ELLE's Marjolein Stormezand neemt, als financiële 'nitwit', in de rubriek Get Money de lezer bij de hand en loodst hen door de wereld van geld en hoe er gezond mee om te leren gaan. Vandaag geen tips maar een overpeinzing. Trouwen, waarom zou je?
Mijn beste vriendin wil trouwen. Ze ziet het als een logisch gevolg van dat wat ze al met haar partner heeft: een leven samen, een koophuis en vier kinderen. Haar vriend gaf haar onlangs een gouden ring. Een heel mooie die hij kocht op reis. Hij gaf het haar met de boodschap dat het geen verlovingsring was. Dat vond ze lief en stom tegelijk.
Haar moeder is een verstandige vrouw en stuurde haar een ingezonden brief uit de Volkskrant ondertekend door Lia Dekker uit Groningen en Marijke Heijloo uit Heemstede. De brief las als volgt:
'Je bent een jonge, geëmancipeerde vrouw, je hebt een partner en er lopen er twee kleuters rond in het huis dat jullie samen gekocht hebben. Logisch vervolg: jullie overleggen of je een huwelijk als formele bevestiging van je relatie nodig vindt. Een voor ons voor de hand liggende gang van zaken in een gelijkwaardige relatie.
Wat gebeurt er toch met die jonge vrouwen anno 2019 die pas intens gelukkig worden als ze eindelijk bekend kunnen maken: hij heeft me gevraagd? De superromantische omstandigheden worden uitvoerig gedeeld en het aftellen naar de grote dag gaat beginnen. Eva Hoeke (Volkskrant Magazine, 30 maart) schrijft erover en ook in onze omgeving zien we talloze goed opgeleide vrouwen die volkomen euforisch het grote moment bekendmaken: "Hij heeft me gevraagd!" One day my prince will come zit kennelijk diep bij de meisjes.'
Mijn beste vriendin benadrukte na het sturen van al deze informatie via sms (wij communiceren niet via Whatsapp) dat het in haar geval echt niet ging om het verlangen gered te worden. 'Ik heb hem niet nodig om mij te redden.' 'Ik begrijp het knipseltje niet helemaal', sms ik terug. 'Lia en Marijke lijken het huwelijk ook belangrijk te vinden maar het idee ervan niet?' 'Nee, het feit dat vrouwen als ze dan gevraagd worden, uiteindelijk doen alsof het beloofde land is of iets heel romantisch (zoals Eva Hoeke in haar column),' krijg ik terug.
'Ah, zo. Terwijl het een logisch gevolg is, bedoel je?' tik ik begrijpend. 'Als je toch al je eigen boontjes kunt doppen, dan is het niet ineens de prins die langs kwam om je te redden, want je hoefde niet gered te worden,' reageert ze.
Eigen boontjes doppen. Ik heb moeite met die drie woorden bij elkaar. Ik vraag me namelijk sterk af of wij vrouwen niet moeten stoppen met steeds zo overduidelijk te schreeuwen en beweren dat we het wel helemaal zelf kunnen, ik heb het nu ook over mezelf. Ik hoor mannen het in ieder geval nooit zeggen, en uit de cijfers blijkt dat die ook best zelfredzaam zijn. Wat ik bedoel te zeggen, naarmate ik ouder word, begin ik steeds meer overtuigd te raken van een wij in plaats van ik. Ik kan dit, ik doe dat, ik verdien, ik, ik, ik. De ik kan namelijk helemaal niet zoveel. De ik heeft altijd een ander nodig. Voor eten, geld, onderdak. We bestaan omdat er anderen zijn. Niet om gered te worden, wel om te overleven.
Ik ben een keer verloofd. Ik kreeg twee kinderen met die verloofde. We trouwden nooit. Vond ik niet nodig, hem leek het leuk. Totdat het van hem ook niet meer zo hoefde. We gingen uit elkaar. Scheiden lijkt handig als je niet getrouwd bent geweest, want geen ingewikkelde papierzaken, dat is het niet. Bij wet is er vrij weinig geregeld als je niet getrouwd bent of een geregistreerd partnerschap hebt. Het gevolg, in ons geval: twee gekrenkte zielen die het huis, de inboedel en de kinderen moesten verdelen. Op eigen houtje. Probeer het maar eens te worden als je elkaar niet zo lief meer vindt. De sterkste wint en die bleek ik niet te zijn. Ik had spijt niets te hebben vastgelegd met de vader van mijn kinderen. Behalve dat ik twee mooie kinderen heb overgehouden aan mijn relatie, trok ik financieel aan een heel kort eind. Van huisvesting tot aan geld, ik had bij wet weinig rechten. Net als hij, overigens. Andersom werkt het natuurlijk ook zo.
Eva Hoeke beschrijft in haar column geen huwelijksaanzoek gebaseerd op pragmatische overweging, het lijkt een aanzoek voortgekomen uit een romantisch verlangen voor altijd met elkaar door te brengen 'met een traan hier en een slaande deur daar, ongetwijfeld, maar thick as thieves, altijd, tot de dood ons scheidt'. Ik ken Hoeke niet persoonlijk, maar afgaande op wat ik van haar lees en zie, is haar man niet haar prins of haar redder. Haar man lijkt haar wederhelft te zijn, iemand met wie ze nu het liefst voor altijd wil zijn.
Los van of we als vrouw financieel onafhankelijk zijn, wat in de praktijk nog reuze mee lijkt te vallen, of we willen trouwen om romantische redenen, een opgelegd of diepgeworteld ideaal, geeft trouwen gewoon zekerheid, weten waar je aan toe bent, voor nu en voor later. Daar moeten we voor uitkomen, vind ik. Trouwen is bevestiging, je toekomst veiligstellen op romantisch én financieel gebied. Met dat willen is volgens mij niet zoveel mis.
