dan aan het werk kan gaan,' schrijft Pang. Hij raadt dan ook aan om gelaagd te werken en rusten: 'intensief werken voor vier of vijf uur vaak gevolgd door (vaak onmiddellijk), een significante periode van rust en niets doen.' (Dus niet door je inbox heen ploeteren.) De overgang van werk naar rust moet binnen enkele minuten gebeuren zodat je onderbewustzijn aan de slag kan met 'alle informatie, oordelen en beslissingen.' Pang voegt toe: 'zelfs als je in de tuin bezig bent, een rondje gaat rennen, of de hond uitlaat, is je hoofd nog bezig met het verwerken van dingen, ideeën aan het vormen en diverse mogelijkheden aan het uitproberen.' Heb jij wel eens een doorbraak onder de douche? Dat is waarom.
Pang verteld dat de 'zeer succesvolle' mensen die hij onderzocht op z'n minst een uur of twee per dag nemen om overwogen te rusten. Auteur Malcolm Gladwell, die bekend werd met zijn 10.000 uur regel om iets te bereiken, zegt dat hij dagelijks minimaal een uur in absolute stilte probeert door te brengen, vaak tijdens het wandelen of hardlopen. 'Geen telefoon, geen oortjes, gewoon een uur waarin ik mijn gedachtes denk,' vertelde hij onlangs in Gretchin Rubin's podcast Happier. In andere woorden, niets is misschien wel de enige weg naar iets.
Dit is hoeveel tijd je echt moet rusten per dag
Amanda Lamp zegt dat de hoeveelheid wakkere rust die een persoon nodig heeft, gebaseerd is op factoren als schermtijd en besteedde tijd buiten de deur, maar ze speculeert dat een half uur per dag 'zelfs als een soort basis, waarschijnlijk gunstig voor iedereen zou zijn.' Maar langere periodes van rust zijn net zo belangrijk. Pang zegt dat een ideale vakantieschema een week tot tien dagen zou zijn, elke drie maanden. Geluk piekt rond de zevende dag van de vakantie, en psychologische voordelen houden ongeveer twee maanden aan.
Filmmaker Tiffany Shlain's nieuwe boek, 24/6: The Power of Unplugging One Day a Week, beschrijft haar familietraditie 'technologie-sjabbat': elke zaterdag 24 uur lang geen schermen, als een tech-georiënteerde variant op het Joodse sjabbat, de traditionele rustdag. Ze laat weten dat haar tech-vrije zaterdag een domino-effect heeft gedurende de week, ondersteund door een aantal offline uren per dag, al zegt ze wel dat de dagelijkse breaks niet dezelfde kracht met zich meedragen als de wekelijkse digitaalvrije dag. 'Als je telefoon in de buurt ligt, is het een constante onderhandeling in je hoofd,' zegt ze. Dit kan leiden tot vermoeidheid en zelfs stress veroorzaken. Dit geldt vooral voor vrouwen, die zich vaak verantwoordelijk voelen om hun vrije uren en interesses om te toveren tot content: foto's maken, bewerken, posten en dan behouden wat de volgers en likes aantallen zijn, wat uiteindelijk neerkomt op werk.
Rust is ook een feministisch probleem. Vrouwen hebben er onevenredig minder van, terwijl ze de cognitieve lading dragen van fulltime werken en een huishouden draaiende houden, en ook nog emotioneel werk verzetten. Al je beschikbare mentale energie gebruiken betekent vaak aan het eind van een lange dag dat je eindeloos scrollt in plaats van lekker in bed gaat liggen met een kopje thee. (Een studie uit 2019 kwam tot de conclusie dat tienerjongens zo'n uur meer vrije tijd hebben dan tienermeisjes, dus het begint al vroeg en houdt aan.)
Declutter je kamer, declutter je hoofd
Ondertussen gebeurt er, nou ja, niets: In Ottessa Moshfegh's roman My Year of Rest and Relaxation (2018) besluit een vrouw een jaar lang te slapen met behulp van pillen. De fantasie is naast verwarrend ook volledig herkenbaar voor diegenen onder ons die lange periodes van alleen zijn en stilte volledig acceptabel vinden. Deze 'ik stop er even mee'-cultuur is bijna een soort nieuwe modetrend geworden, net zoals een fleecejas, Teva- en Birkenstocksandalen en tie-dye. Marie Kondo’s methode van het wegdoen van bezittingen die geen joy sparken is een multi-inzetbaar fenomeen gewoorden: het declutteren staat symbool voor een collectief verlangen om gewoon overal mee te stoppen.
Een nieuwe generatie aan zaken en zelfhulpboeken, zoals die van Tiffany Schlain, verschuiven de focus van het managen van een overdaad in het leven van werkende vrouwen naar het elimineren ervan. Op vrouwen gerichte media beginnen steeds achterdochtiger te worden over bepaalde 'progressieve' werkidealen, zoals de hustle-harder beweging die vrouwen aanmoedigt 'girl bosses' en 'boss babes' te zijn, marcherend door carrières die ze nog altijd afstraffen voor het krijgen van kinderen en ze minder betalen omdat het vrouwen zijn. De huidige selfcare-trend gaat over nee-zeggen, minder doen en aangeven van grenzen. En er is de sinds 2016 activistische beweging die Gen Z en millennial vrouwen beschermt tegen de ongelijkheid van rijkdom, studieschuld, stagnerende uurlonen, en de giftige run op de op projectbasis gebaseerde freelance economie. Jenny Odell's boek uit 2019, How to Do Nothing: Resisting the Attention Economy, is een meer radicale en filosofische benadering van deze weiger-trend, waar rust een onderdeel van uitmaakt; ze schrijft 'het "niets" dat ik voorstel is slechts niets vanuit het oogpunt van kapitalistische productiviteit,' een kijk die zowel 'wakker' en 'overwogen' rusten complementeert.
'Het reflecteren hierop, uitvogelen wat het best voor jou werkt, is een waardevolle discipline,' aldus Pang. 'Rusten is nooit iets geweest wat je doet wanneer al het andere klaar is,' schrijft hij. 'Als je naar rust verlangt, moet je het nemen.'
Dit artikel verscheen in het januarinummer van ELLE US.
